Στο Δημοτικό σχολείο, πριν από πολλά χρόνια, μας έλεγαν οι δάσκαλοι ότι ο πολιτισμός μιας χώρας είναι ευθέως ανάλογος με την κατανάλωση σαπουνιού στη χώρα αυτή.

Σήμερα μπορεί να καταναλώνουμε πολύ σαπούνι αλλά είναι αμφίβολο αν είμαστε πολιτισμένοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε και ειδικότερα σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Ας μου επιτραπεί να απαριθμήσω μια σειρά από καθημερινές δικές μας ενέργειές, οι οποίες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως πράξεις πολιτισμένων ανθρώπων. Ο κατάλογος δεν είναι ούτε διεξοδικός ούτε και ταξινομημένος. Είμαι βέβαιος ότι μπορούν να προστεθούν και άλλα.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν πετάμε τo κύπελλο του φραπέ, που μόλις ήπιαμε, όπου βρεθούμε.

Όταν πετάμε το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα μας στον δρόμο ή στο πεζοδρόμιο.

Όταν πετάμε τα σκουπίδια μας έξω από τους κάδους.

Όταν στα δοχεία της ανακύκλωσης πετάμε οτιδήποτε εκτός από τα υλικά που πρέπει.

Όταν μετακινούμε τους κάδους σκουπιδιών γιατί δεν θέλουμε να είναι κοντά στην είσοδό μας.

Όταν αφήνουμε τα σκουπίδια μας στην όμορφη παραλία ή στο πεντακάθαρο δάσος που μόλις επισκεφθήκαμε.

Όταν σβήνουμε τα τσιγάρα μας στην άμμο.

Όταν πετάμε τις πλαστικές σακούλες (που θέλουν άπειρα χρόνια για να διαλυθούν) στη θάλασσα και δημιουργούμε πρόσθετα προβλήματα στο ζωικό κόσμο της θάλασσας.

Όταν πετάμε τα μπάζα μας, στο κοντινότερο δάσος ή όπου νομίζουμε ότι δεν μας βλέπει κανείς.

Όταν αφήνουμε τα σπασμένα μπουκάλια είτε στην παραλία είτε στο δάσος με κίνδυνο να τραυματιστεί κάποιος άλλος.

Όταν αφήνουμε τον σκύλο μας να λερώνει το πεζοδρόμιο.

Όταν φτύνουμε την τσίχλα μας στο πεζοδρόμιο ή όταν την κολλάμε στους κορμούς των δένδρων.

Όταν κολλάμε διαφημιστικά ή άλλα αυτοκόλλητα στις πινακίδες της τροχαίας ώστε να μην είναι ορατό το σήμα και να κινδυνεύουν συνάνθρωποί μας ή να μην μπορούν να προσανατολιστούν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την περιοχή.

Όταν πετάμε 10 τόνους τοξικά απόβλητα στην Αττική Οδό και μολύνουμε το περιβάλλον;

Είναι Πολιτισμός;

Όταν οδηγούμε και συνειδητά κλείνουμε τη διασταύρωση, ώστε να μην μπορούν να περάσουν τα άλλα αυτοκίνητα όταν ανάψει το δικό τους πράσινο.

Όταν παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας στα πεζοδρόμια ή κλείνουμε τις διαβάσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Όταν σε ένα χώρο στάθμευσης που χωρά δύο αυτοκίνητα, παρκάρουμε το δικό μας με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μη χωράει άλλο αυτοκίνητο.

Όταν παρκάρουμε για πέντε (τα οποία μπορεί να γίνουνε πενήντα) λεπτά κλείνοντας ένα ξένο ιδιωτικό γκαράζ αδιαφορώντας αν ο ιδιοκτήτης θέλει να μπει ή να βγει από το δικό του γκαράζ.

Όταν μουντζώνουμε ή βρίζουμε οποιονδήποτε νομίζουμε ότι δεν οδηγεί όπως εμείς θέλουμε.

Όταν κορνάρουμε μόλις ανάψει το πράσινο και ο μπροστινός μας δεν διαθέτει το ρεφλέξ οδηγού της Formula 1.

Όταν οδηγούμε το μηχανάκι μας στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και απαιτούμε ο νόμιμος να κάνει μανούβρες για να περάσουμε εμείς.

Όταν οδηγούμε το μηχανάκι μας ή τη μοτοσικλέτα μας και έχουμε την απαίτηση όλα τα αυτοκίνητα να μας ανοίγουν τον δρόμο για να περάσουμε.

Όταν κάποιος έχει σταματήσει μπροστά μας για να κατεβάσει κάποιον ηλικιωμένο και εμείς δεν έχουμε την υπομονή και κορνάρουμε συνεχώς.

Όταν οδηγούμε και για «ψύλλου πήδημα» είμαστε έτοιμοι να καβγαδίσουμε με κάποιον άλλο οδηγό.

Όταν αδειάζουμε το γεμάτο αποτσίγαρα τασάκι του αυτοκινήτου μας όπου βρεθούμε.

Όταν οδηγούμε και πετάμε αναμμένα αποτσίγαρα ή χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα από το αυτοκίνητό μας.

Όταν οδηγούμε με ανοικτά τα παράθυρα του αυτοκινήτου μας και έχουμε τη (συνήθως πολύ κακή) μουσική στη διαπασών, ανεξάρτητα από την ώρα κοινής ησυχίας.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν βρισκόμαστε σε ένα εστιατόριο ή ταβέρνα και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε μόνοι μας μέσα στον χώρο φωνάζοντας, γελώντας και ενοχλώντας όλους τους υπολοίπους.

Όταν βρισκόμαστε σε ένα χώρο (συνήθως εστιατόριο) όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, να καπνίζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε τους άλλους που βρίσκονται στο ίδιο χώρο.

Όταν βρισκόμαστε σε κάποια ουρά, περιμένοντας να εξυπηρετηθούμε να προσπαθούμε με διάφορα κόλπα να αλλάξουμε τη σειρά μας.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν γράφουμε συνθήματα πάνω σε δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια καταστρέφοντας ξένη ιδιοκτησία

Όταν γράφουμε συνθήματα ή σχεδιάζουμε ακατάληπτα σχήματα πάνω στις γέφυρες ή όπου αλλού υπάρχουν μεγάλες επιφάνειες και χαλάμε την αισθητική του χώρου.

Όταν πετάμε μπογιές σε κτίρια πρεσβειών που είναι κοσμήματα για την πόλη μας, γιατί διαφωνούμε με τη στάση των χωρών τους σε κάποιο θέμα.

Όταν βανδαλίζουμε μνημεία και έργα τέχνης που είναι σε δημόσιους χώρους.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν φοιτητές δεν αφήνουν τα διοικητικά όργανα των Πανεπιστημίων να συνεδριάσουν, γιατί διαφωνούν με τις αποφάσεις τους

Όταν φοιτητές «χτίζουν» τα γραφεία των καθηγητών τους και τους εγκλωβίζουν μέσα.

Όταν φοιτητές προπηλακίζουν τους καθηγητές τους γιατί αυτοί κάνουν τη δουλειά τους.

Όταν φοιτητές δεν αφήνουν άλλους φοιτητές να μπουν στους χώρους των Πανεπιστημίων.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν τουρίστες από όλο τον κόσμο, που έχουν ξοδέψει μια περιουσία για να επισκεφθούν τη χώρα μας, βρίσκουν την Ακρόπολη ή τα μουσεία μας κλειστά, γιατί κάποια συντεχνία αποφάσισε να τους τιμωρήσει προκειμένου να ασκήσει πίεση για να ικανοποιηθούν τα δικά της αιτήματα βολέματος.

Όταν επιτρέπουμε να γίνονται ενέργειες ακτιβισμού στην Ακρόπολη, αλλά αρνούμαστε να επιτρέψουμε τη φωτογράφηση κάποιου διασήμου πρόσωπου στον ίδιο χώρο που θα βοηθούσε πολύ στην προβολή της χώρας μας.

Όταν εκμεταλλευόμαστε την άγνοια των τουριστών για το κόστος μιας υπηρεσίας και τους κλέβουμε όπου μπορούμε.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν ένας άνθρωπος 47 χρόνων ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου γιατί πήγε να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Όταν σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος ακούγονται τα πλέον εμετικά συνθήματα και γίνονται τα χειρότερα επεισόδια μεταξύ των οπαδών, ενώ οι ίδιοι οπαδοί συμπεριφέρονται σαν αρνάκια στα παιχνίδια για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα γιατί αυτοί δεν αστειεύονται στις ποινές.

Είναι Πολιτισμός;

Όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, δεν ασχολούνται (ή ασχολούνται επιφανειακά μέσα στην επικαιρότητα) με κανένα από τα παραπάνω θέματα, προκειμένου να καυτηριάσουν, να επηρεάσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τη νεολαία μας.

***
Ανδρέας Δρυμιώτης

Φωτογραφία Eos Aurora – πηγη