Εκεί έχουν βρει αποκλίσεις στην εβδομαδιαία καταμέτρηση των αιχμαλώτων, στις οποίες κάποιες φορές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνονταν από τη μια καταμέτρηση στην άλλη. Και πάλι όμως δεν είναι σαφές αν μιλάμε για θανάτους ή για απελευθερώσεις, μεταφορές και αποδράσεις, καθώς η στήλη των «άλλων απωλειών» δεν είχε τέτοιες κατηγοριοποιήσεις: μετρούσε απλώς τον συνολικό αριθμό των παρευρισκόμενων τροφίμων κάθε βδομάδα.

Ακόμα και σήμερα, δεν υπάρχει επίσημη γραμμή για το πού πήγαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου εκείνους τους τραγικούς μήνες του 1945. Η ιστορία των νικητών δεν μίλησε εξάλλου ποτέ για δαύτους, αν και παραδέχεται σήμερα με το κεφάλι κατεβασμένο πως δεν είναι εύκολο να κρύψεις εφταψήφια νούμερα θανάτων ή εξαφανίσεων στη Ρηνανία.

Γαλλία και Γερμανία έχουν επιβάλει μάλιστα από το 1945 γενικές απαγορεύσεις σε κάθε ανασκαφική απόπειρα στα σύνορά τους. Εκεί ακριβώς που ήταν δηλαδή τα αμερικανικά στρατόπεδα του ολέθρου.

Όσο για τον αμερικανικό στρατό, χρησιμοποίησε αυτές τις ζώνες κατ’ αποκλειστικότητα στα τέλη του πολέμου, τις χρησιμοποίησε μάλιστα για «αδιευκρίνιστους σκοπούς», και κατόπιν τις σφράγισαν οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Γερμανίας ως «πολεμικούς τάφους». Κανείς δεν μπορεί να σκάψει σε κείνα τα μέρη, αν και είναι σίγουρο πως εκεί βρίσκεται η ιστορική απάντηση για το τι ακριβώς συνέβη στους γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: κάτω από τα ψηλά δέντρα της κοιλάδας του ποταμού Ρήνου, εκεί που πήγε ο δυτικός πολιτισμός για άλλη μια φορά να πεθάνει…
ΠηγήΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα