Η ίδρυση της συμμαχίας AUKUS μεταξύ Αγγλίας-ΗΠΑ-Αυστραλίας και ο εξοστρακισμός της Γαλλίας από το πρόγραμμα ναυπήγησης 12 επιθετικών υποβρυχίων συμβατικής πρόωσης ΑΙΡ οικονομικού ύψους 64 δις δολαρίων σε βάθος 20 ετών, ως γραμμάτιο ίδρυσης της συμμαχίας αυτής στην οποία θα συμμετέχει η Αυστραλία, είναι ένα καλό μήνυμα προς όλους όσους αντί για συμφέροντα στη διεθνή σκηνή, βλέπουν φιλίες.
Η Γαλλία άλλωστε έχει κάνει επί σειρά ετών, αρκετές διευκολύνσεις στην αμερικανική εξωτερική πολιτική με απτά παραδείγματα όπως η υπόθεση της προμήθειας των γαλλικών αποβατικών σκαφών Mistral από τη Ρωσία, συμφωνία που είχε κλείσει ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί με τον Πούτιν.
Οι ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή έθεσαν τους Γάλλους στο κάδρο και άσκησαν έντονες πιέσεις στη Γαλλία να μην προχωρήσει η συμφωνία αυτή με τη Ρωσία.
Την εποχή εκείνη η Ρωσία άλλωστε είχε άμεση ανάγκη να ναυπηγήσει πλοία τέτοιων δυνατοτήτων αφού η σοβιετική παρακαταθήκη και η ακόλουθη είχε αφήσει μεν εξαιρετικά και βαριά οπλισμένα πλοία πολλών κλάσεων και τεχνολογιών αλλά μόνο ένα αεροπλανοφόρο λειτουργικό και κανένα πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων με δυνατότητα επιχειρήσεων από αυτό ελικοπτέρων, drones και ίσως μαχητικών αν, μπορούν να απογειωθούν από αυτό.
Η στρατηγική μάλιστα των Ρώσων για την προμήθεια των εν λόγω σκαφών ήταν πολύ σημαντική αφού οι Ρώσοι σκόπευαν να επεκταθούν προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, κυρίως στη Μέση Ανατολή, με αποτέλεσμα να χρειάζονται πλοία που θα μπορούν να μεταφέρουν εξοπλισμό, κόσμο και ελικόπτερα και UAVs σε μεγάλες αποστάσεις.
Η Γαλλία βρήκε διπλωματική δικαιολογία την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 από τη Ρωσία για να ακυρώσει την υπογραφή της, με τη νουθεσία των ΗΠΑ πάντα, με τους Ρώσους όμως να απαντούν το 2015 με την ενεργοποίηση της συμμαχίας τους με τη Συρία του Άσσαντ και τη μεταφορά μεγάλου αριθμού προσωπικού και μέσων στη Συρία, την επέκταση της αεροπορικής βάσης του Hmeimim και την εγκατάσταση στολίσκου στο λιμάνι της Ταρτούς. Ακόμα και χωρίς τα πλοία αυτά, η Ρωσία έκανε τη δουλειά της στη Συρία καταφέρνοντας να έχει την έστω, λυκοφιλική, συνεργασία της με την Τουρκία και αν έχουν ασφαλή πλού τα πλοία της μέσω των Στενών.
Παρ’ ότι αυτό δεν κόστισε πολλά στη Γαλλία πέραν του οικονομικού κόστους του προγράμματος, οι Γάλλοι ακολούθησαν την αμερικανική πολιτική και στα ενεργειακά αποδεχόμενοι το αζέρικο αέριο δια μέσου Τουρκίας και μη προωθώντας το δικό τους συμφέρον πλήρως που θα ήταν η εξόρυξη των υδρογονανθράκων Κύπρου, Ελλάδας και Αιγύπτου με κοινό αγωγό μεταφοράς προς την Ιταλία που θα εκκινούσε από το Ισραήλ.
Το ότι ο East Med δεν προχωρά είναι εν μέρη και ευθύνη της Γαλλίας που δεν πιέζει την Ελλάδα να αφήσει τη ρητορική της πράσινης ανάπτυξης της Ατζέντας 2030 και να ακολουθήσει ορθολογική πορεία ανεξαρτητοποίησης από το τουρκικά ελεγχόμενο αζέρικο αέριο.
Η Γερμανία που δε χωρατεύει από απειλές και προφάσεις εν αμαρτίαις των ΗΠΑ, προχώρησε στην ολοκλήρωση του αγωγού Nord Stream 2 πέτυχε να καλύψει το κενό ενέργειάς της με φθηνό φυσικό αέριο κατευθείαν από τη Ρωσία παρακάμπτοντας τα αζέρικα αποθέματα και την επικίνδυνη Ουκρανία κλείνοντας το μάτι στη Ρωσία η οποία είναι πάντα πρόθυμη για καλά οικονομικά deal που θα της αποφέρουν ξένο συνάλλαγμα παρά τις συνολικές ευρωπαϊκές κυρώσεις που έχουν επιταχτεί κυρίως από τις ΗΠΑ και η Ευρώπη ακολούθησε με τους Γερμανούς να κάνουν φυσικά αυτό που θέλουν οι ίδιοι.
Το παράδειγμα της Γερμανίας δεν ακολουθήθηκε ποτέ από τους Γάλλους παρ’ ότι η Γαλλία διαθέτει την τεχνολογία και τις υποδομές να χαράξει τη δική της γραμμή σε όλη τη μεσόγειο σε συνεργασία με Ιταλία, Ελλάδα, Κύπρο και Αίγυπτο ενώ το Ισραήλ επιθυμεί συνεργάτες τόσο για τους δικούς του υδρογονάνθρακες όσο και κάποιον στο γειτονικό ασταθή Λίβανο στον οποίο εμπλέκεται σφόδρα η Γαλλία μετά τα γεγονότα του περασμένου χρόνου και την απουσία των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ ως υπερδύναμη που είναι, θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλλουν τα θέλω τους σε όλους τους συμμάχους ανεξαιρέτως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τους Γερμανούς μόνο να έχουν ξεφύγει.
Το «πούλημα» συμμάχων των ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια, από τις ίδιες, τείνει να λάβει διαστάσεις κανονικότητας. Θυμίζουμε ότι οι ΗΠΑ πούλησαν τους συμμάχους τους στη Βόρεια Συρία Κούρδους, τον Οκτώβριο του 2019 όταν η Τουρκία εισέβαλε στις περιοχές τους και την παρτίδα γι αυτούς έσωσε η Ρωσία και ο Συριακός Στρατός που κάλυψαν το κενό και ανέκοψαν την πορεία των Τούρκων και των ισλαμιστών μισθοφόρων τους.
Οι ΗΠΑ παρέδωσαν επίσης στο έλεος του Θεού και τους Κούρδους και Ασσύριους του Ιράκ στην τύχη τους το 2014, όταν επέλαυνε το ISIS το οποίο οι ίδιες υποστήριξαν και γιγάντωσαν στη Συρία αλλά ξεχάστηκε και αυτό ενώ στη Λιβύη και το Λίβανο, έδωσαν χώρο στους ισλαμιστές κάθε είδους να αναπτυχθούν και ειδικά στο Λίβανο, η ανάπτυξη της εξ Ιράν χρηματοδοτούμενης και ορμώμενης Χεζμπολάχ, προκαλεί συνεχώς προβλήματα στο Ισραήλ, για να έχουν και αυτοί τον.. μπαμπούλα που τους αρμόζει στα σύνορά τους.
Καπέλωμα των ΗΠΑ είναι και η παράδοση της εξουσίας στο Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, αφήνοντας έρμαιά τους τους δικούς τους συνεργάτες στη χώρα και αναγκαζόμενοι να εκκενώσουν αρκετούς από αυτούς μετά την εσωτερική κατακραυγή αλλιώς η τύχη τους θα ήταν προδιαγεγραμμένη.
Η όλη ιστορία δε, με την Αυστραλία και τη δήλωση πίστης που φαίνεται να απαίτησαν οι ΗΠΑ μέσω της ακύρωσης της συμφωνίας με τη Γαλλία είναι απλά το τελευταίο συμβάν σε παρόμοια άλλα τέτοια συμβάντα που επιφυλάσσει το μέλλον και σε άλλους αφελείς που θα πιστέψουν ότι τα συμφέροντα μιάς υπερδύναμης είναι φιλικά πρώτα από όλα.
Αντίστοιχα πράττει και η Ρωσία, όπως η περίπτωση της Αρμενίας που είναι πρόσφατη αλλά και στη Συρία όπου ο Συριακός Στρατός και οι Ιρανοί παραστρατιωτικοί που βρίσκονται στη χώρα, έχουν πληρώσει με θανάτους χιλιάδων στρατιωτικών τους λόγω μη εμπλοκής της Ρωσικής Αεροπορίας σε κρίσιμες μάχες κατά των ισλαμιστών ανταρτών και των Τούρκων υποστηρικτών τους.
Αυτό αναφέρεται για να για τους εν Ελλάδι εγχώριους με νοοτροπία δουλικού οι οποίοι είναι πρόθυμοι να παραδώσουν πλήρως τα κλειδιά της χώρας στις ΗΠΑ και αντίστοιχα θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο αν στη θέση των ΗΠΑ ήταν η Ρωσία ή η Κίνα ή η Γαλλία. Μηδενός εξαιρουμένου, οι «Μεγάλοι» θα ακολουθούν την πολιτική που επιτάσσουν τα συμφέροντά τους και όχι αυτά που εμείς θεωρούμε ότι θα μας κάνουν επειδή μιλάμε για pillars of stability και άλλα τέτοια κοινά.
Γι’ αυτό η σχεδίαση της εξωτερικής πολιτικής χρειάζεται, οξυδέρκεια, προσαρμοστικότητα και.. κάποια όχι, που πρέπει να λέγονται.
