Τα φαντάσματα των δαιμόνων και οι καταραμένοι άτεκνοι

Στην αρχαία Βαβυλώνα πιστευόταν ότι τα φαντάσματα περιπλανιόνταν τη νύχτα όπως οι ζωντανοί τη μέρα. Δεν ήταν άυλες και ασώματες οντότητες, όπως τα θεωρούμε σήμερα, αλλά έφεραν σώματα ζώων, ενώ τα πνεύματα των δαιμόνων καταλάμβαναν συνήθως ζωντανά πουλιά. Κακά πνεύματα στοίχειωναν αγριόσκυλα και λιοντάρια, τα οποία στρέφονταν κατόπιν κατά των ανθρώπων.

Το πλέον πανίσχυρο και τρομακτικό πάντως φάντασμα του βαβυλωνιακού πολιτισμού ήταν το πνεύμα της γυναίκας που πέθανε κατά τη γέννα: τρελό από τον πόνο και το πένθος, το φάντασμά της ήταν καταδικασμένο να περιπλανιέται τη νύχτα στην αιωνιότητα. Εξίσου καταδικασμένοι ήταν και αυτοί που πέθαιναν άκληροι, είτε ήταν άντρες είτε γυναίκες, και ήταν αναγκασμένοι να περάσουν τη μεταθανάτια ζωή ως τραγικά πλάσματα της νύχτας.

Για να διασφαλιστεί το γεγονός ότι τα πνεύματα των γονιών, των παππούδων και των άλλων προγόνων θα εξακολουθούσαν να ζουν, οι ζωντανοί και συνήθως ο πρωτότοκος γιος άφηναν φαγητό και νερό για τα περιπλανώμενα πνεύματα. Χωρίς παιδιά να τους προσέχουν στον άλλο κόσμο, οι άτεκνοι ήταν καταδικασμένοι να στοιχειώνουν σπίτια και να καραδοκούν στα σκοτάδια ψάχνοντας για οτιδήποτε θα μπορούσε να χορτάσει την πείνα και τη δίψα τους. Η νύχτα ήταν στην αρχαία Βαβυλώνα ένα ανατριχιαστικό μέρος, καθώς τα πνεύματα των νεκρών οργίαζαν, στοίχειωναν οικίες, καταλάμβαναν τα σώματα των νυκτόβιων ζώων και τρέφονταν με όποιον έκανε το λάθος να ξεμυτίσει από το σπίτι του στο κατασκόταδο.

Τα νυχτερινά φαντάσματα της μεγαλόπρεπης Βαβυλώνας ήταν τα πνεύματα όσων πέθαιναν στην έρημο και παρέμεναν άθαφτοι, όσων έβλεπαν τις ζωές τους να διακόπτονται βιαίως, των εκτελεσμένων φυλακισμένων, των νεκρών στρατιωτών που δεν ενταφιάστηκαν ποτέ, αλλά και των πνιγμένων…Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα