Μας έπιασε βροχή στο δρόμο!!! Κι ο Μάο σα να είχε πέσει σε βαθιά περισυλλογή, δεν τραβούσε το λουρί.
Έρημη η Μεσογείων. Αραιή η κυκλοφορία. Γύρω μου τσιμέντο, πολυκατοικίες, άσφαλτος και κάτι δέντρα βλογιοκομμένα – που να τ” αφήσει το καυσαέριο να προκόψουν!!!
Μερικές φορές ευλογώ την τύχη μου, που από τα πρώτα παιδικά μου γνώρισα όχι μόνο το παιχνίδι στο δρόμο αλλά και το χώμα και την πέτρα κι έτσι και τώρα ανεβαίνουν μέσα μου οσμές από γη νοτισμένη κι από γρασίδι και φυλλωσιά.
Αλίμονο από τις νεότερες γενιές που είναι υποχρεωμένες να αναπνέουν τη φύση ευωδιασμένη από καυσαέρια και από τις κομματικές ανοησίες όσων ανέθεσαν -μόνοι τους- στον εαυτό τους το ρόλο του σωτήρα!!!!
Δεν ισοπεδώνω διότι καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι οργανικά ανήσυχοι και φυσιολογικά αλαφιασμένοι που το μάτι τους είναι συνεχώς τεντωμένο και παλεύουν απεγνωσμένα να διαγνώσουν τι κρύβει ο θολός ορίζοντας.
Αλλά είναι και κάποιοι άλλοι που προχωρούν τυφλά κι ανυπόμονα, αδιάκριτοι, επικίνδυνοι.
Κι ακόμη είναι κι εκείνοι για τους οποίους μπορώ να εκτιμήσω ότι διαθέτουν όχι πια την αφέλεια αλλά τη μωρία του ανίδεου, που νομίζει πως σε κάποια στιγμή μαντεύει τα τεχνάσματα μιας δουλειάς που οργανικά του είναι ξένη.
Η υψηλή διπλωματία και η μεγάλη πολιτική δεν είναι για «επαρχιώτες».
