Μήπως είναι η πρώτη φορά; Το έργο επαναλαμβάνεται. Τα πολιτικά επικοινωνιακά επινοήματα έχουν τις εντάσεις τους. Και οι τάσεις της πολιτικής βλακείας και της πρόσκαιρης πολιτικής εντύπωσης της αναμενόμενες θλιβερές προεκτάσεις τους. Πάντα σε βάρος της λαϊκής συνείδησης και της εθνικής ενότητας, που καταντά εθνική κενότητα!..
Τα επικοινωνιακά «τερτίπια» με τις εντάσεις που προκαλούν χαρακτηρίζουν τα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας. Όσο για τα εξωτερικά, που συνδέονται με την εθνική μας αξιοπρέπεια, ούτε λόγος να γίνεται. Χάος αβυσσαλέον. Είναι επικοινωνιακά τεχνάσματα ανεγκέφαλων κομματικών συμβούλων, συνήθως με παρασιτική παρουσία στο πολιτικό γίγνεσθαι, που τελικά αναδεικνύουν με τις πολιτικές παρενέργειες που προκαλούν, την ανεπάρκεια και την ανικανότητα των διαχειριστών της εξουσίας: Κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων.
Τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη έχει πάντα η εκάστοτε κυβέρνηση. Και εν προκειμένω η κυβέρνηση Σαμαρά, ο οποίος ανενδοίαστα αύριο στην επετειακή εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της ΝΔ, που από κόμμα εξουσίας το κατάντησε ένα κομματικό μόρφωμα απαξίας, θα εκστομίζει πολιτικές πομφόλυγες προς τέρψη μόνο των παρευρισκομένων και μάλιστα «επιστρατευμένων» στελεχών και παρατρεχάμενων των κομματικών διαδρόμων.
Η αξιωματική αντιπολίτευση εντούτοις δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Με την αδυναμία της να αρθρώσει προγραμματικό και στέρεο αντιπολιτευτικό λόγο, ενσπείρει την αβεβαιότητα στους πολίτες.
Γιατί, ναι μεν οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης της δίνουν το προβάδισμα να διαβεί το κατώφλι ίσως της εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα καταδείχνουν και το εύρος της αξιοπιστίας της να κυβερνήσει.
Το έργο επαναλαμβάνεται. Μια ακόμη ψήφος εμπιστοσύνης τη Δευτέρα στη Βουλή. Από ποιους άραγε θα δοθεί αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης; Από τους βουλευτές της στρατευμένης λογικής και της αβουλίας.
Ναι, πρόκειται για μια ύψιστη συνταγματική διαδικασία, που όμως έχει πλέον εξευτελιστεί, παραδομένη «αμαχητί» στην εξυπηρέτηση εφήμερων πολιτικών εντυπώσεων και στην προκειμένη περίπτωση για την εξασφάλιση πολιτικού χρόνου ολίγων μηνών, με ορόσημο την προεδρική εκλογή τον ερχόμενο Μάρτιο.
Και για μια ακόμη φορά θα γίνει ο πολίτης παθητικός ωτακουστής λεκτικών διαξιφισμών εντός της Βουλής και βλακωδών πολιτικών εκτιμήσεων στα τηλεοπτικά πάνελ της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Και όσοι πολίτες είναι σκεπτόμενοι, γνωρίζουν ότι οι ποδηγέτες της πολιτικής στην Ελλάδα εμφανίζονται πάντα ή σχεδόν πάντα «μετέωροι» ανάμεσα των συγκυριών και του ευκαιριακού κομματικού συμφέροντος. Και αναποφάσιστοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων καταστάσεων και των διαρθρωτικών προβλημάτων, που άπτονται της αδυσώπητης καθημερινότητας των πολιτών.
Και είναι πλέον μείζονα τα θέματα. Με τους κυριάρχους της πολιτικής και επιφορτισμένους για την επίλυσή τους, αλλά και την πορεία των εθνικών μας θεμάτων, να παρουσιάζονται αμήχανοι μπροστά στην εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, επιζητούντες ωστόσο τη λαϊκή συναίνεση και την ομοψυχία. Και συνήθως απεκδύονται της ευθύνης για ό,τι με τις ενέργειές τους προκάλεσαν. Χωρίς ντροπή μάλιστα.
Και δεν αναφέρομαι στην αιδημοσύνη της παλιάς αρσακειάδας, αλλά για τον έσχατο βαθμό ντροπής, που τον ζητάμε από τους έσχατους, την έσχατη ώρα, για να περισωθούν τα έσχατα της έσχατης χώρας, στην έσχατη γωνιά της Ευρώπης.
Το «παιχνίδι» της ψήφου εμπιστοσύνης από την πλειοψηφία των αβούλευτων βουλευτών της Βουλής, δεν αφορά πλέον κανέναν. Και εννοώ τους πολίτες. Αφορά απλώς τον μικρόκοσμο της πολιτικής και δημοσιογραφικής ντεκατέντσιας του τόπου. Αφορά μόνο αυτούς, που επιβιώνουν και μάλιστα πλουσιοπάροχα, αντλώντας από τη δεξαμενή των προσδοκιών και των ανασφαλειών των κοινωνικών ομάδων. Γιατί η δύναμη της εξουσίας είτε βρίσκονται στην κορυφή της, είτε στις παρυφές της έχει περιθωριοποιήσει τις αναστολές τους και έχει ισχυροποιήσει την εγωπάθειά τους.
Και ταυτόχρονα έχει ελαχιστοποιήσει τη συναισθηματική τους παρορμητικότητα και μεγιστοποιήσει τον εγωκεντρισμό τους από το χώρο του Homo Sapiens στο χώρο του Homo Erectus. Και έτσι ο τόπος συχνά περνάει από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Από την εσωτερική αλαζονεία και κατάρρευση στην εξωτερική γελοιοποίηση και στην εθνική αναξιοπρέπεια.
