Όταν οι μαφιόζοι του ιταλικού νότου κήρυξαν τον πόλεμο στον «Ντούτσε»
Ο δημοσιογράφος στο επάγγελμα και για σχεδόν 20 χρόνια ηγέτης του φασιστικού κράτους της Ιταλίας που ο ίδιος ίδρυσε, Μπενίτο Μουσολίνι, κατάφερε να ανέβει στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας με τον τρόπο που το κάνουν όλοι ο δικτάτορες: «Σιδηρά πυγμή», πλύση εγκεφάλου σε ακροατήρια που είναι ανοικτά στην προπαγάνδα και ανηλεή πόλεμο με φυσικούς και ιδεολογικούς όρους στους αντιπάλους.
Μόνο που στο κοινωνικό πεδίο οι εχθροί που μπορεί να αποκτήσουν οι δικτάτορες κάποιες φορές μπορεί να αποδειχθούν πιο ισχυροί από τον ίδιο. Ακόμα και αν μιλάμε για μια κρατική μηχανή, έστω και αν αυτή έχει την πιο σκληρή της μορφή όπως ένα φασιστικό καθεστώς.
Και οι εχθροί αυτοί έρχονται από τις υποσχέσεις που δίνουν σε αυτό το ακροατήριο για να μπορέσουν να παραμείνουν στην εξουσία. To δόγμα «Τάξη και Ασφάλεια» ο Μουσολίνι δεν κατάφερε να το περάσει σε όλη την Ιταλία. Και ο ιταλικός Νότος και συγκεκριμένα η μαφία της Σικελίας έδωσε ένα μάθημα στον Μουσολίνι ότι με κάποιες καταστάσεις δεν εμπλέκεσαι. Ο «πόλεμος» που κήρυξε η σισιλιάνικη μαφία στον δικτάτορα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ίσως άλλη μία καθοριστική στιγμή στην αποκαθήλωση του φασίστα δικτάτορα.
Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση
Ο Μουσολίνι αφού έγινε αρχηγός του κράτους το 1922 επισκέφτηκε τη Σικελία καθώς θεώρησε ότι οι πληροφορίες που τον ήθελαν να είναι δημοφιλής στο Νότο είχαν βάση. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχε έρεισμα στις μάζες.
Εκεί η μαφία ήταν το αφεντικό και η μαφία είναι πάνω από την πολιτική. Εκτός από την περίοδο που θα αποφασίσει να κάνει η ίδια πολιτική για να προωθήσει τα συμφέροντά της, συνήθως πατώντας πάνω στους αδύνατους για να πλουτίσει κι άλλο.
Σε εκείνη την επίσκεψή του ο Μουσολίνι δεν είχε δεχτεί και την καλύτερη υποδοχή. Μάλιστα όταν πέρασε από μία μικρή πόλη ο μαφιόζος δήμαρχος κατάφερε να αφήσει για ακροατήριο του δικτάτορα μερικούς ζητιάνους, λαχειοπώλες, λούστρους και κάποιους τρελούς του χωριού.
Αυτή η εμπειρία εξόργισε τον «Ντούτσε» ο οποίος υποσχέθηκε ότι μπορεί να λύσει «το πρόβλημα του ιταλικού Νότου».
Για αυτή τη δουλειά διόρισε ως νομάρχη του Παλέρμο ένας πολέμιός του, φιλοβασιλικός και αρχηγός της αστυνομίας στη Ρώμη, ο Τσέζαρε Μόρι. Ο Μουσολίνι πόνταρε στο γεγονός ότι ο αμέμπτου ηθικής Μόρι θα ξερίζωνε μια για πάντα τη μαφία.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν απείχε πολύ από κάτι τέτοιο. Ο ίδιος έλεγε ότι «δεν θέλω απλώς να πιάνω τους μαφιόζους. Θέλω να τους γελοιοποιώ. Θέλω να δείχνω στους ανθρώπους πόσο δειλοί είναι».
Οι τακτικές του Μόρι τις περισσότερες φορές δεν διέφεραν από εκείνες των μαφιόζων. Αν δεν τους έβρισκε απήγαγε τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Έσφαζε τα ζώα τους και τα πουλούσε με μειωμένη τιμή στις τοπικές αγορές.
Το 1929 ο Μόρι αποχώρησε «θριαμβευτής» από τη Σικελία λέγοντας ότι η «Μαφία έχει εξαλειφθεί». 11.000 άτομα βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα και εξορισμένοι. Όντως ένα σχεδόν τελειωτικό χτύπημα για τη σισιλιάνικη μαφία.
Ο Μόρι όμως έκανε λάθος. Αρκεί να περίμενε 14 χρόνια για να το καταλάβει.
Η Μαφία δεν ξέχασε
Ο Β’ Παγκόσμιος είχε ήδη αρχίσει να συγκλονίζει τον κόσμο και ο Μουσολίνι είχε ταχθεί στο πλευρό του Χίτλερ. Τα στρατηγικά του λάθη όμως εντός και εκτός χώρας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η πανωλεθρία που υπέστη στα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1940) τον έκαναν να είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής στην Ιταλία.
Η αποβίβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στη Σικελία το 1943 έστρεψε εναντίον του το σύνολο των φασιστών συντρόφων του. Στην πλήρη αποκαθήλωσή του όμως και τον εξορισμό του έβαλε το χέρι της και η Μαφία.
Όταν έγινε η απόβαση των Συμμάχων τα στρατεύματα έπρεπε να περάσουν μέσα από την ορεινή κεντρική περιοχή. Το σημείο κλειδί για την ιταλογερμανική άμυνα ήταν το όρος Καμαράτα. Η ορεινή γραμμή χώριζε τους Αμερικάνους από το Παλέρμο.
Η φασιστική άμυνα δεν μπορούσε να κερδίσει αλλά ήταν πεπεισμένη ότι μπορούσε να κάνει τους Αμερικάνους να πληρώσουν πολύ υψηλό τίμημα. Οι Αμερικάνοι δεν ήθελαν να πληρώσουν αυτό το τίμημα και ζήτησαν τη βοήθεια αυτών που ήξεραν την περιοχή τους καλύτερα από τον οποιονδήποτε.
Μέσα από ένα πλέγμα κατασκοπευτικών και μυστικών ενεργειών ειδοποίησαν τον Ντον Καλοτζέρο Βιτσίνι (Ντον Καλό) για βοήθεια. Ο Ντον Καλό ήταν για κάποιους το «αφεντικό όλων των αφεντικών» στη Μαφία της Σικελίας.
Όταν τρία αμερικανικά τανκ μπήκαν στην κομβική σημασίας πόλη της Βιλάλμπα ένα είχε στο σημαιάκι της ένα χαρακτηριστικό γράμμα το οποίο καλούσε τον αρχιμαφιόζο σε δράση. Εκείνος εμφανίστηκε ανέβηκε στο πρώτο τανκ και μεταφέρθηκε πίσω από τις γραμμές των Συμμάχων. Εκεί οι στρατιώτες τον έλεγαν «Στρατηγό Μαφία».
Την επόμενη μέρα ο Ιταλός συνταγματάρχης Σαλέμι πήγε στην πρωινή αναφορά. Εκεί είδε με έκπληξη ότι παρουσιάστηκε το 1/3 των ανδρών του. Τι είχε συμβεί όμως; Το προηγούμενο βράδυ ομάδες ντόπιων είχα επισκεφθεί τις φρουρές και τους στρατώνες και «συμβούλευσαν» τους στρατιώτες να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους ώστε να αποφευχθεί μία «αχρείαστη αιματοχυσία».
Μάλιστα έδωσαν και πολιτικά ρούχα στους στρατιώτες για να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Τους ξεκαθάρισαν ότι δεν θα είχαν μόνο τους Συμμάχους να αντιμετωπίσουν αλλά και τους ντόπιους που ήξεραν τον τόπο τους σαν την παλάμη του χεριού τους.
Την επόμενη μέρα ο Συνταγματάρχης απήχθη. Ταυτόχρονα το απόγευμα ο στρατηγός των Μαροκινών δυνάμεων που και εκείνος συνεργαζόταν με τη Μαφία πήρε μήνυμα ότι μπορεί να συνεχίσει προς το όρος Καμαράτα.
Η Σικελία είχε χαθεί για τους φασίστες χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα!
Η Μαφία δεν είχε πολιτικές προτιμήσεις, μόνο οικονομικές
Οι μαφιόζοι δεν τάχθηκαν μόνο κατά των φασιστών. Ήταν και κατά των κομμουνιστών και των παρτιζάνων οι οποίοι διεξήγαγαν αντάρτικο στα βουνά κατά του Μουσολίνι και μετέπειτα κατά των Αμερικάνων.
Οι Αμερικάνοι ωστόσο ήταν στρατηγικοί σύμμαχοι των μαφιόζων της Σικελίας. Και επίσης απεχθάνονταν τους κομμουνιστές. Το τελευταίο που ήθελε η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν να επικρατήσει ο κομμουνισμός στις χώρες που είχαν βοηθήσει να απελευθερωθούν. Και θα έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν. Θα διευκόλυναν ακόμα και σφαγές αμάχων για να το καταφέρουν.
Όσο οι Σύμμαχοι προήλαυναν απελευθέρωναν μαφιόζους και τους έδιναν και θέσεις κλειδιά.
Οι παρτιζάνοι ωστόσο ήθελαν την κολεκτιβοποίηση της γης και να καταφέρουν να απεμπλακούν από τους τσιφλικάδες. Όπου τσιφλικάδες μπορεί να μπει η λέξη μαφιόζοι. Για να μπορέσουν να κάμψουν το ηθικό των κομμουνιστών τα μέλη της Μαφίας δεν δίστασαν να συνεργαστούν και με τους αυτονομιστές της Σικελίας. Κάτω υπό την επίβλεψη των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Ο πλέον γνωστός αυτονομιστής στο Νότο ο Σαλβατόρε Τζουλιάνο είχε την βοήθεια της τότε CIA και την ευκαιρία από τους μαφιόζους να προκαλέσει ένα πλήγμα στους χωρικούς που ύψωσαν το ανάστημά τους.
Στα μέσα της δεκαετίας του 40’ το κίνημα του Τζουλιάνο είχε υποστεί μεγάλη εκλογική ήττα από τους κομμουνιστές σε συγκεκριμένες επαρχίες του ιταλικού Νότου. Οπότε η σύμπραξη Μαφίας-Αυτονομιστών-ΗΠΑ οδήγησε στη σφαγή της Πορτέλα ντελά Τζινέστρα. Ένα μικρό χωριό όπου οι εργάτες γιόρταζαν στην πλατεία την Πρωτομαγιά.
Οι άνδρες του Τζουλιάνο επιτέθηκαν αδιακρίτως στο πλήθος σκοτώνοντας 11 άτομα (ανάμεσά τους 4 παιδιά) και 33 τραυματίες.
Η Μαφία δεν ξαναέχασε ποτέ την πρωτοκαθεδρία της στην περιοχή…
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
