Ο τραμπουκισμός, τα καψόνια και όσα περνούν οι νεοσύλλεκτοι στον στρατό …. είναι το ανάλογο bullying. Και φυσικά αυτά τα δύσκολα “καψόνια” έχουν οδηγήσει νέους στον θάνατο . Στην αυτοκτονία. Χρειάστηκε δυστυχώς να χαθούν πολλά παιδιά για να αρχίσουμε να το παίρνουμε στα σοβαρά και να το αντιμετωπίσουμε.Μόνο που χωρίς να δώσουμε σημασία αφήσαμε το “καψόνι” να περάσει στα σχολεία κι όπως απέδειξε η τραγωδία με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη η βία “συνοδεύει” τα παιδιά μας ακόμη και μετά από την εφηβεία τους που αποτελεί “άλλοθι” -κακώς- για την όποια βίαιη συμπεριφορά τους.
Ποιος μπορεί με σιγουριά να πει ότι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν το πρώτο θύμα αυτού που μάθαμε και στην Ελλάδα ως bullying; Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν έχουν προηγηθεί άλλα δραματικά περιστατικά με παιδιά που δεν δολοφονήθηκαν αλλά έδωσαν τέλος στη ζωή τους. Η ανεξέλεγκτη βία στα σχολεία ,στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα γενικά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε τα “νεαρά τέρατα” που παριστάνουν τους νταήδες για να καλύψουν αδυναμίες,κόμπλεξ και φοβίες. Μια κοινωνία που τις τελευταίες δεκαετίες στηρίχθηκε στον απόλυτο ατομικισμό. Πετυχημένος ήταν όποιος “τ΄άρπαζε” , αδύναμος και βλαξ όποιος δεν το έκανε. Μεγαλώσε παιδιά με “αρχές κουτσαβακισμού” κι όχι ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και τώρα παριστάνουμε τους έκπληκτους -ως συνήθως- για τον θάνατο του Βαγγέλη. Επιτρέψαμε να επικρατήσει η λογική του “νταή” ακόμη και στις πιο απλές ανθρώπινες συναναστροφές. Πόσο μάλλον στις περίπλοκες σχέσεις παιδιών ,εφήβων και νέων ανθρώπων. Η “δεξαμενή” των “κακομαθημένων” παιδιών γέμιζε ραγδαία με βασικούς υπεύθυνους ανεύθυνους γονείς και αδιάφορους εκπαιδευτικούς.
Τώρα θα το …συζητήσουμε για κάποιες ημέρες και μετά θα το ξεχάσουμε γρήγορα. Μέχρι να μας χτυπήσει το πρόβλημα την πόρτα. Ίσως και να έχει μπει στο σπίτι μας ,αλλά να το αγνοούμε. Να μην το ξέρουμε καν, όπως σημειώνει στρατιωτικό πόρταλ.
Κάπως έτσι συνέβαινε για πάρα πολλά χρόνια και με τα καψόνια. Το πρώτο που λέγαμε για να “καθαρίσουμε” γρήγορα κι εύκολα την συνείδησή μας ήταν ότι οι στρατιώτες που επέλεγαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους μη αντέχοντας τις υπερβολές των “παλιών” και των ανωτέρων τους, ήταν …αδύναμοι. Περίπου υποστηρίζαμε -χωρίς να το παραδεχόμαστε- ότι αυτή ίσως να είναι η μοίρα των “πιο αδύναμων”! Στον στρατό χάσαμε πολλά παιδιά για να το καταλάβουμε. Δεν χρειάζεται να γίνει το ίδιο για να ασχοληθούμε όλοι μας με το φαινόμενο του bullying.
Ας είναι ο Βαγγέλης ο τελευταίος νεκρός. Και όσο κι αν δεν μας αρέσει να το ακούμε ας παραδεχτούμε ότι δεν ήταν ο πρώτος που αφήσαμε να χαθεί…
