Υπάρχουν άνθρωποι που η προεκλογική περίοδος είναι «η καλύτερή τους».

Ζουν για την έντασή της, νιώθουν υπέροχα καθώς εξέρχονται με απελευθερωμένη τη μαζική ψυχή τους από τη μιζέρια του καθ’ ημέραν βίου, καθώς υψώνουν πλαστικές σημαίες, καθώς οργίζονται, αγανακτούν, εξαπολύουν δεκάρικους, μοιράζουν ψηφοδέλτια, καθώς ηθικολογούν για να μην πάρουν την κρίσιμη απόφαση.

Είναι οι άνθρωποι της αγέλης, οι δεσμώτες των διορισμών και των δανείων (δανείων χρημάτων, ανθρώπων, ιδεών), είναι οι παντοδύναμοι πελάτες που πάντα κάτι θα κερδίσουν.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που με δυσκολία αντέχουν αυτή την περίοδο.

Αφόρητη τούς είναι κάθε αντιπαράθεση, νοσταλγούν τη σιωπή και την κανονικότητα του βίου τους που είναι ο έρωτας, η γη, η θάλασσα, η δημιουργία.

Είναι οι άνθρωποι που είναι ελεύθεροι μα και πιστοί του καθήκοντος που αυτό και μόνο αυτό τους κάνει να εμπλέκονται στην προεκλογική συζήτηση αφού δεν έχουν άλλο δρόμο.

Είναι οι ξεχωριστοί που πάντα κάτι θα χάσουν- θέσεις, ανθρώπους, ιδεοληψίες.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι δυνατοί και ποιοι οι αδύναμοι.

Στην εποχή της καθολικής ψηφοφορίας ο καθένας μπορεί να εκφέρει κρίση για τον καθένα και οι εκλογές είναι πάντα η ιδανική ευκαιρία να συνασπιστούν η μοχθηρία, η μνησικακία, η ιδιοτέλεια.

Οι εκλογείς πιστεύοντας ότι διαλέγουν γιατρικό διαλέγουν στην πραγματικότητα αυτό που επιταχύνει την εξάντληση – έτσι γίνεται πάντα, είτε θρησκεία είτε πρόοδο είτε αριστερά ονομάζουν το «γιατρικό».

Στο τέλος ο αδύναμος και ο εξαντλημένος, που διαλέγει από οίκτο έναν απατεωνίσκο ηγέτη, δέσμιος μιας αρρωστιάρικης αφύσικης ηθικής, βλάπτει τόσο τον εαυτό του, όσο κι αυτές τις άδειες πια λέξεις που ορίζονταν κάποτε ως «κοινωνία», «έθνος», «λαός».

Τι μένει; Η πράξη των Λίγων, η πράξη που θα συνιστά την περηφάνια τους όταν θα επέλθουν οι συνέπειες όσων προβλέπουν.