Πριν από έναν χρόνο, ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά (και νυν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας), κ. Γιάννης Στουρνάρας, περιέγραφε σε συνέντευξη που παραχώρησε στους Financial Times, την απόπειρα «αντίστασής» του στις πιέσεις που του άσκησαν η διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ και ο επικεφαλής του Ταμείου στην Αθήνα, Πολ Τόμσεν:
«Ο Πολ και η Λαγκάρντ είπαν ότι έπρεπε να σταθώ στο πλευρό τους», θυμάται.
«Είπα: Ο.Κ., αν έρθω με την πλευρά σας, είναι κάτι που θα βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα, αλλά είναι και κάτι που αποκλείεται να γίνει. Ο Σόιμπλε μου είπε Γιάννη ξέχνα το. Οπότε αν κάτι δεν μπορεί να γίνει, τι μπορώ να κάνω;». Τι θα μπορούσε να κάνει άραγε ο Γιάννης Στουρνάρας; Δίχως αμφιβολία, αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή στα 2,5 χρόνια μνημονιακής κυβέρνησης της Ν.Δ, κατά την οποία το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα Σαμαρά περί «επαναδιαπραγμάτευσης», συνάντησε την πραγματικότητα.
Δώδεκα περίπου μήνες αργότερα, η διαμορφωθείσα στη χώρα μας κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Κι αυτό διότι πρώτη ελληνική αριστερή μεταπολιτευτική κυβέρνηση έχει αφήσει άφωνους τους εκπροσώπους της εγχώριας αλλά και της διεθνούς πολιτικής σκηνής (μα και τους ίδιους τους πολίτες είναι η αλήθεια), «τολμώντας» (sic), λίγα μόλις 24ωρα μετά την εκλογή της να εφαρμόσει το πρόγραμμα με βάση το οποίο ψηφίστηκε από το 36,5% των Ελλήνων που προσήλθαν στις κάλπες.
Τη δέσμευση, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα για κατάργηση των μνημονιακών νόμων που οδήγησαν τη χώρα σε βαθιά ύφεση και φτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της, παράλληλα με την επαναδιαπραγμάτευση της υπόθεσης του εθνικού χρέους. Στις 30 Ιανουαρίου 2015, στην από κοινού συνέντευξη τύπου με τον επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο νέος Έλληνας υπουργός Οικονομικών, κ. Γιάνης Βαρουφάκης, έκλεισε με την εξής δήλωση, αφήνοντας εμβρόντητο τον συνάδελφό του:
«Η κυβέρνησή μας θα κινηθεί με γνώμονα τη μέγιστη συνεργασιμότητα με τους εκλεγμένους θεσμικούς εταίρους και το ΔΝΤ, αλλά όχι μια λογική εφαρμογής ενός προγράμματος που εμείς θεωρούμε ότι είναι αντιευρωπαϊκή. Με μια τέτοια σαθρά δοδημένη επιτροπή, εμείς δεν πρόκειται να συνεργαστούμε».
Είναι κάτι περισσότερο από εμφανές πως η χώρα μας εισέρχεται σε μία περίοδο έντονων πολιτικών αναταράξεων, αναταράξεων απολύτως αναμενόμενων με βάση τις προεκλογικές και προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης (εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν φυσιολογικό για μία πολιτική ηγεσία να πράττει διαφορετικά από όσα έχει υποσχεθεί…).
Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των μελλοντικών εξελίξεων, στις οποίες αναμένεται να επιδράσουν ποικίλοι εμφανείς και αφανείς -έως σήμερα- παράγοντες, είναι γεγονός ότι το «Yiannis, forget it», απέχει κατά παρασάγκας από το «Yanis: Forget it».
Τόσο, ώστε στο κοντινό μέλλον, όταν με το καλό δρομολογηθούν νέα δεδομένα για την τακτοποίηση του «ελληνικού ζητήματος» (και υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να δηλώνει σήμερα αισιόδοξος για αυτό), να αναζητηθούν και να κριθούν οι υπεύθυνοι που οδήγησαν μία ολόκληρη χώρα στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας, στο δρόμο της βάρβαρης λιτότητας και της μετανάστευσης μεγάλου αριθμού νέων πολιτών της στο εξωτερικό, απλά και μόνον υπακούοντας επί μία ολόκληρη τετραετία σε ένα λεκτικό «forget it»…
