Δεκάδες τέτοια αυτοσχέδια στρατόπεδα ξεπετάχτηκαν στη δυτική Γερμανία εκείνη τη μοιραία άνοιξη του 1945 και μέχρι και το καλοκαίρι συνέχισαν να γεμίζουν από μπαρουτοκαπνισμένους στρατιώτες με φθαρμένες στολές. Οι αμερικανοί αξιωματούχοι ξεδιάλεγαν προσεκτικά όσους τους φαίνονταν ύποπτοι, το προσωπικό των SS δηλαδή ή ανθρώπους με χαρακτηριστικά τατουάζ που παρέπεμπαν σε τάγματα θανάτου, και τους έστελναν στους εισαγγελείς που διερευνούσαν τα εγκλήματα πολέμου για περαιτέρω ανάκριση.
Ο αμερικανικός στρατός άφηνε τα μέλη των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων να επιλέγουν το κομμάτι γης που τους αναλογούσε μέσα στο περιφραγμένο κτήμα και να κάθονται στο χώμα, μέχρι να αποφασίσουν οι ανώτεροι πότε και αν θα μπορούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν!
Κι αυτό γιατί δεν ήταν αιχμάλωτοι πολέμου που προστατεύονταν από τις διεθνείς συμβάσεις, μιας και με το στρατήγημα του Αϊζενχάουερ, ανήκαν σε μια χώρα που απλά έπαψε να υπάρχει. Τώρα ήταν αφοπλισμένες εχθρικές δυνάμεις και δεν είχαν τίποτα και κανέναν να τους υπερασπιστεί…
Το νέο καθεστώς του αιχμαλώτου πολέμου
Τόσο οι Συνθήκες της Χάγης (1899 και 1907) όσο και τα τρία Πρωτόκολλα -τότε- της Γενεύης (1864, 1906, 1929), που μεταπολεμικά θα μετατρέπονταν στις γνωστές μας τέσσερις συνθήκες των Συμβάσεων της Γενεύης (1949), είχαν ήδη καθορίσει τους πυλώνες του Διεθνούς Δικαίου του Πολέμου, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα των αμάχων και της συμπεριφοράς των στρατιωτικών δυνάμεων απέναντί τους, αλλά και ζητήματα αιχμαλώτων, περίθαλψης τραυματιών, κατοχής ξένης επικράτειας και πολλά ακόμα.
Ειδικά η Σύμβαση της Γενεύης για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου (27 Ιουλίου 1929), η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 19 Ιουνίου 1931, ρύθμιζε επακριβώς τον τρόπο κράτησης και διαχείρισης των αιχμαλώτων πολέμου, απαγορεύοντας βασανιστήρια και εκτελέσεις, φτάνει να φορούσαν τη στρατιωτική στολή της χώρας τους όταν πιάνονταν.
Το Διεθνές Πολεμικό Δίκαιο απαγόρευε κάθε εξευτελισμό ή τιμωρία των αιχμαλώτων πολέμου, επιβάλλοντας ταυτοχρόνως όρους για τις συνθήκες διαβίωσής τους: επαρκής τροφή και στέγαση, ίδια μάλιστα με αυτή που είχαν οι δεσμοφύλακές τους. Κι αν, για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να διαθέτουν θέρμανση τα καταλύματα των αιχμαλώτων, τότε θα έπρεπε να μένει κλειστή και η θέρμανση στους στρατώνες των φυλάκων!
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία, ο αμερικανικός στρατός πήρε πολύ στα σοβαρά αυτές τις δεσμεύσεις, στις πρώτες φάσεις του πολέμου τουλάχιστον. Σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων, για παράδειγμα, οι Αμερικανοί ανάγκασαν τους στρατιώτες τους να κοιμούνται επί τρεις μέρες στο πάτωμα, μέχρι να αποπερατωθούν και να εξοπλιστούν δηλαδή τα καταλύματα των αιχμαλώτων.
Ήταν αυτή η φήμη που απέκτησαν οι ΗΠΑ για καλές στρατιωτικές πρακτικές που έκανε κάθε γερμανό στρατιώτη να θέλει να παραδοθεί σε αμερικανικά χέρια. Το Δυτικό Μέτωπο φάνταζε πια παράδεισος, μέσα στην πλήρη κατάρρευση της ναζιστικής πολεμικής μηχανής, και πολλοί ήταν αυτοί που επέλεγαν την ατιμωτική παράδοση παρά την αυτοθυσία τους για την επεκτατική μανία του Φύρερ.
Αυτό που δεν ήξερε βέβαια κανένας γερμανός φαντάρος ήταν ότι ο στρατηγός Αϊζενχάουερ, σε αγαστή συμφωνία τόσο με τον βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσόρτσιλ όσο και τον αμερικανό πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβελτ, είχαν προαποφασίσει ήδη από το 1943 να χρησιμοποιήσουν τη διαφαινόμενη γερμανική συνθηκολόγηση με τέτοιον τρόπο που να κουτσουρέψουν αποφασιστικά κάθε ικανότητα της χώρας να διεξαγάγει πόλεμο στο μέλλον.
Στις αρχές εξάλλου του 1943, στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, Ρούσβελτ και Στάλιν είχαν υψώσει τα ποτήρια τους στην πρόποση για την εκτέλεση 50.000 γερμανών αξιωματικών μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Ήταν αστείο, ήταν σοβαρό, κανείς δεν ξέρει, στις αρχές όμως του 1944 ο Αϊζενχάουερ διόρισε έναν ειδικό επίτροπο, τον στρατηγό και δεξί του χέρι Everett Hughes, να διαπραγματευτεί τους όρους της παράδοσης.
Εκείνο το καλοκαίρι, ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών, Χένρι Μοργκεντάου ο Νεότερος, έφτιαξε το μεταπολεμικό πλάνο των Συμμάχων, το οποίο εγκρίθηκε τόσο από τον Ρούσβελτ όσο και τον Τσόρτσιλ. Το Σχέδιο Μοργκεντάου, όπως έγινε γνωστό, ήταν όσο πιο εξοντωτικό γινόταν, καθώς ο σκοπός του ήταν να αφοπλίσει τη Γερμανία και να εξαφανίσει κάθε μελλοντική απειλή της: χώριζε τη Γερμανία σε ζώνες κατοχής, κατέστρεφε ολοσχερώς τη βιομηχανία της, επέβαλλε επαχθείς πολεμικές αποζημιώσεις και ανάγκαζε σε ραγδαίες και μαζικές επαναγκαταστάσεις γερμανικών πληθυσμών, απαλλάσσοντας στα χαρτιά την οικουμένη από το «πρόβλημα Γερμανία» μια για πάντα.
Με σύγχρονους όρους, το Σχέδιο Μοργκεντάου θα λογιζόταν μια ηθελημένη απόπειρα καταστροφής ενός έθνους, καθώς εκατομμύρια θα έπρεπε να πεθάνουν ή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για να δουλέψει το μεταπολεμικό συμμαχικό πλάνο για την επόμενη μέρα της Γερμανίας.
Ο Everett Hughes ήταν μεγάλος υπέρμαχος του Σχεδίου και μετά την αποκάλυψη κάποιων διατάξεών του εκείνο τον Οκτώβριο, που προκάλεσαν τεράστια κατακραυγή όσο να πεις, ήταν τώρα όσο πιο προσεκτικός μπορούσε. Στις 4 Νοεμβρίου απέστειλε ένα ραβασάκι στον Αϊζενχάουερ που τον καλούσε να διαβαθμίσει ως απόρρητες τις μερίδες φαγητού των αιχμαλώτων πολέμου. Ο Αϊζενχάουερ προθυμοποιήθηκε τάχιστα…Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
