Ότι δεν κατάφερε να κάνει ούτε ο Μουσολίνι, το κατάφεραν σήμερα οι σημερινοί διοικούντες την πλέον ιστορική εφημερίδα της Ιταλίας, την L’ Unita.
Την ίδρυσε ο Αντόνιο Γκράμσι το 1924 και από τότε ήταν συνεχώς η σημαία της Ιταλικής Αριστεράς. Η L’ Unita αναστέλλει την Παρασκευή την κυκλοφορία της μετά την αποτυχία των μετόχων της να συμφωνήσουν για τη μελλοντική της στρατηγική.
«Σκότωσαν τη L’ Unita» ήταν ο χθεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας. Εκτός από τρεις σελίδες αφιερωμένες στο επικείμενο κλείσιμο και μία ολοσέλιδη διαφήμιση του ηλεκτρονικού της βιβλιοπωλείου, η υπόλοιπη εφημερίδα ήταν κενή.
Η L’ Unita, ιδρύθηκε το 1924 ως επίσημο όργανο της κεντρικής επιτροπής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI). Επέζησε, κυκλοφορώντας παράνομα της φασιστικής περιόδου και μετά τη διάλυση του κόμματος τη δεκαετία του 1990 κατάφερε να επιβιώσει κλείνοντας μόνο για μια σύντομη περίοδο το 2000. Άνοιξε ξανά με νέους ιδιώτες μετόχους.
Η διαδικτυακή εποχή αλλά και η οικονομική κρίση στην Ιταλία, επισωρεύσαν χρέη εκατομμυρίων ευρώ, ενώ οι πωλήσεις της μειώνονταν σταθερά, πέφτοντας στα 20.000 φύλλα την ημέρα. Η σημερινή της διοίκηση αναζητεί 1,6 εκατ. ευρώ για να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα της εφημερίδας μέχρι τον Σεπτέμβριο, όμως στη συνάντηση που είχαν οι μέτοχοι απορρίφθηκαν και οι τρεις προτάσεις που κατατέθηκαν.
Μεταξύ των προτάσεων βρισκόταν και μία της δεξιάς βουλευτού Ντανιέλα Σαντανκέ και μία ενός από τους στενότερους συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι (PD), το οποίο διατηρεί ένα μειοψηφικό πακέτο μετοχών, είχε υποσχεθεί να βοηθήσει, αλλά ανακοίνωσε ότι δεν ευθύνεται για τα προβλήματα της εφημερίδας.
«Η ευθύνη ανήκει σε εκείνους που είχαν μέχρι σήμερα τη διαχείρισή της», είπε ο ταμίας του κόμματος Φραντσέσκο Μπονιφάτσι, αλλά πρόσθεσε ότι το κόμμα θα προσπαθήσει ώστε η εφημερίδα να μην κλείσει. «Το PD δεσμεύεται κατά 100% να βρεθεί λύση». Πέραν των οικονομικών προβλημάτων της εφημερίδας, επισημαίνει το Reuters, η κρίση στη L’ Unita αντανακλά και τον αποπροσανατολισμό της ιταλικής Αριστεράς ύστερα από την άνοδο στην εξουσία του Ματέο Ρέντσι, ενός εκσυγχρονιστή, ο οποίος ανέλαβε την δέσμευση να γκρεμίσει τις παλαιές δομές του κόμματος.
