Συμφέρει τη Γερμανία μια Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης ή ακόμα και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Συμφέρει τη Γερμανία μια Ελλάδα εντός Ευρωζώνης και φυσικά εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τη συμφέρουν και τα δύο το ίδιο!

Τη συμφέρουν το ίδιο για ίδιους και διαφορετικούς λόγους. Η Γερμανία πλέον παίζει (μπορεί και παίζει) σε δύο ταμπλό πάνω στο ελληνικό ζήτημα. Και μπορεί να κερδίσει και στις δύο εκδοχές της λύσης του ή της εξέλιξής του. Η Γερμανία διέθετε plan B. Εμείς όχι.

Η Γερμανία με την υπόθεση της Ελλάδας έκαμε ένα μεγάλο πείραμα για τη δημιουργία ζωτικού χώρου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός της Ευρωζώνης. Με εργαλείο τη μετατροπή της κρίσης δανεισμού σε κρίση χρέους η Γερμανία δοκίμασε να επιτύχει τη μετάλλαξη ενός κράτους σε προτεκτοράτο, για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ακόμα και η αποτυχία αυτού του σχεδίου θα ήταν επιτυχία για τη Γερμανία. Διότι ο ζωτικός χώρος που θα αποκτούσε εντός της Ένωσης, αν δεν άντεχε εν τέλει την πίεση αυτής της διαδικασίας, και πάλι ζωτικός χώρος εκτός Ένωσης θα παρέμενε για την Γερμανία. Διότι αυτά που η Γερμανία έχει αποκτήσει επί της Ελλάδας εντός Ένωσης, θα παραμείνουν στα χέρια της Γερμανίας, αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ένωσης.

Εκτός κι αν η Ελλάδα (στην περίπτωση που θα παραμένει ακόμα αρτιμελής κι όχι τελείως νεκρή) αλλάξει πολιτική. Αυτό όμως είναι ένα ρίσκο του πειράματος, το οποίον ανέλαβε ευθύς εξαρχής η Γερμανία, έχοντας μελετήσει την πολιτειακή και πολιτική κατάσταση του μέλλοντος προτεκτοράτου.

Μάλιστα η Γερμανία γνώριζε (κι εμείς τώρα διαπιστώνουμε) ότι όσο πιο πολύ κρατήσει το πείραμα ώσπου να ολοκληρωθεί, τόσο πιο πολύ επίσης θα αμβλύνονται οι αντιστάσεις και θα χάνονται οι ελπίδες των Ελλήνων. Προς τούτο η Γερμανία εγκατέλειψε την κυβέρνηση Σαμαρά και ανέχθηκε τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα προκειμένου (εφ’ όσον αυτή θα φοβόταν τη ρήξη) να την αλέσει στην ίδια διαδικασία.

Εκμηδενίζοντας ταυτοχρόνως κάθε σκέψη για εναλλακτικές λύσεις από έναν λαό που, δια της ψήφου του τουλάχιστον, είχε ήδη τρεις φορές εξεγερθεί. Μεγάλη η επιτυχία της Γερμανίας.

Τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα σύρεται, όπως εσύρθη η κυβέρνηση Σαμαρά σε μακρές «διαπραγματεύσεις» με όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις των δανειστών για όλα! – να μην τα απαριθμήσουμε. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα αντέξει να κάνει τη βρώμικη δουλειά, δύο μήνες – έναν χρόνο, έχει καλώς! Ο στόχος θα έχει επιτευχθεί. Αν δεν μπορέσει, θα συνεχίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη ή όποιο άλλο εναλλακτικό σχήμα δημιουργηθεί. Οι επιλογές πλέον της Γερμανίας στη χώρα μας καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα πλην ΚΚΕ, ΛΑΕ και υπόλοιπης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Ο χρόνος πλέον είναι υπέρ της Γερμανίας όσο γρήγορη ή αργόσυρτη κι αν είναι η διαδικασία μετάλλαξης της Ελλάδας, όποιες παραλλαγές κι αν έχει, διότι είναι μια διαδικασία ασφαλής. Ασφαλής όσον η Ελλάδα παραμένει μέσα στις συντεταγμένες της γερμανικής και της γερμανόδουλης πολιτικής.

Στα δύο, η Γερμανία κερδίζει και στα δύο. Αν η Ελλάδα αντέξει και, είτε με τον κ. Τσίπρα, είτε με τον κ. Μητσοτάκη, είτε με οποιονδήποτε άλλον κύριο, ολοκληρωθεί η μετάλλαξή της σε προτεκτοράτο, η Γερμανία θα έχει έναν (ακόμα) ζωτικό χώρο εντός Ένωσης. Αν η Ελλάδα «σπάσει» και βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, ακόμα και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχει επίσης έναν ακόμα ζωτικό χώρο στην περιφέρεια της Ένωσης, διότι θα έχει ήδη στο χέρι πόρους, υποδομές, πολιτικό σύστημα. Εκτός και αν η Ελλάδα αλλάξει πολιτική. Πράγμα το οποίον στις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις (πλην όσων προαναφέραμε) δεν φαίνεται ορατό ούτε με μικροσκόπιο.

Ιστορικό αδιέξοδο; Ναι! Για αυτό και η χώρα τρίζει στα σύνορα με τα Σκόπια, για αυτό κινδυνεύει έρμαιη στο προσφυγικό πρόβλημα, παραπαίει στη Θράκη και πνίγεται στο μισό Αιγαίο. Ενώ κάπου στον ορίζοντα η Κύπρος χάνεται.

Με αυτήν την πολιτική η Ελλάδα, και με τη συνενοχή της Αριστεράς που γονάτισε, έχει παραδώσει το Σύνταγμά της, έχει παραδώσει γη και ύδωρ, βωμούς κι εστίες. Να απαριθμήσουμε; εστίες με τα κόκκινα δάνεια, ύδωρ με τα λιμάνια, γη με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των πόρων, το Σύνταγμα με την παράδοση του αυτεξούσιου στην ξενοκρατία, τους βωμούς με την παραίτησή μας απ’ την ιστορία μας, με τον εμπαιγμό και την καθαίρεση του λαού.

Ενός λαού που τα επτά χρόνια έχει υποστεί τις Δέκα Πληγές του Φαραώ. Που αιφνιδιάστηκε, καθηλώθηκε, εξεγέρθηκε (με τους Αγανακτισμένους κι όχι μόνον) άρχισε να ψάχνεται, άλλαξε γραμμή πλεύσης, στράφηκε προς την Αριστερά, προδόθηκε και ξαναβρέθηκε στο ίδιο σημείο ενός φαύλου κύκλου αντιμετωπίζοντας απ’ την αρχή τις ίδιες απειλές και τα ίδια κάθε φορά νέα μέτρα.

Οι Έλληνες γυρίζουν γύρω – γύρω σε έναν γύρο θανάτου, πέφτοντας ένας – ένας και πολλοί μαζί στον πάτο του βαρελιού, όταν έναν – έναν και πολλούς μαζί τους εγκαταλείπουν οι δυνάμεις τους ή οι ελπίδες τους.
Αν η χώρα δεν πάψει να στροβιλίζεται στο χείλος αυτής της μαύρης τρύπας που τη ρουφάει κομμάτι – κομμάτι, ό,τι απομείνει θα είναι το μισό προτεκτοράτο και το άλλο μισό σαντζάκι.

Η Ευρώπη όντως αλλάζει. Αλλά όχι με τον τρόπο που ψελλίζουν ορισμένοι της Αριστερά που γονάτισε. Παρά τις προσπάθειες ορισμένων λαών στον Νότο που ενίσχυσαν τα αριστερά κόμματα, η κυρίαρχη τάση της αλλαγής στην Ευρώπη είναι προς τα δεξιά, προς τις μεταδημοκρατίες των Εταιρειών, προς την παλινόρθωση των αυταρχικών εξουσιών.

Μια οικονομική δικτατορία έχει αναδυθεί, η οποία κρατάει απ’ τη δημοκρατία τους τύπους, για να λειτουργήσει στην ουσία ως αυτοκρατορία.

Μια «αυτοκρατορία του κακού» όπως έλεγε ο Ρήγκαν, αλλά απ’ την ανάποδη.

Αυτή η αυτοκρατορία με όχημα το Γερμανικό κράτος (κι όσα ευρωπαϊκά κράτη το ακολουθούν) έχει πλέον περισσότερες επιλογές για να λεηλατεί τους λαούς της Ευρώπης από το σχήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης –μια κολοβωμένη Ένωση; μια διαλυμένη; μια ολοκληρωτική;– όλα είναι πιθανά, όλα εξετάζονται.

Όποια μορφή κι αν πάρει ο δράκος, πάντα θα μπορεί να μεταμορφώνεται για να είναι πιο αποτελεσματικός.
Δεν είναι πλέον θέμα συνθηκών (Μάαστριχ, Σένγκεν κτλ) – ουδέποτε ήταν, αλλά τώρα όλο αυτό είναι ξετσίπωτα φανερό.
Ο δράκος – χαμελαίων προσαρμόζεται ταχύτατα, τη μια μέρα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης είναι τα ελληνικά, την επόμενη είναι τα σύνορα της Φυρομίας.

Η τερατώδης γραφειοκρατία της Ένωσης δεν υπερασπίζεται συνθήκες αλλά εκτελεί εντολές.
Πέραν των συνθηκών, «πέραν του καλού και του κακού».

Καγχάζει ο αιμοσταγής Ερντογάν: θέλετε 15.000 πνιγμένους; φερ’ τε όσα φράγκα θέλουμε, για να έχετε όσους πνιγμένους αντέχετε!
Χίλιοι τον μήνα είναι καλά;…

Αυτές είναι οι «συνθήκες» της Ένωσης. Αυτός είναι ο Σόιμπλε, τα υπερκέρδη των τραπεζών (με τους λαούς να τις «σώζουν» κάθε φορά), αυτός είναι ο θρήνος στα ελληνικά σπίτια, η εξαθλίωση στις εργατικές αγγλικές γειτονιές, αυτή είναι η Ευρωπαϊκή πολιτική που βομβαρδίζει παιδάκια και όσα της γλιτώνουν τα μοσχοπουλάει σε ανταλλακτικά, ματάκια, καρδούλες, πνευμόνια, συκώτια…
Αλλάζει η Ένωση, ώρα να αλλάξουν στάση και οι πολίτες απέναντι στην Ένωση

Στάθης
Πηγή: enikos