Η φρίκη σε πρώτο πρόσωπο: Όταν η ανθρώπινη αποκτήνωση ξεπερνά τα όρια
Το πρόσφατο περιστατικό κακοποίησης του 3χρονου Άγγελου στο Ηράκλειο Κρήτης δεν είναι απλώς μια ακόμη είδηση εγκληματικότητας. Είναι ένα ανατριχιαστικό χρονικό της αδιανόητης σκληρότητας, της αδιαφορίας και της αποκτήνωσης που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Και το χειρότερο; Τα σημάδια ήταν εκεί, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα εγκαίρως.
Ένας φίλος του 44χρονου κατηγορούμενου περιγράφει μια σκηνή που προκαλεί αποστροφή: ένα παιδί, καθηλωμένο σε μια καρέκλα, ακίνητο, αμίλητο. Ο «φίλος» του τέρατος ακούει τον 44χρονο να σχολιάζει κυνικά ότι «έτσι κάθεται», ενώ η μητέρα του μικρού παιδιού τον αντιμετωπίζει ως ένα άψυχο αντικείμενο, λέγοντας πως «δεν έχει εγκέφαλο» και πως «ξυπνάει μελανιασμένο».
Είναι δυνατόν να δεχόμαστε ως κοινωνία τέτοια αθλιότητα; Είναι δυνατόν ένα αθώο παιδί να μετατρέπεται σε έρμαιο στα χέρια δύο ανθρώπων που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να το προστατεύουν; Κι όμως, η φρίκη συνεχίζεται: Η μητέρα ισχυρίζεται πως το παιδί χρειάζεται εγχείρηση γιατί «δεν έχει πουλάκι», ενώ ο 44χρονος ζητά να «κατεβάσει το παντελόνι» του παιδιού για να αποδείξει τα λεγόμενά της. Οι λέξεις είναι φτωχές μπροστά στην αηδία και τον αποτροπιασμό που προκαλούν αυτές οι περιγραφές.
Ποιο σύστημα επέτρεψε σε αυτούς τους ανθρώπους να συνεχίσουν να βασανίζουν το παιδί; Πού ήταν οι κοινωνικές υπηρεσίες; Πού ήταν οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι που γνώριζαν και έκαναν τα στραβά μάτια; Γιατί πάντα φτάνουμε στο “μετά”, όταν ένα παιδί έχει ήδη υποστεί τα πάνδεινα;
Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων εγκλημάτων, και δυστυχώς, δεν θα είναι η τελευταία αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να πάψει να είναι απλός παρατηρητής και να απαιτήσει πραγματική προστασία για τα παιδιά που κινδυνεύουν. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Η αδιαφορία σκοτώνει.
