Η σχέση τους μετράει πολλά χρόνια ζωής. Για την ακρίβεια υπάρχει από τότε που έπαιζαν μπάλα στην Πάτρα, άνοιγαν τα γόνατά τους και δεν διαμαρτυρόταν τους κανείς ότι πονάει.

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη

Τότε που δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες selfie, ούτε κανείς ενδιαφερόταν να φωτογραφίσει τις στιγμές ανεμελιάς της παιδικής του ηλικίας και να τις… ποστάρει στο facebook.

Οι δύο κολλητοί που… παίζουν ακόμα μπάλα

Από τη μία ο σκηνοθέτης, Σπύρος Ματθαιόπουλος, ο οποίος βρισκόταν κατά καιρούς πίσω από προεκλογικές καμπάνιες κομμάτων όπως αυτή του ΠΑΣΟΚ το 1999, στις ευρωεκλογές. Δούλεψε στην πάλαι ποτέ κραταιά ΙΜΑΚΟ του Κωστόπουλο και έκανε μερικές βραβευμένες διαφημίσεις σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Ήταν επίσης ο αθέατος πρωταγωνιστής σε καμπάνιες υποψηφίων δημάρχων, ανέλαβε διαφημιστικές καμπάνιες για το Lux, το Achaia Clauss, τα Coffee Island.

Aπό την άλλη ο νεοεκλεγείς βουλευτής και παιδικός του φίλος, Ιάσονας Φωτήλας. Γιος του άλλοτε υπουργού και ευρωβουλευτή των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Ασημάκη Φωτήλα. Δικηγόρος στο επάγγελμα, κατάφερε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, ο οποίος θα ήταν σίγουρα περήφανος για εκείνον αν βρισκόταν στη ζωή.

Βουλευτής χωρίς να βγάλει λέξη!

Όχι τόσο γιατί κέρδισε το προσωπικό στοίχημα και βγήκε βουλευτής με το Ποτάμι στην Αχαΐα, αλλά κυρίως γιατί το κατάφερε με έναν τρόπο μοναδικό για πολιτικό. Χωρίς να βγάλει λέξη για να προωθήσει την υποψηφιότητά του!

Με την καθοδήγηση του κολλητού του, Σπύρου Ματθαιόπουλου, ο Φωτήλας συμμετείχε ως πρωταγωνιστής σε ένα διαδικτυακό προεκλογικό σποτ που έγινε διάσημο στον κόσμο του ίντερνετ και ουσιαστικά χάρισε αναγνωρισιμότητα στον ίδιο μαζί με μία θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο.

«Ποιος καραγκιόζης ήταν αυτός;»

«Ποιος καραγκιόζης ήταν αυτός;», αναρωτιόνταν η γυναίκα του πολίτη που υποδέχεται τον Ιάσονα Φωτήλα στο σπίτι του. Αυτός ακριβώς για τον οποίο αναρωτιέται η συγκεκριμένη γυναίκα στο δημοφιλές βίντεο είναι ο άνθρωπος που κέρδισε την εμπιστοσύνη 2.073 συμπολιτών του και εξελέγη πρώτος σε ψήφους με το Ποτάμι στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια.

Περιγράφοντας το μυστικό της επιτυχίας του σποτ που έδωσε στη νίκη στον παιδικό του φίλο, ο δημιουργός του, Σπύρος Ματθαιόπουλος, μιλάει στο newsbeast.gr.

– Τελικά κύριε Ματθαιόπουλε για να γίνει κανείς βουλευτής δεν χρειάζεται απαραίτητα να τάζει, έτσι δεν είναι;
«Όπως είδατε…»

– Βέβαια θα πει κανείς ότι περιπτώσεις συνεργασίας όπως η δική σας με τον εκλεγέντα βουλευτή, Ιάσονα Φωτήλα είναι μία στις χίλιες. Πόσο εύκολο είναι τελικά να τραβήξει κανείς την προσοχή και να κερδίσει αναγνωρισιμότητα;
«Ελέω Υou Τube και internet γενικότερα, πάρα πολύ. Για την ακρίβεια, όσο ένα κλικ στο upload. Με κάποιους αστερίσκους όμως, και ασχέτως ιεράρχησης: Καταρχήν, αυτό που συνέβη ήταν εξίσου τυχαίο, και την ίδια στιγμή απολύτως αιτιατό. Υπό μία τυχαία συγκυρία δηλαδή, ενώθηκαν πολλές δημιουργικότητες – αλλά και σωρευμένη εμπειρία δεκαετιών από όλους, και έτσι, προέκυψε αυτό που προέκυψε. Επίσης, θεωρώ ότι, αν είχαμε κάτσει επί σκοπώ να δημιουργήσουμε, ντε και σώνει, ένα viral δε θα μας έβγαινε ποτέ. Η χαλαρότητα, η πλάκα, και το κοινό μήκος κύματος, είναι που ξεκλείδωσαν άπαντες. Πραγματικά πρέπει να ήταν από τις πιο χαλαρές δουλειές που έχουμε κάνει ποτέ. Από το κείμενο έως, το post.
 
Για να είμαστε ακριβείς όμως, πολύ σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν ειδικότερα και οι συγκυρίες στην πολιτική ζωή της χώρας: Για ένα αρκετά εκτεταμένο πλέγμα λόγων, τα κόμματα δημιούργησαν καμπάνιες φτωχές σε δημιουργικές αξιώσεις και το κυριότερο, αναντίστοιχες των διακυβευμάτων. Φαντάζομαι πια, έχουμε ήδη νιώσει όλοι οι Έλληνες την ιστορικότητα των στιγμών που ζούμε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μία απλή δημιουργικά, και (σχετικά) αξιοπρεπής σε επίπεδο παραγωγής δουλειά, να ξεχωρίσει τόσο πολύ».

– Ποια είναι τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιήσατε για να πετύχετε;
«-Τη γνώση για το “προϊόν” μου. Για τον Ιάσονα δηλαδή, και για τη φιλοσοφία του ποταμιού.
-Το κειμενικό σχήμα των κλειστών ερωτήσεων που δημιουργούν αυτόματη κατάφαση, και κατ’ επέκταση, ένα σπιράλ ταύτισης από τη μεριά του κοινού στο οποίο στοχεύσαμε.
-Την εμπιστοσύνη στη ματιά και την άποψη των συνεργατών μου σε κάθε επίπεδο. Στην υποκριτική, στη φωτογραφία, στο μοντάζ».

– Μιλήστε μας λίγο για την φιλική σχέση που σας συνδέει με τον Ιάσονα Φωτήλα…
«Γνωριζόμαστε από παιδιά στην Πάτρα, αρχές-μέσα 80’s, και έχουμε κάνει εφηβικές διακοπές μαζί. Μοιραζόμαστε χιλιάδες (κυριολεκτικά) κοινούς γνωστούς και φίλους. Είχαμε χαθεί επί μακρόν λόγω απόστασης και ξαναβρεθήκαμε τα τελευταία 7 χρόνια περίπου.

Ο Ιάσονας εκτός από μάχιμος δικηγόρος είναι και ερασιτέχνης ηθοποιός σε ένα θίασο στον οποίο συνυπήρξαμε ως ιδρυτικά μέλη. Εγώ λόγω έλλειψης χρόνου ήταν αδύνατον να ασχοληθώ περαιτέρω, συνεργαστήκαμε όμως κατά καιρούς σε διάφορα project. Ένα ντοκιμαντέρ και κάποια διαφημιστικά. Και πάντα τον είχα πάντα στο μυαλό μου ως ηθοποιό, για κάποιο επόμενο βήμα μου στο fiction. Φευ, από τα δικαστήρια και το σανίδι, μεταπήδησε στα έδρανα της βουλής».

– Ήταν ένα δώρο προς εκείνον το συγκεκριμένο σποτ, πώς γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του;
« Προφανές δεν είναι;

Η δε, δημιουργία του, αποφασίστηκε στο πόδι, στο δρόμο. Σε μία συνάντηση δευτερολέπτων, είχαμε πει απλά “να κάνουμε κάτι”, έτσι, για την τιμή των όπλων. Δεν το είχαμε πάρει καθόλου σοβαρά. Το είχαμε αφήσει. Ο χρόνος κυλούσε και το πιθανότερο ήταν να μην κάνουμε το παραμικρό. Τελικά, έξη μόλις μέρες πριν τις εκλογές, κατορθώσαμε να ξαναμιλήσουμε και τελευταία στιγμή να κάνουμε την παραγωγή… Στο δε γύρισμα, πήγαμε μάλλον, πλημμελώς προετοιμασμένοι».

«Βοηθήσατε στην αφισοκόλληση – με δεδομένη τη διάθεσή σας να τον στηρίξετε – ή μόνο το σποτ ήταν αρκετό;
«Δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε βέβαια, λόγος, να συμβάλλω με κάποιον άλλο τρόπο. Δεν είχα «αναλάβει» τον Ιάσονα, και κανένας δηλαδή, εξ’ όσων γνωρίζω. Απλά κάναμε ένα ταινιάκι. Ούτως ή άλλως, είμαι και φανατικά αντίθετος με οποιαδήποτε αφισοκόλληση».

– Τελικά πόσο σημαντικό είναι να πετύχει κανείς το ιδανικό προεκλογικό σποτ ή το ιδανικό σποτ γενικότερα; Υπάρχει χρυσός κανόνας;
«Η επικοινωνία είναι ένα από τα βασικότερα συστατικά του marketing mix. Είναι ο κοινωνός της αλήθειας του εκάστοτε προϊόντος. Έχει άρα τόση σημασία, όση έχει αυτό. Στην πολιτική βέβαια, το πράγμα σοβαρεύει.

Μεταμορφώνεται σε καταλύτη για τις επιλογές μας. Εξαρτάται όμως πάντα από την «αλήθεια» του κάθε κόμματος/υποψηφίου. Δεν μπορείς να αντιστρέψεις μία πραγματικότητα, δεν μπορείς να κάνεις τον άλλο, “θεό”. Απλά, να φωτίσεις μία όψη του.

Ιδανική διαφήμιση δεν υπάρχει. Το γκελ που τυχόν δημιουργεί, τα views, τα shares και τα σχόλια, οφείλουμε να μην τα αξιολογούμε γιατί δεν κάνουμε σινεμά, ούτε σήριαλ, αλλά προώθηση. Συνεπώς, μία δουλειά κρίνεται από τη μετρήσιμη αποτελεσματικότητα. Από το πόσο εύστοχη είναι. Δεν πουλάω μετριοπάθεια, αλλά επιτρέψτε μου να έχω πλήρη επίγνωση του τι συνέβη. Ήταν απλά, μία αξιοπρεπής δουλειά την κατάλληλη στιγμή. Μία συγκυρία δηλαδή, όπως λέγαμε και προηγουμένως. Αν την κρίνουμε ως προς την αποτελεσματικότητα βέβαια, ο στόχος επετεύχθει.
Αν πάντως, είχε βγει μία εβδομάδα πριν, εικάζω ότι το ποτάμι ίσως να ήταν και τρίτο κόμμα, έστω, και με διαφορά μερικών εκατοντάδων ψηφοδελτίων, γιατί η τελική του διαφορά από την Χ.Α. ήταν μόλις 0,23%.

Γενικότερα μιλώντας για τη διαφήμιση, ο χρυσός κανόνας είναι κοινός τόπος, θα έλεγα, από τα 60’s: Μελέτη όλων των δεδομένων, στρατηγική σκέψη, δημιουργικότητα έξω από το κουτί».

– Πώς κρίνετε τα προεκλογικά σποτ των άλλων κομμάτων πλην Ποταμιού, όπως για παράδειγμα το σποτ του Πάνου Καμμένου με το τρενάκι ή του ΣΥΡΙΖΑ για τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου, η οποία παρουσιαζόταν ως μία κανονική μέρα; ¨Πέτυχαν στο σκοπό τους;
«Θεωρώ ότι μάλλον το καλύψαμε πιο πάνω. Ειδικότερα για το τραινάκι, όμως, ασχέτως αισθητικής και πολιτικής ταύτισης, ήταν πάρα πολύ εύστοχο στρατηγικά, γεγονός που επιβεβαιώθηκε εξάλλου και από την τελική έκβαση των πραγμάτων».

– Τα μέσα ενημέρωσης βοήθησαν με την προβολή που έδωσαν στο σποτ ή τελικά καταντήσαμε λίγο – πολύ κουραστικοί υπερεκθέτοντάς σας;
«Όσον αφορά στο video καθεαυτό, η ανακύκλωση από τα media, digital και συβατικά, εξυπακούεται βοήθησε. Και τον Ιάσονα φυσικά.

Από την άλλη, εγώ προσωπικά έζησα ένα σουρεαλιστικό overnight success που δε θυμάμαι –τουλάχιστον αυτή τη στιγμή- αντίστοιχό του για κάποιον συντελεστή διαφήμισης, άλλου πλην των πρωταγωνιστών της.

Η αναγνώριση της δουλειάς σου δεν είναι ποτέ δυσάρεστη.

Η συνεπακόλουθη υπερέκθεση από ένα σημείο και μετά, για έναν άνθρωπο εκτός σώου-μπιζ, είναι μάλλον άβολη και μου δημιούργησε μία απροσδιόριστη αίσθηση… μίας αμετροέπειας; Ενός overdose μάλλον. Είχε ένα …ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Θα έλεγα όμως ότι κάπου εδώ τελειώνουμε με όλο αυτό. Ευτυχώς».

– Πόσος χρόνος χρειάστηκε για τη σύλληψη και την εκτέλεση του σποτ;
«…Την παραμονή του γυρίσματος υποσυνείδητα, προφανώς για να τον ξεχωρίσω από τον ανταγωνισμό, τον είχα “δει” σιωπηλό με cue-cards. Το επόμενο πρωί ξυπνώντας, μου είχε έρθει ήδη το love actually με πρωταγωνιστή τον Τζίμη Πολίτη. Στον ύπνο μου; Μετά το ντους; Δε θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής. Κατέβηκα στο γραφείο τον πήρα τηλέφωνο, πετάχτηκε από εκεί για πέντε λεπτά, του είπα το concept, και κατευθείαν συζητήσαμε τις ατάκες. Οι οποίες ολοκληρώθηκαν όπως λέμε εμείς “on the fly”. Τρεις-τέσσερις ώρες γύρισμα και μία βάρδια post. Ανέβασμα πριν καλά-καλά το ακούσουμε με σωστά μόνιτορ, εξ ου και οι ατέλειες στον ήχο. Η ταινία δηλαδή είναι ημιτελής στο continuity του ήχου (!)».

– Μήπως τελικά οι πραγματικά ξεχωριστές ιδέες είναι θέμα στιγμής και όχι επίπονης διεργασίας;
«Αρκεί να είσαι σε μία σχετικά καλή (χαλαρή δηλαδή) στιγμή δημιουργικά, να έχεις ερεθίσματα και οι ιδέες προκύπτουν αβίαστα. Επίπονη διεργασία είναι τα χρόνια εμπειρίας που έχει ο καθένας μας στο λειτούργημά του. Αυτό μοιραία σε οδηγεί στο να ξεχωρίζεις ενστικτωδώς και… “αυτεπάγγελτα” τις ιδέες που έχουν δυναμική».

– Είναι ένας λόγος η επιτυχία που σημείωσε το σποτ να σκεφτείτε ότι κάποια στιγμή ίσως είναι η σειρά σας να βάλετε υποψηφιότητα;
«Ένας creative director είμαι, που ψιλο-σκηνοθετώ, όχι πολιτικός. Για να συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έπρεπε καταρχήν να έχω διαχειριστεί με επιτυχία τα δικά μου προβλήματα. Στην επιχείρησή μου για παράδειγμα. Όπως και να έχω και μία σειρά από επιτεύγματα. Αλλιώς από ποιο βάθρο θα πρότεινα λύσεις; Με ποια εμπειρία management καταρχήν; Εξ’ αποκαλύψεως; Δεν πιστεύω στους πολιτικούς που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Και πολύ περισσότερο σε αυτούς που δεν έχουν να επιδείξουν έστω ένα μικρό επίτευγμα στον ιδιωτικό τους βίο. Εραστής της πολιτικής είμαι βέβαια από παιδί. Άρα είναι σαν να με ρωτάς όπως ρωτάς ένα μικρό παιδί “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις”…»

Περισσότερα για τον Σ. Ματθαιόπουλο στο ακόλουθο link του pressmedoll.gr

Διαβάστε όλα τα θέματα της ενότητας Weekend του newsbeast.gr