Ρωσία: Αιδήμονα Σιγή

Πάντως τη νατοϊκή υποκρισία στο ζήτημα της ανοχής και ενθάρρυνσης των πολεμοχαρών συμπεριφορών της Τουρκίας (μόνο η Γαλλία προσπάθησε να διαφοροποιηθεί αλλά πολύ γρήγορα ο Πρόεδροε Μακρόν ευθυγραμμίστηκε) έρχεται τώρα να συναγωνιστεί και η Ρωσία του Πούτιν. Μια εκκωφαντική σιωπή “ακούγεται” από τη Μόσχα από τις 20 Ιαννουαρίου, όταν άρχισε η τουρκική εισβολή στις κουρδικές περιοχές του Αφρίν, στη Συρία. Και όχι χωρίς λόγο.

Ο Πούτιν κέρδισε το ηθικό πεδίο της μάχης έναντι των Δυτικών, με τη στρατηγική παρέμβαση του στη Συρία. Ο Ρώσος ηγέτης το έπραξε για διάφορους λόγους με στόχο, πάντοτε, την εξυπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της Μόσχας.

Όμως επειδή η ρωσική επέμβαση έγινε κατόπιν πρόσκλησης της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας για την καταπολέμηση των τρομοκρατών- και αντίθετα με τις αυθαίρετες και παράνομες επεμβάσεις της Τουρκίας και των ΗΠΑ υπέρ των τρομοκρατικών οργανώσεων- η ρωσική επέμβαση είχε θέτικη απήχηση διεθνώς. Επιπλέον η επέμβαση, δίνοντας θανατηφόρο πλήγμα κατά των τρομοκρατών του ισλαμικού κράτους, περιόρισε τους θανάτους αμάχων και την προσφυγιά.

Στην κατίσχυση του ισλαμικού κράτους και των αποκεφαλιστών, η συνδρομή των Κούρδων της Συρίας υπήρξε καθοριστική. Πλήρωσαν ένα μεγάλο τίμημα και το αντάλλαγμα που ζητούν είναι να έχουν αυτονομία στις περιοχές της Συρίας που ιστορικά κατέχουν.

Τώρα όμως που ηττήθηκε το ισλαμικό κράτος, οι προτεραιότητες των κυρίως παικτών έχουν αλλάξει. Οι ΗΠΑ, σε αγαστή συνεργασία με το Ισραήλ, επανήλθαν στη αρχική τους στρατηγική και ξαναστήνουν σκηνικό στη Συρία με στόχο την ανατροπή των Μουλλάδων του Ιράν, μια στρατηγική που προϋποθέτει την ανατροπή του φιλο-ιρανικού καθεστώτος του Άσσαντ της Συρίας. Γι’αυτό οπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς, ενώ εγκαταλείπουν τους Κούρδους της Συρίας – την μέχρι τώρα αιχμή του δόρατος στο έδαφος για την κατίσχυση του Ισλαμικού κράτους.

Το ξεπούλημα των Κούρδων από την Ουάσινγκτον έχει μεγάλο ιστορικό που πάει πίσω στην εποχή Κίσσινγκερ. Ο τελευταίος, όταν οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τους Κούρδους του Ιράκ στο έλεος των δικτατόρων του Ιράν και του Ιράκ, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, είπε και το περιβόητο “η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να μπερδεύεται με την ιεραποστολή”!

Όσο για τη Ρωσία του Πούτιν, οικοδομεί εδώ και μήνες αγαστή συνεργασία με την Τουρκία του δικτάτορα και ισλαμιστή Ερντογάν, σε πολλαπλά επίπεδα. Διατηρεί μεν την υποστήριξή της προς το καθεστώς της Συρίας, αλλά έχει προφανώς αποφασίσει, και αυτή, πως οι πάλαι ποτέ Κούρδοι σύμμαχοί της, είναι αναλώσιμοι. Και τους πρόδωσε στον Ερντογάν. Έδωσε στον τελευταίο το ήμισυ των επιθυμιών του.

Όχι τον Άσσαντ, βέβαια, αλλά τους Κούρδους τις Συρίας. Επέτρεψε στον Έρντογάν να έχει ελεύθερη χρήση του εναέριου χώρου της Συρίας δυτικά του Ευφράτη που αυτή ελέγχει και απέσυρε τις όποιες δυνάμεις είχε στην περιοχή του Αφρίν. Από την αρχή αυτό ακριβώς επεδίωκε ο Τούρκος δικτάτορας. Και το πράσινο φως το πήρε τελικά από τον Πούτιν.

Δεν κομίζω γλαύκα στήν Αθήνα αναδεικνύοντας- για νιοστή φορά- τον κυνισμό και την υποκρισία των πολιτικών των μεγάλων δυνάμεων στο “παιγνίδι των εθνών” στο διακρατικό σύστημα. Όμως τα αδύναμα κράτη και οι λαοί εύκολα ξεχνούν και παρασύρονται από εφήμερες υποσχέσεις των ισχυρών προσδοκώντας ωφέλη, με κυρίαρχο αυτό της ασφάλειας και της διαφύλαξης της ελευθερίας τους.

Στην περίπτωση των Κούρδων αυτό συμβαίνει διότι λόγω ιστορικών συγκυριών δεν απέκτησαν ποτέ κράτος ή κράτη. Τα κράτη και δη τα δημοκρατικά κράτη, αποτελούν τον φορέα συλλογικής ασφάλειας αλλά και ευημερίας των πολιτών τους. Ταυτόχρονα οι δημοκρατικοί πολίτες λειτουργούν ως ασπίδα του κράτους και το διαφυλάττουν σαν τα μάτια τους. Δεν το πολεμούν, δεν το υποσκάπτουν και δεν το ξεπουλούν σε κανένα.

MIgnatiouΔείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα