Στο νοσοκομείο στο πλευρό του  μεγάλου της γιου η  Σίσσυ Χρηστίδου. Ογιός της  Φίλιππος χρειάστηκε να νοσηλευτεί για τρεις ημέρες στο νοσοκομείο καθώς έπαθε μια εμπύρετη οξεία γαστρεντερίτιδα και η Σίσσυ ήταν συνεχώς στο πλευρό του.

Η ίδια έγραψε στο blog της: «”Τι κατάφερε ο τάδε που δεν κατάφερα εγώ, τι έχει ο δείνα που δεν έχω εγώ; Πως θα τα αποκτήσω; Πως θα τον τσακίσω; Και αν χρειαστεί για να οφελήσω τον εαυτό μου πάνω του θα πατήσω…”

Και κάπως έτσι πολεμάμε…
Και κάπως έτσι ξεχνάμε…
Ξεχνάμε την ουσία, το νόημα, το ταξίδι. Ξεχνάμε αυτό που πραγματικά μας νοίαζει. Αυτά που πραγματικά αγαπάμε. Και κυνηγάμε μια ευτυχία πλασματική. Μια ευτυχία που ήδη έχουμε.
Και κάπως έτσι διαχωριζόμαστε. Μοιραζόμαστε. Γινόμαστε καχύποπτοι και ρατσιστές.
Ίσως να έχεις βρεθεί σε νοσοκομείο στην παιδιατρική πτέρυγα. Δεν ξέρω αν στο εύχομαι ή αν στο απεύχομαι. Ναι, φυσικά εκεί βλέπεις τα πραγματικά προβλήματα. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου να του θυμίζεις κάθε μέρα πόσο τυχερός είσαι και να μην το ξεχνάς ποτέ. Και φυσικά το ξεχνάς.
Θα ήθελα όμως να σταθώ για λίγο στην αγάπη και την ενότητα. Αυτή τη μαγική στιγμή που ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους και δεν νιώθουν μόνοι. Υπήρξα πρόσφατα μάρτυρας μιας τέτοιας στιγμής και θα ήθελα πολύ να την μοιραστώ μαζί σου.

Χρειάστηκε λοιπόν να νοσηλευτεί ο Φίλιπππος για μερικές μέρες, όταν έπαθε μια εμπύρετη οξεία γαστρεντερίτιδα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί μέσα στο νοσοκομείο. Έμεινα εκεί τρία βράδια. Αν είσαι ήδη μαμά ξέρεις πολύ καλά πόσο πονάει ο πόνος του παιδιού σου. Και για την παραμικρή γρατζουνιά νιώθεις αυτό το κάψιμο στην καρδιά σου και εύχεσαι να μπορούσες να πάρεις τον πόνο εσύ. Σε αυτό τον πόνο θα σταθώ γιατί αυτός ο πόνος μας ενώνει.

Κάποια στιγμή περπατούσα στο διάδρομο και πέρασε δίπλα μου μία γυναίκα. Είχε βγει από το δωμάτιο 322, περπατούσε με γοργό βήμα πάνω κάτω και μιλούσε στο τηλέφωνο με ιδιαίτερη ένταση. Ήταν πολύ όμορφη, γύρω στα σαράντα, ντυμένη με πολύ ακριβά και φινετσάτα ρούχα και φορούσε γόβες. Μου έκανε εντύπωση γιατί το βήμα της ακουγόταν σε όλο τον όροφο. Κατάλαβα από αυτά που έλεγε ότι μιλούσε με γιατρούς. Είχε στείλει τις εξετάσεις της κόρης της στο εξωτερικό και έφερνε τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να πάρει απαντήσεις. Μιλούσε με πολύ αυστηρό τόνο, φώναζε, απειλούσε. Βασικά χρησιμοποιούσε όλα της τα μέσα. Ότι θα έκανε δηλαδή η κάθε μια μας…
Λίγο νωρίτερα είχα πιάσει κουβέντα με την μαμά που βρισκόταν στο 324. Μια πολύ νέα μαμά. Ήταν δεν ήταν 23. Το δικό της παιδί ήταν ήδη 11 ημέρες μέσα στην κλινική, με υψηλό πυρετό και ακόμη οι γιατροί δεν ήξεραν τι φταίει. Προσπάθησα να της πάρω για λίγο το μυαλό απο εκεί. Να ελαφρύνω το κλίμα… Δεν ήξερα και τι να της πω… Μιλήσαμε για τα τατουάζ της. Είχε πάρα πολλά και μου έκανε εντύπωση. Από την μία είχε ένα “μανίκι” μέχρι κάτω, πολλές τρύπες στα αυτιά, την μύτη, το φρύδι… Είχε μαύρα μακριά μαλλιά, φορούσε πάντα μαύρα ρούχα και αρβύλες. Όταν κοιμόταν ο γιος της ήταν πάντα με μεγάλα ακουστικά στα αυτιά και άκουγε μουσική με το βλέμμα θλιμμένο. Βλέμμα στο κενό.

Θα μου πεις, τι σου τα λέω τώρα όλα αυτά…; Δύο διαφορετικές γυναίκες και τίποτα κοινό μεταξύ του πέρα από το μέρος που βρίσκονται…
Λάθος…

Αυτό που τις ενώνει είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο, πολύ πιο βαθύ. Πολύ πιο επώδυνο. Καμία από τις δύο δεν ξέρει τι έχει το παιδί της.
Τρεις μέρες μετά ήρθε η ώρα εμείς να φύγουμε. Έγω μάζευα τα πράγματα από το δωμάτιο και ο Φίλιππος έκανε τη ζωγραφιά που θα έδινε δώρο στις νοσοκόμες. Βγήκα για λίγο έξω να ζητήσω νερό και τότε το είδα.

Στο πάτωμα του νοσοκομείου αυτές οι δύο γυναίκες αγκαλιά. Να κλαίνε η μία πάνω στην άλλη με λυγμούς. Να αγκαλιάζονται σφιχτά και να χαιδεύουν η μία το κεφάλι της άλλης προσπαθώντας να παρηγορηθούν… Φυσικά τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα.

Δύο τόσο διαφορετικές γυναίκες. Που στον “έξω κόσμο” δεν θα είχαν βρεθεί ποτέ. Στον δρόμο η μία θα είχε προσπεράσει την άλλη αδιάφορα. Ίσως και η μια να είχε ασκήσει στην άλλη σκληρή κριτική ή ρατσισμό. Εκεί όμως ήταν “ενα”. Αγκαλιασμένες, αγαπημένες, μαζί πιο δυνατές.
Η πιο μεγάλη αγάπη, αυτή για τα παιδιά μας, είναι αυτή που μας ενώνει. Δεν έχει σημασία το χρώμα σου, ούτε η καταγωγή σου, ούτε η οικονομική σου κατάσταση ή το “κοινωνικό σου επίπεδο”. Δεν μετράει πόσο μεγάλη καριέρα έχεις κάνει ή τι τζίρο είχε η επιχείρηση σου. Δεν παίζει ρόλο πόσο νέα είσαι, πόσο όμορφη ή πλούσια. Μπροστά στον πόνο της καρδιάς σου, της καρδιάς του παιδιού σου, ότι έχεις μέχρι σήμερα κατακτήσει, μηδενίζεται. Δεν σε νοίαζει ούτε εσένα αλλά ούτε και τους άλλους.
Γιατί το ξεχνάμε αυτό μετά; Τι παθαίνουμε; Πως επιστρέφουμε στην σκληρή μας δήθεν πραγματικότητα. Αφού το μόνο που πραγματικά μετράει είναι αυτό. Δεν είναι αυτονόητο. Δεν είναι δεδομένο.
Άν λοιπόν ακόμα, τα προβλήματα σου είναι τι έκανε ο γείτονας, τι φόρεσε η κολλητή σου, ή πόσα κέρδισε ο ανταγωνιστής σου…. συγχαρητήρια! Δεν έχεις προβλήματα!»