Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στις προγραμματικές του δηλώσεις, ήταν άξια ενός ηγέτη της μεγάλης μας δημοκρατικής παράταξης. Της μακραίωνης πατριωτικής δημοκρατικής παράταξης.
Την Κυριακή το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας στάθηκε στο βήμα της Βουλής ως εθνικός ηγέτης. Και έθεσε τα ζητήματα με θάρρος, ειλικρίνεια και λογική.
Ολοκλήρωσε την ομιλία του βουρκωμένος. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι κακός ηθοποιός για να βουρκώνει παίζοντας ρόλο. Η συγκίνησή του ήταν αληθινή, πηγαία, το άκουγες στην αγωνία της φωνής του που έβγαζε εκεί προς το τέλος έναν καταπιεσμένο λυγμό…
Την Κυριακή το βράδυ ήταν ένας άλλος Αλέξης Τσίπρας. Στεκόμενος μπροστά σε ολόκληρο το έθνος δεν εκπροσωπούσε το συνονθύλευμα των περιθωριακών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Εκπροσωπούσε τον λαό που τον ψήφισε, τον δημοκρατικό λαό της Ελλάδας. Και όχι μόνο, εκπροσωπούσε όλο το 72% των Ελλήνων που τον εμπιστεύεται…
Βεβαίως και μας θύμισε σε πολλά τον Ανδρέα. Στη χροιά της φωνής, στις κινήσεις, στη ρητορική. Και τα έδρανα που τον χειροκροτούσαν, ήταν τα παλιά έδρανα του ΠΑΣΟΚ, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν κίνημα λαού και όχι το απόκομμα του χοντρού.
Εμένα προσωπικά με έπεισε ότι εννοεί αυτά που είπε. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει, τι θα πετύχει, βλέπετε τα έχει βάλει με όλους…
Για ένα, όμως, είμαι σίγουρος. Ο Αλέξης ήταν ο εαυτός του. Οι προγραμματικές του δηλώσεις του έδωσαν την ευκαιρία να βροντοφωνάξει τον καταπιεσμένο του πατριωτισμό. Εξάλλου, ένας άνθρωπος που ονοματίζει τα παιδιά του Φοίβο και Ορφέα, Έλληνας είναι…
Χαίρομαι για τον Αλέξη που άκουσα. Χαίρομαι πάνω από όλα για τον ίδιο. Τουλάχιστον εάν πέσει, τηρώντας αυτά που είπε, θα πέσει ως ήρωας και όχι ως προδότης…
Και κάτι ακόμα…
Στον τόπο μας οι Άνδρες όταν μιλάνε για την πατρίδα βουρκώνουν… Εγώ έτσι ξέρω και έτσι είναι!
