Παιδί-θαύμα, με φανατικό θαυμαστή τον Μανώλη Χιώτη από τα έξι του, ο Αντώνης Βαρδής, που «έφυγε» στα 66 χρόνια του μετά την άνιση μάχη με τον καρκίνο, έδειξε από πολύ νωρίς πως ήταν το «κάρμα» του να γίνει καλλιτέχνης. Γεννημένος στις 7 Αυγούστου του 1948 σε μια λαϊκή γειτονιά στο Μοσχάτο, εντυπωσίασε πρώτα τον πατέρα του Ανδρέα και τη μητέρα του Καλλιόπη, οι οποίοι διαπιστώνοντας πως ο μικρός Αντωνάκης διαθέτει καλή φωνή και χορεύει καλά (χόρευε πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο), του επέτρεψαν να βγει στο πάλκο.
Στην Πλάκα
«Το 1954, σε ηλικία έξι χρόνων βρέθηκα να τραγουδάω επαγγελματικά το “Απόψε κάνεις μπαμ” και το “Στου γιαλού τα βοτσαλάκια” σε ένα κέντρο της εποχής που λεγόταν “Η γωνιά της Αθήνας”, στην Πλάκα. Πηγαίναμε με τους γονείς μου στο Φαληρικόν, όπου τότε εκεί τραγουδούσαν ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου και ο Ζαμπέτας. Ενα βράδυ με άκουσε να τραγουδάω ο Μανώλης Χιώτης -γιατί πάντα σηκωνόμουν και τραγουδούσα- και πρότεινε στον πατέρα μου να με πάρει μαζί του. Ετσι άρχισα να εμφανίζομαι επαγγελματικά σαν παιδί-θαύμα, με 70 δραχμές μεροκάματο, που τότε ήταν πολλά λεφτά…» έχει εξομολογηθεί ο ίδιος στον υπογράφοντα σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή του το 1988 στο περιοδικό «ΚΑΙ», αποκαλύπτοντας άγνωστες στιγμές από τη ζωή του, τις οποίες «έντυσε» με σπάνιες και συλλεκτικές φωτογραφίες από τα παιδικά και νεανικά χρόνια του.
Ακριβώς σε αυτά τα δύσκολα παιδικά χρόνια του Αντώνη Βαρδή, αλλά και στη μεγάλη αγάπη που έτρεφε από παιδάκι στη μουσική και το τραγούδι, αναφέρθηκε πρόσφατα ο ετεροθαλής αδελφός του Χρήστος Δείξιμος, πατέρας των τραγουδιστών Ακη Δείξιμου και Κώστα Δόξα: «Είμαστε αδέρφια από διαφορετικό πατέρα, αλλά από την ίδια μητέρα. Ο Αντώνης έχει περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή του κι έχει δουλέψει από πάρα πολύ νωρίς, μωρό παιδί. Ηταν το παιδάκι που το πήγαινε ο μπαμπάς να πάρει το “φάρμακό” του στα μπουζούκια. Ο Αντώνης έπρεπε οπωσδήποτε να πάει να τραγουδήσει. Ηταν η φύση του από παιδί. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι άλλο ο Αντώνης. Οσο και αν προσπαθούσαν να τον σπουδάσουν, παρά την ανέχεια της οικογένειάς μας, ο Αντώνης είχε βρει από μικρός τον δρόμο της φύσης του…».
Ομως τα πράγματα δεν θα έρθουν όπως τα περίμενε ο μικρός Αντωνάκης, αφού κάποιος θα «καρφώσει» τον μαγαζάτορα στην Αστυνομία ότι χρησιμοποιεί ένα ανήλικο παιδί. Θα γίνει μήνυση στον μαγαζάτορα και τον πατέρα του και τελικά το δικαστήριο θα αφαιρέσει την άδεια λειτουργίας του κέντρου και θα επιβάλει στον πατέρα του να πληρώσει το τεράστιο για την εποχή εκείνη πρόστιμο των 14.000 δραχμών. «Ετσι μπήκα από μικρός στη βιοπάλη, επειδή στην οικογένειά μου υπήρχαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα και οι γονείς μου χώρισαν κάποια στιγμή…» λέει στην ίδια συνέντευξη, προσθέτοντας ότι σε ηλικία 11 χρόνων βρέθηκε να κάνει πολλές δουλειές για το μεροκάματο: βοηθός υδραυλικού, βενζινάς, υπάλληλος σε ψιλικατζίδικο, εργάτης σε οικοδομή, μέχρι και σε καράβια μπάρκαρε.
Η μουσική όμως ήταν η μεγάλη αγάπη του κι έτσι παράλληλα με τις διάφορες δουλειές που έκανε προσπαθούσε να μάθει κιθάρα με δασκάλους κάποιους άλλους μουσικούς, που του έδειχναν… στα τυφλά. Ετσι ο βιοπαλαιστής Αντώνης Βαρδής, που προκειμένου να εργάζεται σκληρά δεν πήγε στο γυμνάσιο, στα τέλη του 1965, στα 17 του, μαζί με τον Αντώνη Στεφανίδη, τον Γιώργο Μυλωνά, τον Γιώργο Μελέκη και τον Γιάννη Πανταζή δημιουργούν το συγκρότημα VICKINGS. Το μοντέρνο γκρουπ σύντομα κυκλοφορεί ένα 45άρι δισκάκι με δύο… περιπαθή ερωτικά κομμάτια (το «Francoise», σε σύνθεση του Στεφανίδη, και το «Catherine», σε δική του σύνθεση), τα οποία αγαπήθηκαν πολύ από τη νεολαία της εποχής.
Ο Αντώνης Βαρδής από το 1970 -που υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία του στο Ναυτικό- αρχίζει να δουλεύει ως κιθαρίστας στην μπουάτ Ζουμ μαζί με τον Μανώλη Μητσιά, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Δήμο Μούτση.
Κιθαρίστας
Από εκείνη την χρονιά κι επί μία δεκαετία τον συναντάμε -πάντα ως κιθαρίστα- σε διάφορες θρυλικές μπουάτ της Πλάκας (Θεμέλιο, Αρχόντισσα, Διαγώνιος), δίπλα σε καταξιωμένους συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι η εποχή που μεσουρανεί το καλό ελληνικό τραγούδι μέσα από συνθέσεις σημαντικών συνθετών και όπως έχει τονίσει ο Αντώνης Βαρδής «γέμισε το αυτί μου από καλή ελληνική μουσική».
Πάντως, το συνθετικό ταλέντο του αρχίζει σιγά σιγά να ξεχωρίζει από το 1978, όταν ο ίδιος, ύστερα από παρότρυνση διαφόρων τραγουδιστών που είναι φίλοι του, αποφασίζει «να βάλει λίγο νερό στο κρασί του» και να γράψει πιο εμπορικά κομμάτια. Θα πρέπει να πούμε ότι αν και αυτοδίδακτος μουσικός, συγκαταλέγεται στους συνθέτες της γενιάς του που έχουν γράψει τα μεγαλύτερα σουξέ για τους περισσότερους Ελληνες τραγουδιστές.
Ο γνωστός ηχολήπτης Γιάννης Παπαϊωάννου, με τον οποίο ο Βαρδής «συναντήθηκε» πολλές φορές στα στούντιο της Columbia, θυμάται ένα άγνωστο περιστατικό, σχετικό με το γεγονός ότι ο συνθέτης δεν… διάβαζε νότες. «Ο Αντώνης, ο οποίος τις νότες τις είχε όλες μέσα στο μυαλό του και τις μετέφερε στην κιθάρα του, που κοιμόταν και ξυπνούσε μαζί της, είχε απίστευτο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Το 1983, λοιπόν, ηχογραφούμε τον πρώτο δίσκο του Μανώλη Λιδάκη “Κουράστηκα να υποκρίνομαι”, με τραγούδια του Αντώνη. Μόλις τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις, ο Μπάμπης Λασκαράκης, ένας πολύ καλός μουσικός που έπαιξε στον δίσκο ηλεκτρική κιθάρα, γυρίζει και λέει στον Αντώνη: “Ρε Αντωνάκη, σου αφήνουμε τις παρτιτούρες που γράψαμε με τα παιδιά, μήπως σου χρειαστούν αργότερα”. Και ο Αντώνης απάντησε: “Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας, αλλά σας παρακαλώ γράψτε σε κάθε παρτιτούρα και το τίτλο του τραγουδιού, γιατί πώς θα ξεχωρίσω ποιες νότες είναι σε ποιο τραγούδι;”!».
Ολη η αλήθεια για την κηδεία και τον τάφο του
ΠΟΛΥΣ ντόρος έγινε για την κηδεία του Αντώνη Βαρδή ύστερα από το μπέρδεμα που δημιουργήθηκε με το πότε και πού θα γινόταν η ταφή του, με αποτέλεσμα κάποιοι να πάνε στο νεκροταφείο Παιανίας μία μέρα προτού γίνει. Το γεγονός αυτό κάποιοι το απέδωσαν στην αδιαφορία των συγγενών του εκλιπόντα να ενημερώσουν τα ΜΜΕ (ως αντίποινα στο ότι κάποια blogs, στον βωμό της παραπληροφόρησης και της έλλειψης ρεπορτάζ, είχαν «πεθάνει» τον Βαρδή πριν την ώρα του). Η αλήθεια όμως είναι ότι τα οικεία πρόσωπα του αγαπημένου συνθέτη και τραγουδιστή αμέσως μετά τον θάνατό του την Τρίτη πέρασαν έναν γολγοθά, προκειμένου να βρουν τρόπο να κάνουν πραγματικότητα την τελευταία επιθυμία του: να ταφεί στο κτήμα του στην Παιανία, δίπλα στο εκκλησάκι που υπάρχει στον χώρο. Ο αγώνας τους λοιπόν να πραγματοποιήσουν αυτό που ήθελε ο άνθρωπός τους τους ανάγκασε να τελέσουν την κηδεία του με μία ημέρα καθυστέρηση και, βέβαια, το μόνο που δεν τους ένοιαζε ήταν το να ασχοληθούν με τις φήμες που είχαν κυκλοφορήσει για τον χώρο, την ημέρα και την ώρα της κηδείας του.
Οπως έγινε γνωστό από τον ετεροθαλή αδελφό του Βαρδή, Χρήστο Δείξιμο, έγιναν πολλές επαφές με τον Δήμο Παιανίας και τη Μητρόπολη Μεσογαίας – Λαυρεωτικής (απευθύνθηκαν και στη νέα περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, ακόμη και στον πρωθυπουργό), προκειμένου να δοθεί η άδεια να γίνει η «τελευταία κατοικία» του στο σπίτι του. Ομως οι απαντήσεις ήταν αρνητικές απ’ όλες τις πλευρές, καθώς ο νόμος 582 του ’88 υπαγορεύει ότι «όλοι ενταφιάζονται εντός κοιμητηρίου και απαγορεύονται οι ενταφιασμοί σε ιδιωτικούς χώρους, εκτός και αν πρόκειται για μοναστήρια και ησυχαστήρια».
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Espresso της Κυριακής», υπήρχε σκέψη να ταφεί ο Βαρδής σε μοναστήρι που βρίσκεται κοντά στο σπίτι του στην Παιανία, το οποίο επισκεπτόταν συχνά και προσευχόταν, αλλά τελικά δεν έγινε και αυτό, λόγω του ότι πρόκειται για μοναστήρι παλιοημερολογιτών, ενώ ο ίδιος ήταν χριστιανός του νέου ημερολογίου. Οπως και να ‘χει, ο ολοκαίνουργιος τάφος που του πρόσφερε ο Δήμος Παιανίας και βρίσκεται στην πρώτη σειρά, ακριβώς δίπλα από τους τάφους των δημάρχων, δεν θα είναι η τελευταία κατοικία του συνθέτη. Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο ετεροθαλής αδελφός του, ετοιμάζεται «Ιδρυμα Αντώνης Βαρδής» στον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού του καλλιτέχνη, ώστε να ταφεί εκεί, καθώς σε ανάλογα ιδρύματα επιτρέπεται να γίνονται τάφοι.
