Όλοι το ήξεραν, τώρα το βλέπουν…

Το 1828 είναι η χρονιά που ο Καποδίστριας αναγορεύεται κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας., έχοντας στενές σχέσεις με την «μαύρη» τσαρική Ρωσία.

Ωστόσο, σε εκείνη την χρονιά έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι μεσάζοντες στην νεοελληνική ιστορία με τις περίφημες μίζες και την ασίγαστη πανουργία τους, κάτι που έμελλε να σημαδέψει την πολιτική ιστορία της Ελλάδας μέχρι σήμερα!

Συγκεκριμένα, το 1828 μετά την απόφαση της Γ΄Εθνοσυνέλευσης ο Ιωάννης Καποδίστριας φτάνει στο Ναύπλιο και γίνεται δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό. Τέσσερις μέρες αργότερα βρίσκεται στην πόλη της Αίγινας, την πρώτη πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους.

Ο κυβερνήτης της χώρας βρίσκει τον ελληνικό στόλο σε κατάσταση διάλυσης! Παράλληλα προκύπτει ένας πακτωλός αιτημάτων για αποζημιώσεις από τα ναυτικά νησιά, Ύδρα, Σπέτσες Ψαρά, για όσα είχαν προσφέρει στον αγώνα για την Επανάσταση.

Ο Καποδίστριας προσπάθησε να πάρει βοήθεια από τον μικρό στόλο του φιλέλληνα Φραγκίσκου Άμπνεϊ Χέστινγκς στην δυτική Ελλάδα, ο οποίος εκτός των άλλων προσπαθούσε να καλύψει και το κενό του ναυάρχου Κόχραν στην ιεραρχία.

Ωστόσο, ο Χέστινγκς πληγώνεται θανάσιμα σε ναυμαχία τον Μάιο του 1928. Η απώλειά του διογκώνει ακόμα περισσότερο τα προβλήματα του Καποδίστρια που το δεύτερο εξάμηνο του ίδιου έτους προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αγοράσει κάποιο πολεμικό πλοίο για τη χώρα του.

Έχεις το πρόβλημα, σου δίνουν την «λύση»:

Αυτό το σημείο, θεωρείται, σύμφωνα με ιστορικούς η απαρχή της δράσης των επιτήδειων και των μεσαζόντων που έκτοτε θα πλουτίζουν διαρκώς με μίζες και άλογη σπατάλη δημοσίου χρήματος με τις «ευλογίες» των διεθνών συμφερόντων της εποχής που ήθελαν να έχουν στο «χέρι» τους πολιτικούς στην Ελλάδα, ώστε να ελέγχουν τις αποφάσεις τους.

Έκτοτε η μίζα συνδέθηκε με την κοινωνική ανοχή. Αυτό γιατί στην αρχή το μπαξίσι, όχι μόνο δεν ήταν καταδικαστέο, αλλά κυριάρχησε ως ευρέως αποδεκτό εργαλείο διευκόλυνσης των συναλλαγών, ιδίως με το κράτος.

Επιπλέον, η χώρα δεν είχε ελεγκτικούς μηχανισμούς που να πιστοποιούν αυτές τις υπόγειες διευθετήσεις, ούτε και φορολογικό σύστημα που να διαπιστώνει το αποτέλεσμα τους στο εισόδημα και την περιουσία πολιτικών και πολιτών.

Με την χρεοκοπία και το Μνημόνιο όλα αυτά ήρθαν για τα καλά στην επιφάνεια!

Ειδικά στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης, το ένα πάρτι με τις μίζες διαδεχόταν το άλλο, ακριβώς όπως η μια κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη.

Οι εξοπλισμοί, λόγω του απορρήτου που τους συνόδευε, τα οδικά έργα, οι προμήθειες μηχανολογικού εξοπλισμού, η αγορά ειδών σε μεγάλες ποσότητες και φαρμάκων, και τα μετά το 1990 τα κοινοτικά προγράμματα είναι τα κυριότερα πεδία στα οποία αναδείχθηκαν τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, πίσω από τα οποία έγινε λόγος για μίζες μεγάλου ύψους.

Το εφεύρημα του «πόθεν έσχες» εξελίχθηκε σε πλυντήριο, καθώς δεν ενοχοποιούσε κανέναν και για τίποτε και οι πολιτικοί έβγαιναν καθαροί και αμόλυντοι στα μάτια της κοινής γνώμης.

Η μίζα στην Ελλάδα δεν ήταν απλώς μηχανισμός πλουτισμού για κάποιους πολιτικούς, ή για ορισμένους από όσους είχαν δικαίωμα υπογραφής στο κρατικό μηχανισμό, ή ρόλο διεκπεραιωτή στο ευρύτερο δημόσιο. Ήταν και το κλειδί που άνοιγε όλες τις πόρτες-και προφανώς δεν σταμάτησε να είναι σε κάποιες περιπτώσεις.

Εκτός από τις καθημερινές μικροσυναλλαγές «κάτω από το τραπέζι» η αποθέωση του λαδώματος γινόταν όσο ανέβαινε κάποιος και ανεβαίνει κάποιος τα σκαλιά της κρατικής και πολιτικής ιεραρχίας.

Επιπλέον, παρατηρήθηκε και το φαινόμενο της συλλογικής μίζας– τουτέστιν της προμήθειας που προορίζεται για το κόμμα και όχι –μόνο- για κάποιο πρόσωπο. Ειδικά για κόμματα που αναδείχθηκαν από το πουθενά σε κυβερνήσεις.

Δυστυχώς λοιπόν η Ελλάδα είναι ένα κράτος που θεμελιώθηκε πάνω στις μίζες, έτσι ώστε να ελέγχονται οι πολιτικοί του σε μία εξαιρετικά σημαντική γεωγραφική γωνιά του πλανήτη.

Τώρα που οι μίζες είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, ο κόσμος έχει απογοητευτεί από τους πολιτικούς. Έτσι οργισμένο, θα τον πιάσουν στον ύπνο και θα του προτείνουν «παγκόσμια λύση».

(El.gr)