Η άβολη αλήθεια των κολαστηρίων του Αϊζενχάουερ όπου μπορεί να εξοντώθηκαν ακόμη και 1 εκατ. γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου
Η τρέχουσα εικόνα στρατοπέδου συγκέντρωσης του Β’ Παγκοσμίου έχει σφραγιστεί από τη δολοφονική σβάστικα των Ναζί.
Εκεί μετέφερε μυστικά ο γερμανός κατακτητής κάθε ιδεολογικό και πολιτικό εχθρό του Γ’ Ράιχ, σε έναν αστερισμό κολαστηρίων θανάτου διασκορπισμένων στη γερμανική ζώνη κατοχής, μέσα σε τραγικές συνθήκες κράτησης.
Ο θάνατος ήταν εξάλλου ο τελικός σκοπός, η «τελική λύση», όπως την ήθελαν τα δολοφονικά μυαλά της ανίερης παρέας που αιματοκύλησε την Ευρώπη, κι έτσι οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων υπηρετούσαν απλώς τον σκοπό της μαζικής εξόντωσής τους.
Αυτό που παράλειψαν ωστόσο να αναφέρουν τα εγχειρίδια ιστορίας των νικητών ήταν το πρόγραμμα των Συμμάχων για την κράτηση και τη μαζική δολοφονία των γερμανών αιχμαλώτων πολέμου μετά τη συνθηκολόγηση του Γ’ Ράιχ το 1945. Εκατομμύρια γερμανοί στρατιώτες φυλακίστηκαν στα στρατόπεδα των νικητών το καλοκαίρι του 1945 και αφέθηκαν να λιμοκτονήσουν τουλάχιστον το 1/4 αυτών.
Αυτή είναι επιγραμματικά η ιστορία του Rheinwiesenlager, των «στρατοπέδων των λιβαδιών του Ρήνου», που πέρασε στο περιθώριο του Β’ Παγκοσμίου και απαλείφθηκε βολικά από την ιστορική καταγραφή για δεκαετίες, μέχρι να ηλικιωθούν τουλάχιστον οι επιζήσαντες και να καταστραφεί κάθε ίχνος μητρώων.
Τα στρατόπεδα του Ρήνου ήταν ένας σχηματισμός 19 κέντρων κράτησης γερμανών αιχμαλώτων πολέμου που φτιάχτηκαν από τον αμερικανικό στρατό στην κατακτημένη Γερμανία στα τέλη του πολέμου. «Προσωρινές Περιφράξεις Αιχμαλώτων Πολέμου» ήταν το επίσημο όνομά τους και στέγασαν από ένα ως δύο εκατομμύρια στρατιωτών της Βέρμαχτ από τον Απρίλιο ως τον Σεπτέμβριο του 1945 χοντρικά.
Οι κρατούμενοι χαρακτηρίστηκαν μάλιστα «αφοπλισμένες εχθρικές δυνάμεις» και όχι «αιχμάλωτοι πολέμου», μια ιδέα του ίδιου του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ -επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων- από τον Μάρτιο του 1943, κι αυτό για να μην εμπίπτει η κράτησή τους στις διατάξεις τόσο των Συνθηκών της Χάγης (1899 και 1907) όσο και των Συμβάσεων της Γενεύης (και ιδίως του Πρωτόκολλου της Γενεύης του 1929), των ίδιων των βάσεων δηλαδή του Διεθνούς Δικαίου για την ανθρωπιστική διαχείριση των ανυπεράσπιστων και των θυμάτων του πολέμου.
Μη χαρακτηρίζοντάς τους αιχμαλώτους πολέμου, οι εκατοντάδες χιλιάδες παραδομένοι στους Συμμάχους Γερμανοί δεν ενέπιπταν στις διεθνείς δεσμεύσεις για επαρκείς συνθήκες κράτησης, κι έτσι μπορούσαν να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο καταπατώντας κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπιάς.
Οι αριθμοί για τη ρεβανσιστική κράτηση των γερμανών στρατιωτών στα αμερικανικά κολαστήρια δεν συμφωνούν καθόλου. Χωρίς μητρώα και με την επίσημη ιστορία να κρατά το στόμα της κλειστό, το πόσοι πέθαναν στα στρατόπεδα του Ρήνου είναι αντικείμενο διαμάχης. Οι πιο φειδωλοί αριθμοί κάνουν λόγο για 3.000-10.000 γερμανούς στρατιώτες, ενώ υπάρχουν και αναφορές, όπως η έρευνα-σταθμός «Other Losses» (1989) του καναδού ιστορικού James Bacque, που μίλησε ακόμα και για 1 εκατ. νεκρούς.
Όλοι πάντως συμφωνούν πως οι αιχμάλωτοι πολέμου ζούσαν κάτω από τραγικές συνθήκες και πέθαιναν μαζικά από την πείνα, την αφυδάτωση, τις επιδημίες και την έκθεση στα καιρικά στοιχεία, καθώς τα στρατόπεδα δεν είχαν καν στρατώνες εντός τους…
Rheinwiesenlager, οι τελευταίες κινήσεις ενός χαμένου πολέμου
Την άνοιξη του 1945 άρχισε να γράφεται ο επίλογος για τη ναζιστική Γερμανία. Εκατομμύρια συμμαχικών στρατευμάτων εισέβαλλαν στη Ρηνανία από τα δυτικά, την ίδια ώρα που οι δυνάμεις της Βέρμαχτ έκαναν ό,τι μπορούσαν στη Βιέννη και το Βερολίνο για να ανακόψουν την προέλαση του Κόκκινου Στρατού από τα ανατολικά.
Η κατάρρευση ήταν προ των πυλών και ο στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ, επικεφαλής του Επιτελείου Επιχειρήσεων της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ, καθυστερούσε τη συνθηκολόγηση αγοράζοντας χρόνο. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κάπου 3 εκατ. γερμανοί στρατιώτες έφευγαν προοδευτικά από το Ανατολικό Μέτωπο και μετακινούνταν δυτικά κατά μήκος της Γερμανίας ώστε να παραδοθούν στους Αμερικανούς και τους Βρετανούς, ελπίζοντας πως θα είχαν λιγότερο εκδικητικές διαθέσεις απέναντί τους από τους θριαμβευτές Σοβιετικούς.
Η εισροή των παραδομένων γερμανών στρατιωτών άγγιξε τέτοια μαζικότητα που οι Βρετανοί σταμάτησαν να δέχονται αιχμάλωτους πολέμου, παραθέτοντας λογιστικά προβλήματα διαχείρισής τους. Διαισθανόμενος πως οι Γερμανοί παραδίδονταν μόνοι τους, αν και μαζικά, για να καθυστερήσουν απλώς την επίσημη και αναπόφευκτη παράδοση της χώρας τους, ο αμερικανός στρατηγός Αϊζενχάουερ απείλησε τον Γιοντλ πως θα διατάξει τις δυνάμεις του να πυροβολούν τους εχθρούς με τη λευκή σημαία επί τόπου.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Γιοντλ παραδόθηκε επισήμως στις 8 Μαΐου, κάτι που δεν σταμάτησε φυσικά το ανθρώπινο γερμανικό κοπάδι να τρέχει να καταφύγει στους Συμμάχους για να γλιτώσει τον ρεβανσισμό των Σοβιετικών. Το πρόβλημα έγινε κολοσσιαίο για τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος έπρεπε τώρα να τους καταμετρήσει και να τους «επεξεργαστεί», πριν αποφασίσει τη μοίρα τους.
Λόγω του επιτακτικού χαρακτήρα του πράγματος, δεν ήταν και πολλά αυτά που μπορούσαν να κάνουν. Έκλεισαν μεγάλα κομμάτια χωραφιών με συρματοπλέγματα και τους έριξαν μέσα, μέχρι να κριθεί τι θα απογίνονταν. Το ίδιο είχαν κάνει εξάλλου με τους δικούς τους ανεπιθύμητους οι Γερμανοί στην Πολωνία.
Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
