Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεκινήσει. Είναι πόλεμος «ιερός» (τζιχάντ), είναι πόλεμος εκδίκησης, είναι πόλεμος δίχως έλεος.
Τα λάβαρα της Δύσης με τον Αετό έχουν ξετυλιχτεί, οι λόγχες με την Ημισέληνο έχουν υψωθεί, οι αρχαίοι λαοί της Μέσης Ανατολής, Κούρδοι, Ασσύριοι, Ισραηλινοί, Σύροι, Χαλδαίοι, Κόπτες Αιγύπτιοι και Ελληνορθόξοι Ρωμηοί απέναντι στα αραβικά στίφη που ξεχύνονται όχι απλώς για να πάρουν εκδίκηση, αλλά για να κατακτήσουν τον κόσμο.
Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ ο άξονας του τζιχαντισμού, οι χρηματοδότες και εμπνευστές του νέου χαλιφάτου.
Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά, δίχως να το επιλέξει ή να το προκαλέσει, στέκεται προμαχώνας της Ευρώπης αλλά και κρυφή ελπίδα όλων των αρχαίων (μη αραβικών) λαών της Μέσης Ανατολής, ως άλλη στοργική και συνάμα μακρινή μητέρα που καλείται να προστατέψει στη λογική αγκαλιά της τα πολιτισμικά τέκνα της.
Τα τέκνα που με αγάπη περιμάζεψε και ανέθρεψε σαν να ήταν δικά της στα χρόνια των επιγόνων του Αλεξάνδρου, αλλά και αργότερα υπό τον αετό της Ρώμης.
Η Ελλάδα είναι ο προμαχώνας της Ευρώπης και η μητέρα των αρχαίων λαών της Μέσης Ανατολής.
Αλλά για να μπορέσει η Ελλάδα να αναχαιτίσει τα νέα στίφη της βαρβαρότητας και να σώσει -για μια ακόμη φορά- τον κόσμο της Λογικής, οφείλει να είναι ισχυρή και όρθια.
Η Ευρώπη αντί να φροντίσει να παράσχει στην Ελλάδα την αμέριστη υποστήριξή της, για να κρατήσουν οι Έλληνες τα τείχη, που είναι και τείχη της Ευρώπης, κάνει το ίδιο λάθος που έκανε και το 1453.
Τότε όχι μόνο δεν βοήθησε, αλλά έκανε και τα πάντα για να αλωθεί η Πόλη και η αναγεννημένη Ελλάδα του Πλήθωνα Γεμιστού.
Είχε αυτό κάποια λογική; Όχι. Είχε μόνο φθόνο.
Φθόνο που τον πλήρωσε αργότερα η ίδια η Ευρώπη, όταν οι Οθωμανοί έφτασαν πολιορκητές έξω από τα τείχη της Βιέννης.
Σήμερα η Ευρώπη τι ακριβώς νομίζει ότι κάνει, συχνά αναρωτιέμαι.
Κάνει το ίδιο λάθος υποκινούμενη από τον ίδιο ποταπό φθόνο;
Αντί να κρατήσει την Ελλάδα όρθια απέναντι στη βαρβαρότητα τη θέλει γονατισμένη και ανίσχυρη;
Δεν βλέπει τα νέα στίφη που ζυγώνουν, κυκλώνουν την Ευρώπη;
Επιτέλους, ας βγάλουν τον σκασμό οι λογιστές και οι τεχνοκράτες. Άνθρωποι μικρονοϊκοί, άνθρωποι χαζοί, άνθρωποι ανόητοι. Εδώ έχουμε πόλεμο.
Οι σάλπιγγες του τζιχάντ ηχούν σε τρεις ηπείρους, το αίμα ρέει, κεφάλια πέφτουν πελεκημένα από χατζάρια σαν ώριμα φρούτα.
Η Γαλλία είναι από καιρό πεδίο μάχης, τα Βαλκάνια σύντομα το ίδιο.
Οι στόλοι συναθροίζονται στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Λιβύης, και εμάς μας ζητούν «δημοσιονομική πειθαρχία».
Είναι δυστυχία, είναι τραγωδία, ενώ ζυγώνουν ολόγυρα οι φλόγες του τζιχάντ, η Ευρώπη να ορίζεται από το ηλίθιο έθνος των Αλαμάνων, που δεν βλέπει ότι εάν πέσει ξανά στην εποχή μας η Ελλάδα, αυτή τη φορά τα στίφη όχι μόνο θα αλώσουν τη Βιέννη, αλλά θα φτάσουν και μέχρι το Βερολίνο, εάν δεν έχουν ήδη φτάσει…
Σοβαρευτείτε αλκοολικά ρεμάλια των Βρυξελλών, αποβλακωμένα από την καλοπέραση και τις κτηνώδεις ηδονές σας, έχουμε πόλεμο…
