Το όνειρο για επιστροφή σε τελική φάση Euro μετά από 12 χρόνια έσβησε άδοξα στην Τιφλίδα, η διεθνής απομόνωση της Εθνικής Ελλάδας από μεγάλες διοργανώσεις και πλέον είναι η ώρα για αποφάσεις.
Το συμβόλαιο του Γκουστάβο Πογέτ ολοκληρώνεται σε μερικές ημέρες και ήδη το κλίμα που έχει διαμορφωθεί για τον Ουρουγουανό -δικαίως ή αδίκως- είναι εξαιρετικά βαρύ. Σε τέτοιο βαθμό που θα θεωρηθεί πολύ πολύ μεγάλη έκπληξη αν υπάρξει κάποια ανατροπή και ανανεώσει την συνεργασία του.
Με άλλα λόγια, η Εθνική Ελλάδας μπαίνει στην φάση αναζήτησης ενός νέου προπονητή που θα προσπαθήσει να εμφυσήσει κάτι νέο και πιθανώς να εμπνεύσει περισσότερο τους Έλληνες διεθνείς. Το θέμα όμως είναι άλλο.
Αλήθεια, τι προσφέρουμε;
Με αυτά που προσφέρουμε τι είδους προπονητές μπορούμε να δελεάσουμε; Ο αποκλεισμός από την τελική φάση του Euro, κοστίζει και οικονομικά στην ΕΠΟ που έχασε την ευκαιρία για μία πολύ βαθιά οικονομική ανάσα από το μπόνους πρόκρισης της ΟΥΕΦΑ και από νέες χορηγικές και εμπορικές συμφωνίες που θα μπορούσε να συνάψει σε περίπτωση συμμετοχής μας στο Euro 2024.
Δίχως αυτά τα χρήματα είναι σχεδόν βέβαιο ότι το κονδύλι για τον νέο προπονητή θα παραμείνει μετρημένο, ο Ουρουγουανός κόστιζε περίπου 600.000 ευρώ τον χρόνο, λεφτά που δεν μπορούν να δελεάσουν κάποιο top προπονητικό όνομα.
Κι έπειτα είναι και το άλλο. Πως μπορείς να δελεάσεις έναν προπονητή, όταν βλέπει ότι ανά δύο χρόνια, η Εθνική Ελλάδας αλλάζει προπονητή. Πως μπορείς να τον πείσεις να αναλάβει μία Εθνική ομάδα που δεν έχει καν δικό της προπονητικό κέντρο και ψάχνει που θα προπονηθεί πριν από κάθε παιχνίδι;
Τα φαβορί
Υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο. Τα ονόματα που ακούγονταν τόσο καιρό, ως πιθανές λύσεις, για την επόμενη ημέρα της Εθνικής αυτή τη στιγμή έχουν ομάδες.
Ο Φερνάντο Σάντος βρίσκεται στην Τουρκία και την Μπεσίκτας. Ο Μανόλο Χιμένεθ μετακόμισε σε ομάδα της Παραγουάης. Μπορεί το καλοκαίρι να μην εργάζονται, προς το παρόν όμως δεν είναι ελεύθεροι και αυτό περιορίζει ακόμα περισσότερο την δεξαμενή των υποψηφίων.
Το μυαλό όλων πάει αυτόματα στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που είναι ελεύθερος, συγκεντρώνει την καθολική αποδοχή από την δουλειά που έκανε στον Παναθηναϊκό και είναι απόλυτος γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας.
Πόσο διατεθειμένος είναι όμως να αναλάβει μία τέτοια δουλειά; Προς το παρόν, οι βουλές του Σέρβου είναι άγνωστες.
Οι εναλλακτικές λύσεις
Η λογική λέει πως η ΕΠΟ δεν θα πάει σε λύση Έλληνα προπονητή, επομένως λύσεις που ακούγονται ή ψιθυρίζονται όπως αυτές του Δώνη, του Αναστασίου, του Γραμμόζη και κάποιων άλλων θα πρέπει μάλλον να βγουν από το κάδρο.
Από εκεί και μετά οι λύσεις πραγματικά είναι περιορισμένες. Μία εξαιρετική λύση θα μπορούσε να είναι ο Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς, ο οποίος έκανε φοβερή δουλειά στην Ελβετία, όμως απέτυχε στους συλλόγους που ανέλαβε (Λάτσιο, Μπορντό).
Από την ιταλική αγορά υπάρχει ο αξιόπιστος Βάλτερ Ματσάρι και μία σειρά παλιών μεγάλων παικτών όπως οι Φάμπιο Καναβάρο, Φάμπιο Γκρόσο, Φιλίπο Ιντσάγκι που δεν έχουν κάνει ακόμα το προπονητικό μπαμ.
Υπάρχει ο Γάλλος Φιλίπε Μοντανιέ, ο Γερμανός Μπρούνο Λαμπαντία που έχει ακουστεί ξανά για την Εθνική ομάδα και διάφοροι προπονητές που έχουν δουλέψει στο παρελθόν σε εθνικές ομάδες όπως ο ακριβός Πάουλο Σόουζα, ο Ντούνγκα ή ο Μικ ΜακΚάρθι.
Χρειάζεται ρεαλισμός
Το θέμα είναι άλλο. Τι θέλει να παίξει η Εθνική ομάδα στο μέλλον; Τι ποδόσφαιρο θέλει να υποστηρίξει ο νέος της τεχνικός; Μόνο αν ξέρουμε τι θέλουμε να παίξουμε, μπορεί να γίνει η σωστή επιλογή.
Μακάρι να μπορούσαμε να δελεάσουμε τον Γιούργκεν Κλοπ, τον Ζοσέ Μουρίνιο, τον Χάνζι Φλικ ή τον Αντόνιο Κόντε, που όλοι τους είναι χωρίς ομάδα. Μόνο που τώρα πρέπει να επικρατήσει ρεαλισμός. Να δούμε κατάματα την αλήθεια, να δούμε τι προσφέρουμε, τι στιλ ποδοσφαίρου θέλουμε να παίξουμε και να βρούμε τον πιο συμβατό άνθρωπο για την συγκεκριμένη περίσταση. Κάτι, που μόνο εύκολο δεν είναι…
