Και αν κάποιοι αποτολμούν να διαφωνούν και να αρθρώνουν λόγο ευθύνης και αλήθειας, τα «διυλιστήρια» των κομματικών εγκάθετων ή των διαπλεκόμενων δουλεύουν σε 24ωρη βάση, για να αποδείξουν με χημικές μίξεις και αλχημείες πως η αλήθεια είναι παγίδα!..
Και σε ποια διαπίστωση συνήθως καταλήγουμε, μόλις περάσει η περίοδος του ενθουσιασμού και της «καλλιέργειας» των προσδοκιών μας; Σ” αυτήν που συνομολογούν οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι πολιτικοί και πολίτες τούτου του τόπου.
Ολοι αυτοί που καταλαμβάνονται από την οργή για όσα συμβαίνουν με τόση απροκάλυπτη αναίδεια ή με το επίχρισμα της «σκληρής» προσπάθειας και της «σκληρής» διαπραγμάτευσης…
Ολοι αυτοί που γνωρίζουν την «καχεξία» της πολιτικής να αντισταθεί στις όποιες επιβολές, τις παλινωδίες, την αθέτηση των υποσχέσεων, την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία και τη διάσταση της πολιτικής υποτίμησης τούτου του λαού.
Στη διαπίστωση ότι η πολιτική δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία «τσουλούν» τα όποια συμφέροντα εγχώριων και ξένων «θεσμικών» αρπακτικών…Και οδηγούνται οι πολίτες σε ανόητα και στημένα διλήμματα, που τα βιώσαμε αρκούντως στα δύο και πλέον χρόνια συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και με το «κλίμα» που διαμορφώνεται με τη νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, οδηγούμαστε μάλλον σε νέου είδους διλήμματα: Ρήξη με τους «θεσμούς» ή «σύμπλευση» και ανοχή;
Οι πολιτικοί γνωρίζουν την αλήθεια. Κι ας υποκρίνονται το αντίθετο. Κι ας «καταγράφουν» απλώς την… αναγκαιότητα. Κι ας ανταλλάσσουν διαξιφισμούς για όνου σκιά ή για τα αυτονόητα. Ολοι τελικά γνωρίζουν. Και η κάθε ενδιαφερόμενη πολιτική ομάδα από τη δική της πλευρά τρέφει με προσδοκίες το λαό. Και αυτός, θρεμμένος με προσδοκίες κατά τον ήχο των αναγκών του, εκμηδενίζει κάθε λογική θεώρηση και κρίση.
Και επιμένω σε τούτη την λογική προσέγγιση ενός φαινομένου της πολιτικής ζωής, ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων, γιατί αποτελεί την αφετηρία πολλών δεινών. Αποτελεί το λόγο που χάνουμε την πυξίδα της πραγματικότητας, που διασφαλίζει τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ,για «καλύτερες μέρες», όπως έλεγαν άλλοτε οι «σύντροφοι» στο ΠΑΣΟΚ, πολλοί από τους οποίους συνωστίζονται σήμερα στους κομματικούς διαδρόμους του ΣΥΡΙΖΑ ή «φωτογραφίζονται» στα κυβερνητικά και βουλευτικά έδρανα…
Στην Ελλάδα μπορεί να μην αποκτήσαμε ακόμη κτηματολόγιο, αλλά «ευδοκιμούν» τα κομματικά κτηματολόγια, έστω κι αν αλλάζουν ετικέτες. Πράγμα που σημαίνει πως η δυναμική της κοινωνίας, αν υπάρχει βέβαια, ωθείται από τις ψυχικές κατηγορίες που ανακάλυψε ο Φρόιντ και όχι από τις κοινωνικές κατηγορίες του Μάρξ.
Το πρόβλημα με τον σημερινό πρωθυπουργό είναι ότι άρχισε να…αλληθωρίζει.
Κοιτάζει αριστερά και αλληθωρίζει δεξιά και κεντροαριστερά, κινδυνεύοντας να μην μπορεί να διακρίνει, δίνοντας έμφαση στα επικοινωνιακά τεχνάσματα, το τι είναι παράσταση και τι είναι πολιτική πράξη. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει για τον Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα με κάποιους «κομματικούς ένθετους» που κληρονόμησε με κατεδαφισμένο το κοινωνικό τους συναίσθημα, είναι ότι θα βρεθεί μετέωρος μεταξύ εξουσίας και απαξίας…
Και βέβαια, αν συνεχίσει να «αλληθωρίζει», έστω ανταποκρινόμενος στη ρήση των νομοδιφών «εξ” ανάγκης και νόμου μετάθεσις…», οι διψασμένοι ουρανίσκοι της Αριστεράς από την οποία προέρχεται, μπορούν να βαφτίσουν τις επιθυμίες τους ιδεολογική ανταρσία. Εκτός κι αν παίξει με μαεστρία. Και δώσει επιτυχημένες παραστάσεις και αποπροσανατολίσει το λαό με δούρεια σχήματα, ακολουθώντας την πεπατημένη πολιτική της ελαφρότητας, ανάλαφρη σαν ελαφρόπετρα!..
Είναι όμως εποχή για τέτοια πολιτική;
Μάλλον δεν είναι. Οσο ο χρόνος διαρρέει, στη σκοτία μάλιστα των καιρών, δεν θα μπορεί να περιφέρει τη «σαγήνη» της Αριστεράς. Δεν θα έχει να αντιμετωπίσει έναν απολιθωμένο πολυάνθρωπο όγκο, αλλά μια κατάσταση που νεκρώνεται από την πολιτική αβελτηρία ή την ειδικεύουσα πολιτική βλακεία!..
Που πάνε τα πράγματα; Οπου τα πάνε.. Οπου τα πάει πιθανώς η κατά Γιάνη Βαρουφάκη «δημιουργική ασάφεια». Εν αναμονή, λοιπόν!..
