Ενα κείμενο ταυτόχρονα σκληρό, βαθιά ανθρώπινο, συναισθηματικό, πολιτικό, ένα κείμενο γροθιά είναι αυτό που έγραψε η δήμαρχος των νησιών της Λαμπεντούζα και Λινόζα Giousi Nicoli, περιγράφοντας μοναδικά πως το νησί της δέχεται συνέχεια σώματα νεκρών μεταναστών.
Το κείμενο – που γράφτηκε το 2012, λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της- κατορθώνει να μη βουλιάξει στον συναισθηματισμό και να αναδείξει τις βαριές πολιτικές ευθύνες. «Σκανδαλίζομαι από τη σιωπή της Ευρώπης, που έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και ακόμη μένει σιωπηλή απέναντι σε μία σφαγή που έχει τους αριθμούς ενός πραγματικού πολέμου» γράφει μεταξύ άλλων. Ακολουθεί το κείμενο της Giousi Nicoli.
«Είμαι η νέα δήμαρχος των νησιών της Λαμπεντούζα και Λινόζα Εκλέχθηκα το Μάιο και στις 3 Νοέμβρη, 21 πτώματα απεστάλησαν σε μένα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πνίγηκαν ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην Λαμπεντούζα και για μένα αυτό είναι κάτι που αφόρητο. Για την Λαμπεντούζα η θλίψη προκαλεί ένα τεράστιο βάρος. Είχα μιλήσει με τη Νομαρχία και είχα ζητήσει βοήθεια από τους δημάρχους της επαρχίας έτσι ώστε να παρέχουμε έστω μια αξιοπρεπή ταφή για τους ανθρώπους που χάθηκαν, καθώς το νεκροταφείο μας δεν έχει περισσότερες διαθέσιμες θέσεις. Αναγκαστικά θα δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις.
Αλλά θέτω το παρακάτω ερώτημα: Πόσο μεγάλο πρέπει να είναι το νεκροταφείο του νησιού μου; Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια τέτοια τραγωδία μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική. Πώς είναι δυνατόν να μην σκεφτόμαστε καθημερινά, για παράδειγμα, ότι 11 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 8 νεαρές γυναίκες και δύο παιδιά ηλικίας 11 και 13 ετών πέθαναν όλοι μαζί όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που θα έπρεπε να ήταν η αρχή μιας νέας ζωής για αυτούς; 76 από αυτούς σώθηκαν, αλλά υπήρχαν 115 στο σύνολο. Ο αριθμός των ατόμων που έχασαν τη ζωή τους είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό αυτών που χάνονται στη θάλασσα.
Με εξοργίζει το γεγονός πως το γεγονός πως σαν επιδημία μεταδίδεται η αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό. Σκανδαλίζομαι από τη σιωπή της Ευρώπης, που μόλις έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και ακόμη μένει σιωπηλή απέναντι σε μία σφαγή που έχει τους αριθμούς ενός πραγματικού πολέμου. Είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένη ότι η ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση θεωρεί ότι αυτή η προσφορά ανθρώπινων ζωών να είναι ένας τρόπος για να περιορίσει τη ροή των ανθρώπων, ή ίσως ένας αποτρεπτικός παράγοντας. Αλλά, εάν για αυτούς τους ανθρώπους, το ταξίδι στις βάρκες εξακολουθεί να είναι η μόνη δυνατότητα της ελπίδας, πιστεύω ότι ο θάνατός τους στη θάλασσα πρέπει να είναι ένας λόγος για την Ευρώπη να αισθανόμαστε ντροπιασμένοι.
Είναι μια θλιβερή σελίδα για την ιστορία μας και ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορούμε να είμαστε περήφανοι είναι για αυτούς τους ανθρώπους που σώζουν ανθρώπινες ζωές σε απόσταση 140 μιλίων από την Λαμπεντούζα… Πρέπει όλοι να ξέρουν πως η Λαμπεντούζα, με τους κατοίκους της με τις δυνάμεις της ενωμένες αφοσιωμένες στην παροχή βοήθειας και φιλοξενίας, είναι αυτή που δίνει αξιοπρέπεια σε αυτούς τους ανθρώπους δίνει αξιοπρέπεια στη χώρα μας, δίνει αξιοπρέπεια σε όλη την Ευρώπη. Αν λοιπόν αυτοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, θέλω να λάβω τηλεγραφήματα συλλυπητηρίων για κάθε ένα από τους ανθρώπους που πνίγηκαν και τους έφεραν σε εμένα. Σαν να είχαν λευκό δέρμα, σαν να ήταν ο γιος μας που πνίγηκε στις διακοπές.»
