Τρόμαξαν πολλοί στο άκουσμα της αναγγελίας του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Στην πραγματικότητα αυτό συνέβη διότι ως λαός είμαστε κατά βάση ευθυνόφοβος.
Είναι στο πολιτικό μας DNA από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και εξής, μιας και «απολαμβάνουμε» μία δημοκρατία συμφερόντων και κατευθυνόμενων αντιπροσώπων.
Εάν τελικά πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα (μιας και ασπάζομαι απόλυτα την άποψη που θέλει το χθεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού να εντάσσεται (και) στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης), θα είναι το πρώτο που πραγματοποιείται στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια.
Μαζί με τη Νορβηγία και το Βέλγιο, αγνοούμε τη σημασία και την ευθύνη που κουβαλά μια τέτοια δημοκρατική (κυριολεκτικά) διαδικασία, τόσο για τη χώρα, όσο και για το ίδιο το πολίτευμα.
Δεν χρειάζεται να προβαίνει κανείς σε μακροσκελείς αναλύσεις αναφορικά με τις κινήσεις τακτικής των «θεσμών» και της ελληνικής κυβέρνησης το τελευταίο χρονικό διάστημα. Με τη λογική αυτή κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ απλά και τα συμπεράσματα δύναται να εξαχθούν σχετικά εύκολα.
Στις 25 Ιανουαρίου οι Έλληνες πολίτες είπαν ένα μεγάλο Όχι στην πολιτική λιτότητας που εφαρμοζόταν επί 5 χρόνια στο εσωτερικό της χώρας από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα, έδωσαν εντολή στον Αλέξη Τσίπρα να κάνει μία ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους λοιπούς πιστωτές, με σκοπό την αλλαγή πολιτικής που είχε στο μεταξύ εξαθλιώσει τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας.
Με τα καλά της και τα στραβά της η παρούσα κυβέρνηση ανέδειξε το γεγονός ότι επί μία πενταετία ο όρος διαπραγμάτευση ήταν ουσιαστικά άγνωστη λέξη για τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, όχι γιατί τα μέλη τους ήταν προδότες, δοσίλογοι κι άλλα παρόμοια που φτάνουν στα όρια του λαϊκισμού, αλλά διότι τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούσαν ήταν «δεμένα» με σκάνδαλα και υποθέσεις διαφθοράς δεκαετιών. Ήταν λοιπόν σχετικά εύκολο να καμφθεί η οποιαδήποτε απόπειρα αντίστασης στα μέτρα των δανειστών.
Ευρισκόμενοι πλέον στα τέλη του Ιουνίου, η παρούσα κυβέρνηση δείχνει να έχει ολοκληρώσει (ή τουλάχιστον να ολοκληρώνει) τον κύκλο της περιβόητης διαπραγμάτευσης.
Οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας, με τη ξαφνική στάση της άλλης πλευράς και τον ερχομό στο τραπέζι μιας νέας επί τα χείρω πρότασης από μέρους των θεσμών, κατέδειξαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι «φίλοι» και εταίροι μας επιθυμούν τον εξευτελισμό της χώρας και το δρόμο μιας νέας εποχής λιτότητας που, το χειρότερο από όλα, εξακολουθεί να δείχνει πως δεν θα έχει τέλος.
Επί αυτής ακριβώς της πρότασης (η οποία είναι πολύ συγκεκριμένη, παρά τα όσα διακινούνται περί του αντιθέτου εντός και εκτός διαδικτύου) καλούνται να ψηφίσουν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, οι Έλληνες πολίτες την επόμενη Κυριακή.
Επιθυμούν τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας, που περιλαμβάνει ανάμεσα στα άλλα την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την αύξηση της έκτακτης εισφοράς, την υπέρμετρη μείωση των αμυντικών δαπανών, τη μείωση του ορίου κάτω από το οποίο δεν επιτρέπονται κατασχέσεις, την πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων που κατείχε το ΤΑΙΠΕΔ ως τον Δεκέμβρη του 2014, το ξεπούλημα αεροδρομίων, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Εγνατίας Οδού, ΟΛΠ, ΟΛΘ και του Ελληνικού και τις νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις;
Ή θα δώσουν μία νέα ώθηση στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να διεκδικήσει με σθένος καλύτερους όρους και ελάφρυνση του χρέους, αφού προηγουμένως έχει αλλάξει ποικίλους συσχετισμούς σε Ευρώπη και Αμερική;
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι αρκετά ξεκάθαρα. Τόσο ξεκάθαρα, όσο και τα διλήμματα που τέθηκαν στις 25 Ιανουαρίου.
