Είναι τοις πάσι γνωστό πως τα «κόμματα της μεταπολίτευσης» επετέλεσαν τον ιστορική τους πορεία.
Μια πορεία που ξεκίνησε με στοιχεία εθνοαπελευθερωτισμού και κατέληξε στην υποδούλωση του τόπου στα συντεχνιακά συμφέροντα, στην οικογενειοκρατία και στη διάσπαση του κοινωνικού ιστού μέσω της ανεργίας και της επικείμενης μάχης γενεών.
Υπήρξαν πολλές στάσεις σημαντικές σ’αυτή τη φθίνουσα πορεία. Δε θα αναφερθούμε στα γεγονότα των δεκαετιών ’80 κι ’90, που είναι λίγο πολύ γνωστά αλλά και μακρινά ταυτόχρονα.
Θα σταθούμε στη φάση της εισδοχής της Ελλάδας στο €, μιας εισδοχής που βασίστηκε στο μαγείρεμα των οικονομικών στοιχείων με τη συνδρομή της Goldman Sachs («οικονομία τραβεστί») και στην απαράδεκτη-εξωπραγματική ισοτιμία €-δραχμής.
Θα σταθούμε στην πολιτική αλλαγή του ’04, που ο ελληνικός λαός αηδιασμένος από τις λογικές του πελατειακού κράτους, της μίζας και της αναξιοκρατίας και σ’ένα εξευρωπαϊσμένο-οικουμενικό πλαίσιο, φενάκη όπως αποδείχτηκε, που διαμόρφωσε η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα (μιας πρώτης τάξεως οικονομικό σκάνδαλο) εξέλεξε τη ΝΔ με σκοπό την επανίδρυση του κράτους. Αντ’αυτής, είχαμε τη συνέχιση της λογικής των διορισμών, των ρουσφετιών σε συντεχνίες κτλ.
Θα σταθούμε στο ’09, όπου ο λαός απηυδισμένος επέλεξε τον «λεφτά υπάρχουν», εναποθέτοντας επί ματαίω, όπως αποδείχτηκε, τις τελευταίες ελπίδες του στον κο Παπανδρέου, με τα γνωστά εν συνεχεία αποτελέσματα.
Θα σταθούμε στην πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου του ’15, που ο ελληνικός λαός για άλλη μια φορά εμπνεύστηκε από τα σωρευμένα, αλλά ευχάριστα εις τα ώτα, ψεύδη και οδηγήθηκε σιδεροδέσμιος σε μια νέα οικονομική και πολιτιστική υποδούλωση, αυτή της εμπνεύσεως των μετρίων της Αριστεράς.
Όλα τα παραπάνω είχαν κι έχουν μια κοινή συνισταμένη: την αδυναμία σύγκρουσης των κομμάτων της μεταπολίτευσης με τις πελατειακές λογικές, τις συντεχνίες, τη λογική του νεποτισμού, την αλαζονεία. Την αδυναμία με λίγα λόγια σύγκρουσης με τον εαυτό τους.
Στο πλαίσιο αυτό οι φιλελεύθερες δυνάμεις του τόπου προσπαθούσαν να εμβολιάσουν και να ακυρώσουν το λαϊκισμό, να ανακόψουν τη φθίνουσα πορεία του τόπου με προτάσεις και θέσεις κοινής λογικής, αυτές δηλαδή που υπηρετούν την ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, τον ανθρωπισμό.
Αλλά επί ματαίω, γιατί την ίδια στιγμή οι όποιοι σχηματισμοί εμφανίζονταν κι εμφανίζονται να εκφράζουν το φιλελευθερισμό αδυνατούσαν κι αδυνατούν να πείσουν την κοινωνία, καθότι ήταν χτισμένοι με υλικά που δεν πείθουν, με πρόσωπα δηλαδή που είτε έχουν υπηρετήσει το πελατειακό κράτος είτε επιδιώκουν να το επαναφλέξουν.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ο χώρος του πατριωτικού φιλελευθερισμού πρέπει να επανασυγκροτηθεί και να επανενωθεί.
Να αναδιατυπωθούν οι αρχές και οι αξίες της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, της οικουμενικότητας του ελληνισμού, της ενίσχυσης της τοπικής-εθνικής οικονομίας.
Να ξεκινήσει η επανεκκίνησή της μακριά από τη λογική των επιδοτήσεων, μακριά από τη λογική των «κουμπάρων». Να πάρει μπρος ο πρωτογενής τομέας, δηλαδή η αγροτιά, η έρευνα κ.α.
Να επικρατήσει επιτέλους η κοινή λογική στη διαχείριση των κοινών, με καταμερισμό, λογοδοσία, αξιολόγηση.
Να κάνουμε τις εδώ και 30 χρόνια σχολάζουσες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, χωρίς να χρειάζεται να μας τις επιβάλλουν έξωθεν με μνημόνια κι εκβιασμούς.
Να απαντήσουμε σ’όσους προσβάλλουν την Ελλάδα, αναδεικνύοντας την οικουμενικότητα του ελληνισμού.
Είναι σαφές πως για να γίνουν όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή των όρων του παιχνιδιού.
Απαιτείται άνοιγμα στην κοινωνία και κατανόηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει από ανθρώπους με ευήκοα ώτα.
Μακριά από αλαζονείες, μακριά από μεσσιανισμούς.
Με συλλογικότητα και με εμπιστοσύνη.
Απαιτεί όμως και διατύπωση των αληθών δεδομένων, χωρίς να σπέρνεται η απογοήτευση στο λαό.
Ευελπιστώ βασίμως πως οι γεωστρατηγικές εξελίξεις, αλλά και οι αναδιατάξεις που αναμένονται στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, θα δώσουν επιτέλους την απαιτούμενη ώθηση, ώστε να γίνει το «άλμα πιο πάνω από τη φθορά».
Αυτό που θα ξεπερνά τις πεπαλαιωμένες διαχωριστικές γραμμές και θα δώσει ξανά στον Έλληνα και κατά συνέπεια στην Ευρώπη και στο δυτικό κόσμο αυτό που όλοι περιμένουν: την ελευθερία της επιλογής, την εν τοις πράγμασι δημοκρατία, την απαιτούμενη πολιτειακή Παιδείας, που αποτελεί/-ούν βασική προϋπόθεση της οικονομικής ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής.
