Ιστορίες του παρελθόντος που προσομοιάζουν στο παρόν: το 1914 τα Βαλκάνια ετοιμάζονταν να πάρουν φωτιά, αλλά οι εμπλεκόμενοι πίστευαν πως μια όλα είναι μια μπλόφα και ότι η διαφαινόμενη αλυσιδωτή αντίδραση θα αποφευχθεί την τελευταία στιγμή.
Τώρα η Ευρωζώνη βιώνει μια παρόμοια κατάσταση όπου άπαντες θεωρούν πως ο… απέναντι δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μπλοφάρει ακαταπαύστως θεωρώντας πως η όποια κρίση έρθει δεν θα τον αγγίξει. Ο Άμπροουζ Ιβανς-Πρίτσαρντ της βρετανικής Telegraph παραλληλίζει τα ιστορικά δεδομένα και σημειώνει πως αυτή τη φορά η Γερμανία είναι αποφασισμένη να τελειώσει τη δουλειά που άφησε μισοτελειωμένη το 2012, οπότε και η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα από τη δραχμή.
Σε αυτό το πλαίσιο κινείται το δημοσίευμα του Spiegel, αλλά και οι δηλώσεις των Γκάμπριελ, Φουκς και άλλων Γερμανών αξιωματούχων. Μόνο που αυτή τη φορά ο «ψυχρός» Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως οι Ευρωπαίοι θα κάνουν πίσω άλλη μια φορά, αντιλαμβανόμενοι τα χρήματα ποιυ έχουν δαπανήσει για τη σωτηρία της Ελλάδας. Κατόπιν τούτων ο αρθρογράφος διερωτάται: «Άραγε η κ. Μέρκελ μπορεί να παραδεχθεί πως η στρατηγικής της απέτυχε, από τη στιγμή που διατεινόταν πως η κρίση έχει τελειώσει;».
Ο νεομαρξιστικός ΣΥΡΙΖΑ
Κατά τον Πρίτσαρντ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νεομαρξιστικό σύμφυρμα, με ιδεολογική πλατφόρμα εν προόδω. Ο Τσίπρας δεν έχει πλέον τη φωτογραφία του Τσε στο γραφείο του και σχεδόν αμέσως έστρεψε το βλέμμα του προς τις Βρυξέλλες, αφήνοντας τη «θερμή» ρητορική μόνο για το εσωτερικό. Αν και στο δικό του εσωτερικό έχει την Αριστερή Πλατφόρμα που κάνει λόγο ακόμα και για έξοδο από την Ευρωζώνη. Ωστόσο ο Τσίπρας θέλει να μείνει στο ευρώ με την προϋπόθεση πως θα γίνει μια νέα διαπραγμάτευση.
Σε αυτή την κατάσταση εμπλέκεται αναγκαστικά και ο Μάριο Ντράγκι που προσπαθεί να καταπολεμήσει τον αποπληθωρισμό που απειλεί την Ευρώπη να πέσει σε μια κατάσταση που βιώνει πολύ πρόσφατα και η Ιαπωνία. Πώς όμως ο Ντράγκι θα αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως θα ζητήσει τη διαγραφή του ελληνικού χρέους; Είναι απόλυτα εγκλωβισμένος καθώς δεν μπορεί ούτε να αποκλείσει τα ελληνικά ομόλογα από τη διαδικασία, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν μια ανοίκεια παρέμβαση στις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας, εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
Το παράδειγμα του ’30
Ο Πρίτσαρντ χρησιμοποιεί πάλι το παράδειγμα της Ιστορίας για να τονίσει: «Το μάθημα που πήραμε από τη δεκαετία του ’30 είναι ότι ο αποπληθωρισμός καθιστά όλο και πιο δύσκολο για τους οφειλέτες να ξεπεράσουν τα χρέη του, ωθώντας τους στην παγίδα του αποπληθωρισμού. Εξ ου και το χρέος των χωρών του Νότου έχει αυξηθεί, ενώ το ονομαστικό ΑΕΠ τους έχει παραμείνει στάσιμο και σε άλλες περιπτώσεις έχει συρρικνωθεί. Ήδη η Τράπεζα της Ιταλίας κάνει λόγο για πολύ σοβαρές συνέπειες αν συνεχιστεί ο αποπληθωρισμός.
Η αντίδραση των Γερμανών
Για την Ελλάδα η πραγματική κρίση θα έρθει τον Μάρτιο όταν δεν θα έχει πλέον μετρητά, σημειώνει ο αρθρογράφος, ενώ η ολική κατάρρευση θα έρθει τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο όταν θα πρέπει να πληρώσει 6,7 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ. Η Γερμανία έχει διαμηνύσει στον Τσίπρα πως αν δεν κάνει πίσω, θα κλείσει το ρεύμα προς τις τράπεζες, αλλά εκείνος θεωρεί πως όλο αυτό είναι μια μπλόφα που κάνει λόγο για Αρμαγεδδώνα. Συμπληρώνει ο Πρίτσαρντ: «Κανείς δεν λέει πως η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωζώνη με παραποιημένα στοιχεία. Αυτό που αμφισβητείται είναι αν οι χώρες του Βορρά συνέπραξαν σε αυτό και ήταν εξίσου συνένοχοι για την κρίση του Νότου».
Από την άλλη το Βερολίνο προκρίνει τις περιπτώσεις της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας ως χαρακτηριστικές οικονομίες χωρών που μπορούν να αντέξουν ένα Grexit, ωστόσο σοβαροί οικονομολόγοι όμως ο Πίτερ Μποφίνγκερ αντιδρούν σε αυτή τη διάχυτη αισιοδοξία. Μια πιθανή έξοδος από το ευρώ για την Ελλάδα θα σημάνει ταυτοχρόνως και την αποκάλυψη του πόσο ευάλωτη είναι η Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα είναι λιγότερο οικονομικά βιώσιμη από ποτέ, περισσότερο χρεωμένη από ποτέ και βρίσκεται ένα βήμα πριν από μια πραγματική δημοσιονομική και οικονομική ένωση. Αυτή τη στιγμή ο κ. Τσίπρας κρατάει στα χέρια του την ευρωπαϊκή χειροβομβίδα και ετοιμάζεται να απασφαλίσει».
