Σκεφτόμουν τον ιδανικό τίτλο για το σημερινό μου σχόλιο και το ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, ήρθε κουτί!

Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο πολλοί νομίζουν ότι το έχουν, άλλοι το προσπαθούν, άλλοι υποκρίνονται και άλλοι απλώς δεν το έχουν. Μιλάω για την ικανότητα του να είναι κάποιος σοβαρός.

Πόσο λείπει η σοβαρότητα από αυτούς που ρητά πρέπει να την έχουν, αναλογιζόμενοι μάλιστα ότι κρατούν την τύχη ενός κράτους;

Την περασμένη εβδομάδα οι όποιες ελπίδες μας για σοβαρότητα από πλευράς πολιτικών αρχηγών, εξανεμίστηκαν εν μια νυκτί.

Κανείς δεν είχε το ειδικό βάρος να μας πείσει, να μας κάνει να νιώσουμε ότι αν τον ψηφίζαμε, θα ήμασταν σε καλά χέρια, ότι αυτά που έλεγε, θα υλοποιούνταν.

Ίσως τελικά, στη σύγχρονη εποχή, η υπερβολική έκθεση στα Μέσα έχει εξαφανίσει το αρχηγικό παράστημα που χαρακτήριζε τους κατέχοντες την εξουσία προ μερικών δεκαετιών.

Η διαρκής έκθεση στα ΜΜΕ έχει μεταβάλει τους πολιτικούς σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες που κάποτε δεν ήταν εμφανείς.

Δυστυχώς όμως, ως εκ τούτου, γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να διακρίνουμε ίχνη σοβαρότητας και φερεγγυότητας στους πολιτικούς.

Πως δύναται να περιοριστεί η έλλειψη εμπιστοσύνης; Όσο και παράδοξο να ακουστεί, η λύση είναι η απόλυτη αλήθεια στον πολιτικό λόγο. Αντί της προσπάθειας ωραιοποίησης μιας κατάστασης όπως αυτή της χώρας μας, ο πολιτικός που θα μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια και ωμά, αλλά τίμια, θα κερδίσει τις καρδιές των πολιτών.

Η σοβαρότητα απαιτεί ωμή αποτύπωση μιας πραγματικότητας. Τείνουμε να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη και να εμπιστευόμαστε αυτόν που θα μας μιλήσει σταράτα και μέσα από πραγματικά δεδομένα.

Αυτό λείπει από το κατεστημένο πολιτικό σκηνικό.

Ευελπιστώ, όχι για πολύ ακόμα.…