Ο Παντελής Παντελίδης, η οποία είναι ανώτερη του καλλιτεχνικού του έργου.
Άρθρο του Λάμπρου Γκαραγκάνη στο SPORTIT
Στον τόπο που δημιουργήθηκε και διαλύθηκε ο μέγιστος πολιτισμός της ανθρωπότητας, που πήρε ιστορικό ρόλο ο Εφιάλτης, που φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης και δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας, ο καθένας σύγχρονος Έλληνας – μην έχοντας καμία σχέση με τον αρχαίο πρόγονό του – αποτελεί μία λεπτομέρεια του σύμπαντος. Ωστόσο χρειάζονται ιστορίες που να διδάσκουν όσους μένουν.
Μία καλή ιστορία δεν χρειάζεται να έχει πρωταγωνιστή κάποιο πρόσωπο εφάμιλλο των προαναφερθέντων.
Δεν πρέπει να ξεχνά ουδείς ότι ζούμε στη χώρα που πανηγυρίζονται Μνημόνια στο Σύνταγμα με συρτάκια. Που ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι μία κακόγουστη καρικατούρα του Πινόκιο. Που οτιδήποτε ελληνικό χλευάζεται και καταστρέφεται. Από τα σύνορα, τη μεσαία τάξη, τη νομοθεσία, τα ήθη, τα έθιμά μας και την εθνική ταυτότητα. Σε τέτοιο χωρόχρονο δεν υπάρχουν στεγανά. Ο καθένας μας μπορεί να πρωταγωνιστήσει σε μία ιστορία που θα είναι χρήσιμη για τον δίπλα του. Με ευχάριστο ή όχι τέλος…
Η ιστορία του Παντελή τα έχει όλα. Απογείωση, προσελήνωση, συντριβή!
Ο Παντελίδης όσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή μας, τόσο ξαφνικά πέρασε από την κοινή πραγματικότητα στην αποθέωση κι ακόμη πιο ξαφνικά έφυγε από τον κόσμο τούτο. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τους διαχωρισμούς της πλάκας περί έντεχνων και λαϊκών, κατατάσσουμε τον Παντελίδη στη μόνη κατηγορία επιτυχημένων που υπάρχει και τα καλύπτει όλα. Λαϊκός τραγουδιστής δεν ήταν ο Μάικλ Τζάκσον; Στον πολύ λαό δεν απευθυνόταν;
Ποιός κοινός βλαξ θεώρησε κάποτε και θεωρούμε ακόμη και σήμερα ότι το λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που έχει μπουζούκι και κλαρίνο; Οι Queen λαϊκό συγκρότημα δεν υπήρξαν; Ο Στράτος, ο Στέλιος; Ο εκλιπών απευθυνόταν σ΄ ένα ευρύτατο φάσμα του ελληνικού πληθυσμού και η μαγκιά του ήταν ότι το πέτυχε με τη δική του δύναμη. Πήρε την κιθάρα, άναψε την κάμερα, έκατσε στο κρεβάτι του κι άρχισε να τη γρατζουνάει… Τι να κάνουμε που το γρατζούνισμα αυτό άρεσε περισσότερο από διάφορες ποιοτικές (και καλά) χαζομάρες διάφορων (ας πούμε) μορφωμένων;
Μέσα σε λιγότερο από πενταετία τα έζησε όλα… Από το μηδέν στην κορυφή του βουνού κι από εκεί στο χώμα. Δεν ξέρω γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να τον παρακολουθήσω καλλιτεχνικά. Η ομοιότητα με τον, εξ απαλών ονύχων, αγαπημένο Νότη Σφακιανάκη με αποτράβηξε. Η προσπάθειά του να τον πλησιάσει με απωθούσε. Τα τραγούδια του πάντα τα άκουγα μ΄ ευχαρίστηση στο σπίτι και στο αμάξι. Την τελευταία εβδομάδα κατάλαβα τι πόλεμο δέχεται αυτό το παιδί, μετά το σκηνικό με τα λουλούδια στη Θεσσαλονίκη που μόνο σ΄ αυτό το «σπίτι» του κόσμου με το κόκκινο φωτάκι απ΄ έξω θα μπορούσε να γίνει θέμα.
Ο Παντελίδης τούς έφταιξε που ανέφερε σε τραγούδι του (πλέον δεν έχει σημασία πια πώς και γιατί) τα Κατεχόμενα. Δεν φταίνε οι δωσίλογοι που δημιούργησαν τα Κατεχόμενα, τους έφταιξε ένας τραγουδιστής! Άργησα πολύ και τώρα που δεν είναι εδώ είναι άσχημα… Έτσι συμβαίνει, όμως, σ΄ αυτόν τον τόπο: Ορισμένοι κερδίζουν ακόλουθους μετά θάνατον. Λυπάμαι ειλικρινά που ανήκω σ΄ αυτήν την κατηγορία εν προκειμένω. Έπρεπε να έχω ξυπνήσει πιο νωρίς.
Να καταλάβω έγκαιρα την προσπάθεια του ανθρώπου αυτού να πάει κόντρα σε όλα. Στην υδροκέφαλη χώρα που ζει για μία θέση στο Δημόσιο, αυτός το άφησε για να κυνηγήσει το όνειρό του. Τι άλλο ήθελα να πειστώ; Για να ισοφαρίσω τη χαζομάρα μου θα κρατήσω την ιστορία του Παντελή, κάτι που πρέπει να το κάνετε όλοι. Στον γιο μου που συμπληρώνει αυτές τις ημέρες τέσσερις μήνες εδώ θα επιχειρήσω να διηγηθώ τι συνέβη, όταν είναι σε ηλικία να καταλάβει και είμαι άξιος να βρίσκομαι πλάι του.
Με τέτοιο τρόπο, ώστε να πιστέψει ότι σ΄ αυτήν τη ζωή όλα γίνονται και να μην χάσει ποτέ το κουράγιο του. Να κυνηγήσει τα όνειρά του με όση δύναμη έχει, όπως τότε που ένα απλό παιδί που ανάγκασε όλη την Ελλάδα να μιλά γι΄ αυτό άσχημα ή καλά. Ο τόπος αυτός, πλέον, δεν έχει πολλούς τέτοιους. Βασιλεύει η ανομία, το βόλεμα ακόμη και τώρα, το ρουσφέτι, η ισοπέδωση αρχών και αξιών. Η απογοήτευση, η κατήφεια, τα σκυθρωπά πρόσωπα… Δεν υπάρχει χώρος για Παντελίδηδες. Μοιάζουν ξένοι στο μουντό σκηνικό.
Όσοι τον αγαπάτε πραγματικά κρατήστε ζωντανή τη μνήμη του. Μόλις όλο αυτό περάσει μην τον ξεχάσετε. Δεν έχετε ανάγκη για ιδέες πώς θα το κάνετε… Διοργανώστε βραδιές γι΄ αυτόν. Με τραγούδια και video του. Μαζευτείτε ξανά, σαν να είναι εκεί. Ο χρόνος περνά γρήγορα και δημιουργεί νέες αναμνήσεις. Το καλλιτεχνικό του έργο δεν είναι μεγάλο, αφού δεν τον άφησε η μοίρα. Κρατήστε το ζωντανό. Κάποιος που δεν είχε τη διαύγεια να ζήσει αυτό το φαινόμενο από κοντά, θα είναι πλάι σε οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια…
