Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το πώς είναι μια κοινωνία το φέρουν αυτοί που έχουν τη διοίκησή της στα χέρια τους.
Αλλά τα πράγματα εξαρτώνται κατά ένα μεγάλο μέρος και από τους παγιωμένους θεσμούς και τους νόμους που αποτελούν τη βάση της ίδιας της πολιτείας και που όταν αυτοί λειτουργούν, όσο και αν οι εκάστοτε κυβερνώντες ξεφεύγουν από την ορθή πορεία, η κατάσταση δε γίνεται ποτέ πραγματικά ανεξέλεγκτη.
Πρώτα κι απ’ τους κυβερνήτες, λοιπόν, θα πρέπει να λειτουργεί -επ’ ωφελεία των πολιτών, φυσικά- το ίδιο το κράτος. “Ψυχή της πόλης είναι το κράτος και διαθέτει τόση δύναμη όση διαθέτει ο νους επί του σώματος”, μας λέει ο Ισοκράτης.
Το κράτος είναι όντως, όχι μόνο η ψυχή, αλλά και η καρδιά της πολιτείας και θα πρέπει γι’ αυτό να λειτουργεί σωστά, για να είναι υγιής και ζωντανός όλος ο οργανισμός.
Όταν η κρατική μηχανή καρκινοβατεί και πάσχει από σοβαρές ασθένειες, όπως η υπερφορολόγηση, η άμετρη γραφειοκρατία, η πολλαπλή -βλ. ελαστική- ερμηνεία και μεθερμηνεία των νόμων, τα νομοσχέδια επί νομοσχεδίων, η αδιαφορία των φορέων, η ανικανότητα και η άγνοια (βλ. ανοησία) των κρατικών λειτουργών κ.λ.π… -φευ!- γνωστά, τότε όλη η κοινωνία νοσεί και οι πολίτες καθίστανται υπήκοοι ή και… ραγιάδες, όπως συνέβη σ’ εμάς τα τελευταία χρόνια.
Έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία τι σόι… ταμπέλα έχει ένα πολίτευμα -και το έχουμε βιώσει αυτό στις μέρες μας- η πρακτική της εξουσίας είναι εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Διαβάζουμε στον Αριστοτέλη:
“Η ανώτερη εξουσία αναγκαστικά βρίσκεται στα χέρια ή ενός ή ορισμένων ή και των πολλών. Όταν όλοι αυτοί κατευθύνουν τις προσπάθειές τους προς το γενικό καλό, τότε το κράτος διοικείται καλά, αλλά όταν ο ένας ή οι λίγοι ή οι πολλοί αποβλέπουν μόνο στο ίδιον συμφέρον, πρέπει να αναμένουμε μία εξέλιξη επί το χείρον.”
Αυτήν ακριβώς την εξέλιξη επί το χείρον (ή μάλλον… χείριστον) βιώνουμε σήμερα ως κράτος, όπως τη βιώνουν λίγο πολύ και τα υπόλοιπα κράτη της γης, καθώς ίσως, για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση, τα κράτη δεν έχουν αυτοδιάθεση, ούτε λειτουργούν για δικό τους λογαριασμό και για λογαριασμό των πολιτών τους, αλλά εργάζονται αποκλειστικά για κάποια αδιαμφισβήτητα μεν πλην σκοτεινά διεθνή συμφέροντα.
Και είναι όντως παράδοξο, μα και εξωφρενικό, οι κυβερνήτες να ψηφίζονται από τους λαούς τους για να εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, διακρατικά και μεγαλοοικονομικά. Τι τους χρειάζονται, αλήθεια, τους “περιφερειακούς” πολιτικούς οι “πλανητάρχες”; Ας μας πουν ότι έχουμε δικτατορία, να τελειώνουμε και να μην παιδευόμαστε με “κυρίαρχες” επιλογές και εκλογές, ως “κυρίαρχος” λαός που είμαστε!
Αλλά τους χρειάζονται, βέβαια, αυτούς τους τοπικούς «βιγλάτορες», για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των λαών, να τους απομυζούν μέχρι και τις τελευταίες ρανίδες του ιδρώτα τους, αλλά και να τους κρατούν ήσυχους, καθώς οι “πολίτες” θεωρούν ότι έχουν… δημοκρατία, οπότε είναι… υποχρεωτικό να γίνονται κάποιες θυσίες για τη διατήρησή της!
Και ίσως σήμερα, τα κράτη να μοιάζουν όσο ποτέ με την περιγραφή που κάνει γι’ αυτά ο Ελβετός ποιητής Καρλ Σπίτελερ: “Tα κράτη δεν είναι ούτε συναισθηματικές, ούτε και ηθικές δυνάμεις, είναι βίαιες δυνάμεις, γι’ αυτό πολύ σωστά έχουν κάποιο αρπακτικό ζώο ως σύμβολό τους.
Ολόκληρη η σοφία της παγκόσμιας Ιστορίας μπορεί πράγματι να συνοψισθεί στην εξής πρόταση: Κάθε κράτος αρπάζει ό,τι και όσο μπορεί. Τα διαλείμματα της χώνεψης ή της αδυναμίας ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν ειρήνη.”
Και αυτή η… χωνευτική ειρήνη φαίνεται ότι πέρασε πια για μας. Αφού έφαγαν σχεδόν τα… πάντα από την εκρηκτική ανάπτυξη που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι παγκόσμιοι πλέον εξουσιαστές έχουν ξαμοληθεί τώρα να μαζέψουν και τα ελάχιστα εναπομείναντα, εξαντλώντας επικίνδυνα τους πόρους του πλανήτη και είναι αποφασισμένοι να τα συγκεντρώσουν όλα, με οποιοδήποτε τίμημα, με πόλεμο ή με… μη πόλεμο. Αλλά αν δεν είναι πόλεμος εναντίον των λαών η αφαίμαξη της ίδιας της ζωής τους, τότε τι είναι πόλεμος;
Πώς φτάσαμε, όμως, μέχρι εδώ… Από κάτι αμφίσημες και επικίνδυνες θεωρίες, όπως αυτή που μας παρουσιάζει εδώ ο Σπινόζα: “Τα φυσικά θεμέλια ενός κράτους δεν πρέπει να απορρέουν από τις διδαχές του ορθού λόγου, αλλά από τη γενική φύση και τις ιδιότητες του ανθρώπου.” Δε μας διευκρινίζεται, όμως, ποια είναι αυτή η “γενική φύση”, ποιες είναι αυτές οι «ιδιότητες». Και τι σόι “άνθρωπο” αντιπροσωπεύουν; Τον φιλόδοξο, τον φιλόσοφο, τον ιδιοτελή, τον καθημερινό μεροκαματιάρη, τον ηλίθιο, ποιον; Και υποκλινόμενοι στη «φύση και τις ιδιότητες» κάποιων, θα πετάξουμε, λοιπόν, τον ορθό λόγο εις τον κάλαθον των αχρήστων; Όχι, βέβαια!
Οι θεωρίες αυτές ένα μόνο εξυπηρετούν: την επιβολή της βούλησης των φαύλων κέντρων εξουσίας. Και μπορεί επιφανειακά οι έχοντες και οι κρατούντες να “διαφωνούν” με την άποψη του Σπινόζα και να προκρίνουν δήθεν τον ορθό λόγο, αλλά στην ουσία βασίζονται αποκλειστικά στη “γενική φύση και τις ιδιότητες” των φαύλων αρπακτικών που είναι οι… ίδιοι!
Αλλά ποιος είναι εκείνος που δεν… ανέχεται τον ορθό λόγο; Μα ο διαχρονικός, ο αιώνιος γιαχβισμός και οι θιασώτες του! Αυτός υποδαυλίζει μονίμως τα κακά -τις ιδιότητες, βλ. “ιδιαιτερότητες”- του ανθρώπου για να κυβερνά ανενόχλητη και να διογκούται η κακότης, τόσο στο αιθερικό, όσο και στο φυσικό… Έτσι, ορθώς το εντοπίζει εδώ ο Αϊνστάιν: “Το ψέμα υψώθηκε και έγινε ευγένεια στα χέρια της πολιτικής”.
Αλλά πώς κακομαθαίνουν οι εξουσιαστές τον πολίτη, πώς τον χαϊδεύουν και τον νανουρίζουν ώστε να τον… παχύνουν και να τον σφάξουν στη συνέχεια; Τον κάνουν… α-πολιτικό! “Όταν η υπηρεσία του πολίτη προς το κράτος παύει να είναι πρωταρχικής σημασίας και ο πολίτης μπορεί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του πληρώνοντας, τότε το κράτος βαδίζει προς την καταστροφή”, μας λέει ο Ζαν Ζακ Ρουσό. Κοινώς, ο πολίτης γίνεται ο καρπαζοεισπράκτορας της παρέας, που νομίζει μάλιστα ότι πληρώνοντας, εκπληρώνει και τις… υποχρεώσεις του -τρομάρα του! Αλλά είναι παντελώς έξω απ’ το χορό αυτός ο πολίτης, γι’ αυτό και οι κρατούντες πίνουν ανενόχλητοι εις υγείαν του κορόιδου!
Είναι όμως ο σύγχρονος “πολίτης” ο μόνος ανόητος της μεγάλης μας… παρέας, της παγκόσμιας κοινωνίας, του “μεγάλου χωριού”, όπως αρέσκονται να παρουσιάζουν τον κόσμο μας τα ΜΜΕ; Όχι… Τελικά, ανόητοι είναι, πάνω απ’ όλα, αυτοί που σέρνουν το χορό (του Ζαλόγγου, όπως αποδεικνύεται ήδη από τα τεκταινόμενα στο παγκόσμιο σκηνικό) και καλά θα κάνουν να διαβάσουν με περίσκεψη και προσοχή τα παρακάτω λόγια του Σοφοκλή: “Μπορείς να είσαι σίγουρος πως ένα κράτος στο οποίο η αυθάδεια και η ασυδοσία μένουν ατιμώρητες, ύστερα από ένα βραχύχρονο και ευδαιμονικό ταξίδι, καταλήγει να καταποντιστεί στην άβυσσο.”
Η ανοησία της εξουσίας οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη
“Είμαι εκπρόσωπος ενός κόμματος που δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί, του κόμματος της επανάστασης, του Πολιτισμού. Αυτό το κόμμα θα ιδρυθεί τον 20ο αιώνα. Θα αρχίσει από τα ενωμένα κράτη της Ευρώπης και θα καταλήξει στην ένωση όλων των κρατών του κόσμου.” Έτσι ρόδινα τα έβλεπαν τα επερχόμενα οι αγνοί ιδεολόγοι και διανοητές του 19ου αιώνα -όπως εδώ ο Β. Ουγκό- και θεωρούσαν ότι η ένωση των κρατών -και δη της Ευρώπης- θα οδηγούσε σε μία ιδανική και ευτυχή κοινωνία. Μια άποψη που θα μπορούσε ίσως να έχει κάποια αλήθεια, αν οι άνθρωποι δεν ήταν αυτοί που είναι, χθες, σήμερα, αύριο. Αλλά ακόμη και οι μεγαλύτεροι διανοητές, επειδή ακριβώς είναι άνθρωποι, έχουν κι αυτοί το μερτικό τους στην πλάνη. Αλλά η ευχή που εκπέμπεται πάντα από τους αγνούς ιδεολόγους, όσο κι αν μέσα της κρυφοκαίει η πλάνη -επειδή το πράγμα προσκρούει εσσαεί στην ανθρώπινη αρνητικότητα- έχει μια ομορφιά, ένα εσωτερικό φως, μια γλύκα πολύ ανθρώπινη, ίσως θεϊκή τελικά…
Αντίθετα, η πλάνη που δεσπόζει στους… δεσπότες και εξουσιαστές του κόσμου δεν έχει καμιά σχέση με οτιδήποτε θετικό και αγαθό. Είναι υφασμένη στην πιο μαύρη και πρόστυχη στόφα της γης και την έχει υφάνει ο αργαλειός της απόλυτης διαφθοράς, της απόλυτης ανοησίας…
Και επειδή η εξουσία ήταν πάντα διεφθαρμένη -ίσως όχι όσο σήμερα, που μιλάμε πια για τον ολοκληρωτισμό, τον απόλυτο συγκεντρωτισμό της διαφθοράς- ορθώς παρατηρεί ο ίδιος εκείνος Ουγκώ ότι η κατάχρηση ξεσηκώνει μοιραία την αγανάκτηση, καθώς: “Η μανία των στοιχείων της φύσης ξεσπά πάντα στις ψηλότερες κορφές. Κι ο λαός είναι κι αυτός ένα από τα στοιχεία της φύσης.” Έτσι, μοιραία, η ολοένα αυξανόμενη και ενορχηστρωμένη πλέον επίθεση κατά των λαών και των δικαιωμάτων τους εκ μέρους των εξουσιαστών, η ολοένα και πιο αλαζονική συμπεριφορά τους, η αδιαφορία τους κατ’ ουσίαν για οτιδήποτε έξω από τα δικά τους άνομα συμφέροντα, σ’ ένα συμπέρασμα απαρέγκλιτα οδηγεί, ότι η σημερινή παγκόσμια πολιτική κατάσταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στυγνή και ωμή ΤΥΡΑΝΝΙΑ! Γι’ αυτό δε θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς που δε μας δίνουν λογαριασμό για τα όποια πεπραγμένα τους, ούτε και μας ρωτάνε για τίποτα απ’ όσα αποφασίζουν. “Είναι ένα από τα προνόμια της τυραννίας να κάνει και να λέει ό,τι θέλει”, μας λέει ο Σοφοκλής. Και αυτό ακριβώς κάνουν…
Μόνο που το κάνουν εντέχνως (ακόμα), επιβάλλουν την απόλυτη και τρομοκρατική εξουσία τους με τρόπο, παίρνουν μέτρα και μειώνουν ολοένα τις ατομικές ελευθερίες επικαλούμενοι δήθεν το διεθνές δίκαιο και το συμφέρον των λαών, επαναφέροντας δραματικά στις μνήμες τα εύγλωττα λόγια του Μοντεσκιέ, που είxε πει πως “Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από κείνη που διενεργείται υπό τη σκιά των νόμων και το πρόσχημα του δικαίου.” Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα και μάλιστα καθ’ υπερβολήν!
Από την άλλη, αυτοί που φαίνονται “περιφερειακώς”, οι “εκλεγμένοι” με τα γνωστά μαγειρέματα των εκλογικών “νόμων”, δεν είναι οι πραγματικοί ηγεμόνες του κόσμου. Πραγματικοί ηγεμόνες είναι οι κορυφαίοι μεγιστάνες του σιωνιστικού υπερκεφαλαίου, που εκ του παρασκηνίου διοικούν και τυραννούν την ανθρωπότητα. Κι αν είναι παράνομοι αυτοί! Που κλέβουν τον παγκόσμιο πλούτο αιώνες τώρα, και διαλύουν ανθρώπους, και γενιές ολόκληρες και κοινωνίες αποσαθρώνουν!
Αυτοί μας διοικούν πραγματικά, αυτοί οι μικρόψυχοι. Και “Άνθρωποι με μικρές ψυχές, γενικά προξενούν μεγάλα κακά”, όπως μας λέει ο Γκαίτε και έχει δίκιο! Πολλά και μεγάλα κακά στην ανθρωπότητα και στην εξέλιξή της έχουν προξενήσει αυτοί οι μικρόψυχοι. Και είναι μαθηματικώς, δηλαδή φυσικώς αποδεδειγμένο ότι κάτι… μικρό δεν μπορεί να χωρέσει κάτι μεγάλο! Μια μικρή ψυχή δεν μπορεί να χωρέσει το νου, που είναι το απείρως μεγάλο, το απόλυτον Θείον εντός της ψυχής!
Όσο για τους εκλεγμένους ανόητους… λακέδες τους, ας το ξεκαθαρίσουμε, επιτέλους! Ο μη ανόητος πολιτικός είναι μόνο ο αδιάφθορος, ο έντιμος πολιτικός, ο φιλολαϊκός ηγέτης! Είναι αυτός που σέβεται τη συμβουλή του Ισοκράτη: “Από την εξουσία να αποχωρείς όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο ένδοξος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι πολύ καλύτερος από το χρήμα.”
Υπάρχουν σήμερα τέτοιοι πολιτικοί; Αν απαντήσουμε καταφατικά, μάλλον θα είμαστε εμείς οι ανόητοι τελικά… Είπαμε, η φαυλότης και η διαφθορά, στις μέρες μας έχει αναδειχθεί σε… μαγκιά! Παρ’ όλ’ αυτά, δεν παύει να παραμένει η μέγιστη ανοησία. Γιατί; Πρώτον, γιατί οι άνθρωποι αυτοί –εγχώριοι και μη- είναι αδαείς στην πραγματικότητα οι περισσότεροι και βάρβαροι, εφόσον δε διαθέτουν ευγενή ψυχικά χαρίσματα στην πλειονότητά τους.
Κι όμως, κυβερνάνε, και η τύχη των λαών βρίσκεται στα ανίκανα και επικίνδυνα χέρια τους, οπότε οι πιθανότητες της γενικής καταστροφής αυξάνουν πλέον σε βαθμό… κακουργήματος! Επιπλέον, όσο κι αν το παίζουν μεγαλοσχήμονες, δεν παύουν να είναι ανόητοι, αφού η αχαρακτήριστη αυτή δράση τους θα φέρει μοιραία την αντίδραση και την καταστροφή του ίδιου του συστήματος που εκείνοι υπηρετούν. Είτε το καταλαβαίνουν αυτό οι παραφουσκωμένοι από το φαΐ και την αλαζονία δυνάστες του κόσμου μας, είτε δεν το καταλαβαίνουν, λοιπόν, η κοινωνική έκρηξη είναι απλά ζήτημα χρόνου.
Είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι η ανοησία των εξουσιαστών έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να μην το καταλαβαίνουν, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι ο δυνατός, βλέποντας τους πάντες να είναι στα πόδια του, θεωρεί τα πάντα σταθερά και παγιωμένα και ξεχνά ότι υπάρχουν και οι απρόβλεπτοι παράγοντες στον κόσμο τούτο του μεταβλητού.
Αλλά εκείνο που σίγουρα τους τυφλώνει είναι ένα. Η πεποίθηση ότι είναι προφυλαγμένοι, επειδή ακριβώς έχουν πάρει τα “μέτρα” τους απέναντι στον “εχθρό” λαό και επειδή ελέγχουν τα πάντα με τεχνοκρατική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη. Και μπορεί φαινομενικά (και περιστασιακά) να έχουν δίκιο. Ξεχνούν όμως ότι…
“Κάθε πολιτισμός φτάνει κάποια στιγμή σ’ ένα σημείο που καταντά σαν μια λεπτή κρούστα πάνω από το ηφαίστειο της επανάστασης”, όπως είχε πει και ο Ξ. Έλις. Και σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Δεν πάει άλλο! Το έχουν παρατραβήξει το σκοινάκι -ποιο σκοινάκι;- την τριχιά! Γιατί νομίζετε ότι κόπτονται τόσο για την ανεργία; Λυπούνται τους πολίτες που δεν τα βγάζουν πέρα οι… καημένοι;… Μηδαμώς!
Γνωρίζουν καλά ότι “Η επανάσταση ξεσπά όταν οι καμινάδες των εργοστασίων σταματούν να καπνίζουν”, όπως είχε επισημάνει και ο Ας Κράφτον. Κι αν κλείνουν, λέει, τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις, με ρυθμό χιονοστιβάδας!
Οπότε, μας απασχολούν με τα μέτρα που παίρνουν δήθεν κατά της ανεργίας, ενώ στην ουσία δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρυσώνουν το χάπι της Παγκοσμιοποίησης, που δε θέλει πολίτες, αλλά δούλους ψυχή τε και σώματι. Μα πόσο ανόητοι είναι τελικά, που νομίζουν ότι το σύστημα θα “αντέξει” και δε θα σαρωθεί κάποια στιγμή από την αγανάκτηση των νεόπτωχων και των απελπισμένων!
Γιατί οι λαοί σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ δυστυχείς. Και δεν είναι δυστυχείς μόνο επειδή τους κατακλέβουν ανελέητα και άμετρα και παράλογα -βάλανε φόρο ακόμα και στα μπαλκόνια! Ναι, ρε, γιατί να έχετε μπαλκόνια; Για να ανασαίνετε; Να μην ανασαίνετε!- αλλά επειδή επιπλέον αισθάνονται ότι δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα για να σταματήσουν αυτή την εναντίον τους λαίλαπα, αφού είναι εκτός εξουσίας και αποφάσεων και κανείς δεν τους λογαριάζει. Γι’ αυτό έρχεται -είναι κοντά και θα το δείτε!- αυτό που λέει ο μέγας Αριστοτέλης:
“Η δυστυχία δημιουργεί στάσεις και επαναστάσεις.Οι πολίτες δεν επαναστατούν μόνο εξαιτίας της ανισότητας του πλούτου, αλλά και εξαιτίας της ανισότητας των τιμών.”
Των τιμών, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί όσο ανεβαίνουν οι τιμές των ηγεμόνων, αλλά και των … προϊόντων, όσο βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους ελάχιστους πληθυσμιακά έχοντες και στο μέγα πλήθος των φυτοζωούντων, τόσο πιο κοντά είναι η ηφαιστειακή της έκρηξης λάβα…
Για τον ΕΟΕ
