Ίσως το «τέλος του κόσμου» να μην είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ένα νοερό φάντασμα της εποχής που έρχεται. Και ίσως διαχρονικά μόνο αυτό να ήταν. Μία κάποιου τύπου σαμανική ιστορική μυσταγωγία.
Ένα «μυστήριο» ή ενός είδους τελετουργία τέλος πάντων, για το οποίο μόνον κάποιες «ξεχωριστές» ψυχές προετοιμάζονται.
Οι ατομικότητες εκείνες που τους ανήκει η προσωπική τους σκιά και έχουν εγκαταστήσει την αίσθηση του πραγματικού εντός, πέρα από τους ορισμούς και τις αρχές του συλλογικού μυαλού.
Από τη στιγμή που θα είναι το τέλος κάποιας άγραφης ομοφωνίας που συμφωνεί ότι η πραγματικότητα είναι εκτός μας, για όλους τους άλλους που όντως η πραγματικότητα είναι εξωτερική και ούτε κατ’ ελάχιστον γεννημένη από τα εντός, το «τέλος του κόσμου» μπορεί να σημαίνει κατά πολύ και μία μορφή πέρατος.
Αυτό ενδέχεται να είναι μία εξελικτική διαδικασία κατά την οποία η συναινετική πραγματικότητα του συλλογικού μυαλού, αυτή η άγραφη ομοφωνία, είναι το matrix- χρυσαλίδα-μήτρα που επιτρέπει την εμβρυακή συνείδηση της ανθρωπότητας να προοδεύσει.
Αφήνοντας αυτή τη μήτρα-matrix για το κάθε στοιχειώδες ψηφίο-δομικό τμήμα θα είναι όπως όταν εμείς αφήναμε τη πρωταρχική μας μήτρα. Μία απόσπαση. Μία ρήξη των γονικών υδάτων. Και αυτό γιατί ο συλλογικός νους μας παρέχει άνεση, οικειότητα, ασφάλεια και εν τέλει ταυτότητα, κατά τρόπο που εξαρτόμαστε από αυτόν, όπως ένα αγέννητο έμβρυο εξαρτάται από το περιβάλλον του.
Αφήνοντας το συλλογικό μυαλό θα ήταν σαν θάνατος όπως και επαναγγένεση. Μία βίαιη εκροή σε μία άγνωστη χώρα στην οποία δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή, εκτός από τον να γεννήσουμε την πραγματικότητα από όσα έχουμε εντός.
Σε ένα τέτοιο υποθετικό για πολλούς «γεγονός», η ανθρώπινη συνείδηση αλλάζει το spin της από παθητική λήψη σε ενεργητική εκπομπή, ίσως και εν μία νυκτί. Επιβιώνοντας της αποκαλυπτικής αυτής μετάβασης μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που έχει ενσωματώσει τα εντός περιεχόμενα. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να το αντικρίσει όλο αυτό εκτός της.
Είναι ένα σύνθετο ερώτημα και φυσικά είναι κάτι που θα ήθελε να ξέρει ο καθένας, αν όντως αυτό το ενορχηστρωμένο φαινομενικά τελετουργικό που σπρώχνει το συλλογικό μυαλό σε ιστορικά τέλματα είναι σχεδιασμένο από κάποια θεϊκή διάνοια που κινεί μαριονέτες ή απλό αποτέλεσμα της ιστορικής εντροπίας.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη πιο σύνθετο ερώτημα που σχετίζει το κατά πόσο η προσοχή μας σε εξωτερικά γεγονότα και η εμμονή μας στο γραμμικό χρόνο, μπορεί να μας κρατά στην εμβρυακή συνείδηση της ομοφωνικής πραγματικότητας και άρα αποτρέπει το «γεγονός» του «μυστηρίου» να λάβει χώρα.
Το «γεγονός» αυτό, η «αποκάλυψη», το «τέλος του κόσμου», ή το “singularity” αν προτιμάτε, μπορείτε να υποθέσετε πως στη πραγματικότητα έχει ήδη συμβεί και εμείς ξαναζούμε όλα τα γεγονότα που οδηγούν σε αυτή την φανταστική τελική καθοριστική στιγμή και ανύπαρκτη απαλοιφή των γενών του όντος (ουσία, ταυτότητα, ετερότητα, κίνηση, στάση), παγιδευμένοι σε μία λάθος αίσθηση του πεπρωμένου και του χρόνου.
Το ερώτημα δε μπορεί παρά να ξεκινά από το “ατομικό” και την ατομική παρέκκλιση. Που είμαι; Που βρίσκομαι στη δικιά μου προσωπική ατραπό εξέλιξης; Και πότε ,αν ποτέ, θα κάνω τη ρήξη προς μία ολιστικά προσλαμβανόμενη κατάσταση υπάρξεως. Μόνο αυτό ίσως είναι ότι πρέπει να μας απασχολεί (αν πρέπει να μας απασχολεί κάτι).
Παρ’ όλα αυτά παραδόξως, από τη στιγμή που το εξωτερικό περιβάλλον, τοπικό και μη τοπικό, κατοπτρίζει την εσωτερική μας κατάσταση, πληρώνεται μία στενή σχέση με όλο τον Κόσμο κατά την προσπάθεια να εκτιμήσουμε την τωρινή μας θέση.
Η ιδέα του «τέλους του κόσμου» δυναμώνει την ιδέα του κόσμου. Η ιδέα της διάλυσης του εγώ δυναμώνει την ιδέα του εγώ. Και πάλι ούτε ο κόσμος ούτε το εγώ υπάρχουν πραγματικά σαν κάποια καθορισμένη και τελική πραγματικότητα, πέρα από την συμφωνία μας να τα αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικά.
Κι έτσι κατά παραπλήσιο τρόπο η ιδέα κάποιου είδους συλλογικής αφύπνισης δυναμώνει απλά την ιδέα ότι είμαστε τμήματα μίας συλλογικότητας. Δυναμώνει το εσχατολογικό περιεχόμενο της ιστορικής συνείδησης. Βλέπετε οι ιστορίες δεν έχουν κοινές αρχές, καθώς τα νήματα κάθε μνήμης οδηγούν όλο και πιο πίσω σε άγνωστες και ανεξιχνίαστες άλλες δομές. Υπάρχει όμως μία αναπόδραστη ανάγκη της ιστορικής συνείδησης για κάποιου είδους τέλος.
Αυτό είναι και καλό και κακό. Πιθανότατα γιατί είναι αληθινό και μη αληθινό την ίδια στιγμή. Είναι μία ιδέα που γίνεται αληθινή όσο τη συνειδητοποιούμε από την μία, και από την άλλη είναι πάντα αληθινότερη από όσο αντέχουμε να αντικρίσουμε.
Ο συλλογικός νους περιβεβλημένος από τη δικιά του μήτρα-matrix βρίσκεται επί μακρόν ιστορικά αντιμέτωπος με μία αφύπνιση προμηθεϊκής φύσης στην πραγματικότητα της εξωτερικής του αυτοαπομόνωσης και εσωτερικής του αυτοθέασης.
Αυτή η αφύπνιση της ιστορικής συνειδήσεως είναι σαν ένα πέρασμα πάνω από άβυσσο που εν τέλει θα φέρει τον προβιβασμό σε εξατομικευμένα ηλιακά όντα, τα οποία, τότε και μόνον τότε, θα μπορέσουν να έρθουν κοντά μεταξύ τους και να σχηματίσουν μία φυλή ή ένα συλλογικό ον. Ένα συλλογικό ον που είναι ίσως απείρως πιο αισθαντικό, δυναμικό, και άρα ζωντανό, από ένα αυτοεγκλωβισμένο ιστορικού νου.
Επανερχόμενοι ακριβώς στο κέντρο της ερώτησης του τι είναι το «τέλος του κόσμου», θα μπορούσε κανείς παιγνιωδώς να απαντήσει πως δεν είναι παρά «η αρχή του τέλους». Τότε που το παλιό σύστημα καταρρέει για να δώσει τη θέση του σε μία νέα αντίληψη της πραγματικότητας.
Σε προσωπικό επίπεδο έχει να κάνει με την αναγνώριση της αίσθησης του πραγματικού εντός, ενώ σε συλλογικό επίπεδο είναι όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί που θα επιτρέψουν την αναστροφή αυτής της πρώτης αναγνώρισης της ατομικής παρέκκλισης σε γόνιμη και δημιουργική έκφραση εντός του ιστορικού χρόνου.
Στο συλλογικό δηλαδή επίπεδο έχει να κάνει με την αναγνώριση της ιστορικής δυσχέρειας έως τώρα να δεχτεί το εν παραλλήλω αίτημα της καθολικότητας και ατοπικότητας από κάθε τοπικότητα-ατομικότητα (η έξοδος από τον συλλογικό νου παράλληλα με το αίτημα της συλλογικότητας γίνεται κατα αντιστοιχία της ταυτοχρονίας επιστροφής στην Πηγή και ρύσης της Στιγμής).
Το «τέλος του κόσμου», ως φάντασμα της νέας εποχής που έρχεται, είναι πολύ αισιόδοξο να πιστεύει κανείς πως θα συμβεί εν μία νυκτί, όπως θέλει η προπαγάνδα κάποιων ιερατείων της εποχής, το γεννά ίσως κατά καιρούς η ανθρώπινη φαντασία ή ενδεχομένως το ενορχηστρώνει κάποιου είδους συλλογικός νους ή ανώτερη διάνοια.
Το πιο πιθανό είναι να χρειαστεί καιρός πρωτού η ανθρωπότητα έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια και μεταμορφωθεί σε ένα είδος που κατανοεί την αυτό-υποδούλωση στις κατώτερες φύσεις του. Το αν για να γίνει αυτή η μεταμόρφωση απαιτείται κάποια ιστορική καμπή, ένα ολοκαύτωμα, μία τυραννική new-age παγκόσμια κυβέρνηση, κάποιος κατακλυσμός ή κάποιος άλλος αφάνταστος παράγοντας, απομένει να αποκαλυφθεί από την ίδια την ιστορία.
Θα ήταν προτιμότερο βέβαια αυτή η επαναθεμελίωση να γινόταν πυροδοτούμενη από τα εντός.
Γιατί, μόνο όταν αποκαλυφθούν και τα βαθύτερα μέρη της ψυχής, βλέπει κανείς ποιος είναι, εισχωρεί στο Άλλο, το Θεϊκό που εκπορεύεται από τα έσω, και μυστηριωδώς αλλά και μαγικώς μεσολαβεί στα έξω για την αείποτε πραγμάτωση της Στιγμής, και όχι τον ερχομό κάποιας φανταστικής αναδίπλωσης του χρόνου.
