Κανείς δεν δείχνει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Τουρκία την περασμένη Κυριακή.
Καταρχήν ο ίδιος ο Ερντογάν. Μπορεί να εξελέγη από τον πρώτο γύρο, αλλά το 52% που κέρδισε είναι μάλλον ισχνό σε σχέση με τις υπέρμετρα αισιόδοξες προβλέψεις του περιβάλλοντός του.
Ο ίδιος και το επιτελείο του είχαν ενορχηστρώσει μια τεραστίων διαστάσεων προεκλογική καμπάνια που θα τους έδινε εκείνο το ποσοστό που θα του επέτρεπε στην συνέχεια να ενεργοποιεί ανενόχλητος το άρθρο 104 του τουρκικού συντάγματος.
Πρόκειται για το άρθρο που δίνει ενισχυμένες εξουσίες στον πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας: προεδρία του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, επιστροφή στη βουλή νομοθετικών αποφάσεων της, έκτακτη σύγκληση υπουργικού συμβουλίου.
Το άρθρο 104 σε όλη την προεδρία Γκιούλ ήταν σε ύπνωση, λόγω της τέλειας συνεργασίας του με τον Ερντογάν.
Ο Ερντογάν θα ήθελε, όμως, τώρα να το χρησιμοποιήσει ευρέως, προκειμένου να έχει το πάνω χέρι στα τουρκικά πράγματα έναντι του πρωθυπουργού της χώρας.
Με μόλις 52% των ψήφων, το άρθρο 104 κινδυνεύει αν χρησιμοποιηθεί από τον Ερντογάν, να τον μετατρέψει στα μάτια ακόμη και εκείνων που τον ψήφισαν σε ένα ακόμη δικτατορίσκο, από τους δεκάδες που ταλανίζουν την Τουρκία επί δεκαετίες.
Ούτε και οι κεμαλικοί είναι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Συγκέντρωσαν μόλις 37% κυρίως στα εύπορα, δυτικότροπα παράλια της Τουρκίας και στο άντρο τους την Άγκυρα, πρωτεύουσα της Τουρκίας.
Ο ισχνής προσωπικότητας υποψήφιος τους Εκεμλεντίν Ιχσάνογλου παρέπαιε διαρκώς ανάμεσα στον κεμαλισμό και τον λάιτ μουσουλμανισμό, χωρίς να κατορθώσει να δώσει το στίγμα των προθέσεών του.
Οι κεμαλιστές βυθισμένοι εδώ και χρόνια σε πολύ χειρότερα σκάνδαλα από εκείνα του Ερντογάν βλέπουν την πλατφόρμα του κεμαλισμού, πάνω στην οποία κινήθηκε επί δεκαετίες η Τουρκία να βυθίζεται αργά και σταθερά μέσα στο διαρκώς διογκούμενο κύμα μουσουλμανοποίησης της χώρας.
Έτσι για την κεμαλική νομενκλατούρα που ρύθμισε όλο τον 20ο αιώνα τις τύχες της Τουρκίας μπορεί να πλησιάζει το τέλος της.
Οι Κούρδοι με το 9% που συγκέντρωσε ο υποψήφιός τους Σελαχαατίν Ντεμιρτάς κατάφεραν απλά να κρατήσουν τα ερείσματά τους στην κουρδική ΝΑ Τουρκία. Η διείσδυσή τους στην υπόλοιπη Τουρκία είναι μηδαμινή. Άρα και η πολιτική τους βαρύτητα για το μέλλον της χώρας θα παραμείνει εξίσου περιορισμένη.
Μοναδικός κερδισμένος, λοιπόν, των προεδρικών εκλογών είναι η πορεία της Τουρκίας προς την μουσουλμανοποίηση. Δεν θα ανακοπεί, θα ενισχυθεί και εκεί είναι που κρύβονται οι παγίδες για τον κακό γείτονά μας.
Το τρίπτυχο των πολιτικών εξελίξεων στην Τουρκία
Η διαδικασία αυτή στηρίζεται στους εξής τρεις παράγοντες που είναι καθοριστικοί για τις εξελίξεις στην Τουρκία: εθνικισμός, οικονομική ανάπτυξη και πολιτική δύναμη σε πολιτικό επίπεδο.
Σε αυτό το τρίπτυχο στηρίχτηκε ο Ερντογάν για να απαλλαγεί ο ίδιος από τους στρατιωτικούς. Μόνο που αυτό το ίδιο τρίπτυχο, στην πορεία των πραγμάτων μπορεί να γίνει η αγχόνη του Ερντογάν.
Καθώς οι κεμαλιστές συνεχίζουν να χάνουν ερείσματα στην Τουρκία, σταδιακά γίνεται ορατός ο κίνδυνος να εμφανιστεί στην τουρκική πολιτική σκηνή ένα άλλο πιο ισλαμικής στροφής κόμμα από αυτό του Ερντογάν.
Σε μια τέτοια περίπτωση το κομματικό δίπολο δεν θα είναι ανάμεσα στον Ερντογάν, ως εκφραστή της ισλαμικής Τουρκίας και τους κεμαλιστές, ως τοποτηρητές της δυτικότροπης Τουρκίας, αλλά ανάμεσα στον Ερντογάν, ως ήπιος ισλαμιστής και ενός άλλου κόμματος με σκληρή ισλαμική κατεύθυνση.
Ήδη το δημοσίευμα της Wahsington Post αυτήν την εβδομάδα, σύμφωνα με το οποίο οι επικίνδυνοι τζιχαντιστές που προσπαθούν να δημιουργήσουν χαλιφάτο στο Ιράκ βρίσκουν περίθαλψη στα νοσοκομεία των τουρκικών πόλεων στα νότια σύνορα της Τουρκίας με την Συρία, αποτελεί προάγγελο δυσοίωνων εξελίξεων στην γειτονική χώρα.
Ταυτόχρονα, η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της τουρκικής οικονομίας στο λαθρεμπόριο που συνεπάγεται ο εμφύλιος στη Συρία και η αβέβαιη κατάσταση στο Ιράκ ευνοούν την εμφάνιση μέσω περίεργων χρηματοδοτήσεων πολιτικών κομμάτων στην Τουρκία πιο ισλαμογενών από αυτά που γνωρίσαμε μέχρι τώρα.
Αν προσθέσουμε στα παραπάνω την διεθνή απομόνωση του ίδιου του Ερντογάν από φίλους και συμμάχους, που συμπαρασύρει και την ίδια την Τουρκία σε μια ιδιότυπη απομόνωση, τότε το συμπέρασμα είναι ότι μόνο σταθερότητα δεν φέρνει στην Τουρκία το τελικό αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του Αυγούστου 2014.
Ένα, λοιπόν, είναι σίγουρο και αυτό έγινε σαφέστατο την προηγούμενη Κυριακή: όσοι, εντός και εκτός Τουρκίας, επί δεκαετίες ευελπιστούσαν ότι η Τουρκία θα καταστεί σταδιακά μια ευρωπαϊκή χώρα με δημοκρατία δυτικού τύπου θα μείνουν για πάντα απογοητευμένοι. Δεν μπορείς να γίνεις κάτι που δεν υπήρξες ποτέ.
