Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα στα τουρκικά ΜΜΕ για το φλέγον θέμα του τι θα γίνει με τα μαχητικά αεροσκάφη F-35 τα οποία οι Αμερικανοί θεωρούν «ασύμβατα» με τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας S-400 που έχουν παραγγείλει οι Τούρκοι, με τις δυο πλευρές να αναζητούν φόρμουλα απεμπλοκής με τις λιγότερες δυνατές απώλειες…
Αυτό που φέρονται οι Αμερικανοί να πρότειναν στους Τούρκους, είναι να ακολουθήσουν το παράδειγμα
των ελληνικών S-300, τους οποίους βέβαια ουδέποτε παρήγγειλε η Ελλάδα αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία. Εφόσον ο Ερντογάν χρησιμοποίησε το επιχείρημα λέγοντας «γιατί οι ΗΠΑ δεν αντιδρούν με τους ελληνικούς S-300», οι ΗΠΑ αποφάσισαν να του πουν, «κάνε κι εσύ το ίδιο και είμαστε ΟΚ»!
Ας πρόσεχε… τώρα εκτίθεται λέγοντας ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει! Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα παρέλαβε τα συστήματα στο πλαίσιο αναζήτησης λύσης στο αδιέξοδο που προκλήθηκε στην Κύπρο, δεν τα επέλεξε, Και όπως έδειξε η συνέχεια, η απόκτηση ενός συστήματος μη διαλειτουργικού με τα υπόλοιπα στο ελληνικό οπλοστάσιο, δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από αυτά που επέλυσε.
Το γενικό σχόλιο που μπορεί να γίνει για την κατάσταση, είναι ότι οι Τούρκοι ευθύνονται απόλυτα για το επί της ουσίας αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί, καθότι όλα όσα αντιμετωπίζουν σήμερα ήταν απολύτως προβλέψιμα. Απλώς ο Ερντογάν έχει εθισμό με τον «στρατηγικό καταναγκασμό», κλασικό πρόβλημα όσων υπερεκτιμούν την ισχύ της χώρας τους.
Όπως και στην περίπτωση των κινεζικών συστημάτων που αρχικά επέλεξε η χώρα του με την αιτιολογία ότι οι υπόλοιποι υποψήφιοι προμηθευτές δεν του έδιναν τον πηγαίο κώδικα των συστημάτων (source code) που πρότειναν, αναγκάστηκε να αναζητήσει πρόσχημα εγκατάλειψης της επιλογής. Το δις εξαμαρτείν όμως…
Οι Κινέζοι έχουν άλλες προτεραιότητες, ενώ χρησιμοποιούν έξυπνα το άδειασμα της Τουρκίας για να αποσπάσουν ανταλλάγματα ως «αποζημίωση» σε άλλους τομείς ενδιαφέροντος. Η περίπτωση του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι διαφορετική, όπως και η όλη περιγραφή της διμερούς σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας με άξονα τα στρατηγικά συμφέροντα των δυο χωρών.
Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία έχει σαφώς ισχυρότατη διαπραγματευτική θέση, εξαιτίας της αδυναμίας της αμερικανικής πλευράς να απεξαρτηθεί από τη σημασία γεωγραφικής της θέσης, όπως ομολόγησε στην ομιλία του στο think tank “Heritage”, ο Γουές Μίτσελ.
Αυτό έχει οδηγήσει Μόσχα και Ουάσιγκτον να δίνουν «κίνητρα» στην Άγκυρα, για συμμόρφωση οι ΗΠΑ και για να συνεχίσει την «ανεξάρτητη πολιτική» η Ρωσία, καθώς αυτό συνεπάγεται αυτομάτως διχασμό στους κόλπους της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η Τουρκία μπορεί να αισθάνεται λίγο… σαν την Ινδία που έχει μετατρέψει τον εαυτό της σε γεωπολιτικό έπαθλο, κατορθώνοντας να αποσπά τα υψηλότερα δυνατά ανταλλάγματα και από τους Αμερικανούς και από τους Ρώσους.
Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία του Ερντογάν δεν επιθυμεί απόλυτη εξάρτηση ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλον και αυτό δεν ικανοποιεί τις ΗΠΑ, καθώς η Τουρκία είναι χώρα πρώτης γραμμής στον αμυντικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ.
Ο Ερντογάν δεν αντιλαμβάνεται ότι η χώρα του δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία ούτε με τις ΗΠΑ ούτε με τη Ρωσία στον διεθνή καταμερισμό ισχύος. Αυτό τον οδηγεί να εξαντλεί σχεδόν ή και να υπερβαίνει τα όρια χρήσης των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων της χώρας του.
Ως αποτέλεσμα προκαλούνται αντιδράσεις και τριγμοί, βάζοντας την Τουρκία με την πλάτη στον τοίχο, από όπου «καθαρή έξοδος» που να αφήσει άθικτες τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα δεν υπάρχει.
Ποιον άλλον όμως ΝΑΤΟϊκό θα ανέχονταν να απειλεί να στραφεί σε ρωσικές λύσεις για μαχητικά αεροσκάφη και γενικότερα να γκρεμίσει ολόκληρο το μεταπολεμικό οικοδόμημα ασφαλείας της Δύσης; Αυτά συμβαίνουν όταν αυτό εξαρτάται από έναν… ανατολίτη.
Υπάρχει όμως και ένα θέμα κουλτούρας. Δεν έχει μείνει τυχαία στην Ιστορία η έκφραση «ανατολίτικο παζάρι»… και μόνο αυτό είναι τεράστια πολιτισμική διαφορά. Βέβαια, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με τον υπουργό των ΗΠΑ να μιλά σχεδόν για το τέλος του κόσμου αν χαθεί η Τουρκία. Της στέλνει το μήνυμα για αέναο παζάρι…
defence-point.gr
