«Εκτεταμένη κακομεταχείριση»
Εκατομμύρια γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου κρατήθηκαν κάτω από τόσο απάνθρωπες συνθήκες που θα ανάγκαζαν τον αμερικανό γενικό εισαγγελέα να παρομοιάσει τα στρατόπεδα του Ρήνου με τη φυλακή Andersonville του 1864, το διαβόητο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Νότου κατά τον αμερικανικό εμφύλιο, ο διοικητής του οποίου κρεμάστηκε κατόπιν για εγκλήματα πολέμου!
Το ενδιαφέρον του Hughes για τις μερίδες των γερμανών τροφίμων εδραζόταν στη νομικίστικη διάσταση που είχε εισαγάγει ο Αϊζενχάουερ. Οι Γερμανοί που είχαν παραδοθεί δεν ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, αλλά κάτω από τη νέα και πρωτόγνωρη στα χρονικά κατηγοριοποίηση χαρακτηρίζονταν τώρα «αφοπλισμένες εχθρικές δυνάμεις». Ως τέτοιες, δεν δικαιούνταν καμία προστασία από τις διεθνείς συμβάσεις.
Ο αμερικανικός στρατός, κάτω από τον καινούριο διακανονισμό, δεν ήταν καν υποχρεωμένος να τους τρέφει. Αν ήθελε μάλιστα, μπορούσε νομικά να απαγορεύσει ακόμα και στον Ερυθρό Σταυρό να μπει στα στρατόπεδα του Ρήνου ή να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια. Ουσιαστικά, οι γερμανοί οπλίτες και αξιωματικοί ήταν ανυπεράσπιστοι και δεν είχαν καν μια κυβέρνηση να τους προστατεύσει.
Και βέβαια ο μόνος λόγος για να αποστερήσεις από έναν αιχμάλωτο πολέμου κάθε νομικό ή ανθρώπινο χαρακτηριστικό του είναι για τον κακομεταχειριστείς. Ο καναδός ιστορικός James Bacque, που ξεψάχνισε ό,τι πληροφορία μπόρεσε να βρει, μίλησε για τουλάχιστον 800.000 γερμανούς αιχμαλώτους, «και πιθανότατα πάνω από ένα εκατομμύριο», που έχασαν τις ζωές τους στα αμερικανικά στρατόπεδα του Ρήνου εκείνη την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1945.
Ακόμα και ο Stephen Ambrose, ο παγκοσμίου φήμης ιστορικός που είχε φιλικές σχέσεις με τον Αϊζενχάουερ και προσλήφθηκε κατόπιν από την οικογένεια του εκλιπόντος προέδρου για να ερευνήσει τους ισχυρισμούς του Bacque, παραδέχθηκε σε άρθρο του στους «New York Times» το 1991:
«Υπήρξε εκτεταμένη κακομεταχείριση των γερμανών αιχμαλώτων πολέμου την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1945. Οι άντρες ξυλοκοπούνταν, τους αρνούνταν το νερό, τους ανάγκαζαν να ζουν σε ανοιχτά στρατόπεδα χωρίς στέγη, τους έδιναν ανεπαρκείς μερίδες φαγητού και πλημμελή ιατρική φροντίδα. Το ταχυδρομείο τους παρακρατούνταν. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι κρατούμενοι έφτιαχναν μια ‘‘σούπα’’ από νερό και χορτάρι για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Άνθρωποι όντως πέθαναν άσκοπα και αδικαιολόγητα»…
Άρνηση και ανατροπή
Οι άβολες αλήθειες που αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Ambrose για τα στρατόπεδα Rheinwiesenlager δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Οι αμερικανοί και βρετανοί αξιωματικοί που εκτελούσαν τις ανακρίσεις τις έκαναν να μοιάζουν στα μάτια των πεινασμένων, εξοντωμένων και άυπνων Γερμανών ως δίκες για τη ζωή τους. Πίστευαν δηλαδή πως μόνο αν παραδέχονταν όσα τους καταμαρτυρούσαν θα μπορούσαν να σώσουν τις ζωές τους και αυτές των οικογενειών τους, μη γνωρίζοντας τίποτα για το βρετανικό ή αμερικανικό ποινικό σύστημα.
Δεν διέμεναν εξάλλου σε στρατόπεδα αιχμαλώτων, παρά σε κομμάτια καλλιεργήσιμης γης περιφραγμένης με συρματοπλέγματα, όπου τους έριχναν και τους παρατούσαν στην τύχη τους. Το νερό και το φαγητό σπάνιζαν, πόσο μάλλον η ιατρική φροντίδα ή τα καθαρά ρούχα. Για καταφύγιο είχαν τις τρύπες που μπορούσαν να σκάψουν με τα χέρια τους. Ο τύφος και η χολέρα τούς θέριζαν, όπως και πολλές ακόμα αρρώστιες που πήραν τη μορφή πανδημίας στα στρατόπεδα του Ρήνου.
Τόσο η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) όσο και απλοί γερμανοί πολίτες έστελναν ό,τι μπορούσαν στους ταπεινωμένους και πεινασμένους αιχμαλώτους, μόνο και μόνο για να συναντούν την άρνηση των ιθυνόντων για οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια. Ο Ερυθρός Σταυρός είχε καταγγείλει το γεγονός ότι δεν άφηναν τα μέλη του να μπουν στα στρατόπεδα, παίρνοντας τη διαβεβαίωση από τις δυνάμεις κατοχής ότι όλα πήγαιναν καλά στο εσωτερικό των σιδερόφραχτων χωραφιών.
Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν με τις μερίδες φαγητού των αιχμαλώτων και οι δεσμοφύλακες δεν ανέφεραν ποτέ ελλείψεις σε τρόφιμα. Πηγές της εποχής ήθελαν πάντως ένα καλό ποσοστό τους να παραδίδεται στους πεινασμένους γάλλους πολίτες στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Ο θάνατος ήταν στην ημερήσια διάταξη των στρατοπέδων του Ρήνου, αν και δεν σώζεται κανένα επίσημο μητρώο για τον αριθμό των Γερμανών που πέθαναν στο Rheinwiesenlager. Ο αμερικανικός στρατός ισχυρίστηκε απλώς πως δεν ήταν δυνατόν να φροντίσει επαρκώς τα εκατομμύρια των αιχμαλώτων μέσα στις τραγικές συνθήκες ανέχειας του Β’ Παγκοσμίου ή να κρατήσει καταγραφές για τον αριθμό τους. Δεν αποπειράθηκαν καν να τους καταμετρήσουν, είπαν επισήμως.
Αργότερα αποκαλύφθηκε όμως ότι ο συμμαχικός στρατός κρατούσε όντως αρχεία, και μάλιστα έφταναν στα 8 εκατ. ντοκουμέντα, τα οποία καταστράφηκαν ωστόσο όταν έκλεισαν τα στρατόπεδα της ντροπής. Οι «άλλες απώλειες» των κιταπιών του αμερικανικού και του βρετανικού στρατού είναι το μόνο ερευνητικό στοιχείο που έχουν στα χέρια τους οι ιστορικοί για να συνάγουν συμπεράσματα για τα νούμερα.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
