Οικονομική ή Ψυχολογική κρίση;
«Πόσα αποκόπηκαν από το μισθό σας», «Τι έξοδα σκέφτεστε να κόψετε», «Άραγε θα μας κρατήσουν στη δουλειά», «Κι άντε τώρα να βρω δουλειά!»…είναι πλέον οι καθημερινές συζητήσεις ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που ζούσαν με πάθος για το αύριο… Κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος που να μη φοβάται σήμερα για την επαγγελματική του αποκατάσταση.
Ανασφάλεια, θλίψη, μέτρα για μειώσεις μισθών, ανάγκη για λιτότητα και ποσοστά ανεργίας που ολοένα και πολλαπλασιάζονται είναι μερικές από τις ειδήσεις που στοιχειώνουν την καθημερινότητα όλων μας κι απειλούν ανελλιπώς την επιβίωση μας.
Ζούμε πλέον σε μια εποχή όπου όλα είναι αμφισβητήσιμα και η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά. Ο καθένας από εμάς έχει πλέον χάσει την εμπιστοσύνη αλλά και την ασφάλεια που άλλοτε αισθανόταν μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ψυχολογική.
Η κρίση αυτή φαίνεται να επηρεάζει, χωρίς εκπτώσεις, όλες τις προσωπικότητες ανθρώπων, ωστόσο αυτοί που είναι ευαίσθητοι στα ψυχικά και σωματικά νοσήματα αναμένεται να επηρεαστούν περισσότερο. Ακούμε καθημερινά για έξαρση της κατάθλιψης, των διαταραχών του άγχους αλλά και των σωματοποιημένων ασθενειών, όπως οι πονοκεφάλοι και το έλκος. Διαταράσσονται οι οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις αφού το παρατεταμένο άγχος που βιώνουμε, οδηγεί σταδιακά σε μια παθητικότητα που φωνάζει «δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αντιδράσω». Αυξάνεται η επιθετικότητα, η βία, οι αυτοκτονίες, αφού από τη μια ο θυμός κι από την άλλη η απόγνωση, έχουν γίνει αρωγοί στην καθημερινότητα των περισσότερων από εμάς.
‘Ολα τα πιο πάνω είναι με απλά λόγια η έκταση της σημερινής πραγματικότητας. Αξίζει όμως να δοθεί και μια νότα αισιοδοξίας. Αν και το μεγαλύτερο πλήγμα φαίνεται να ανήκει στους νέους, αρκετοί είναι αυτοί που κάνουν τα πάντα σε μια προσπάθεια να παραμείνουν συντονισμένοι με τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους, εξακολουθούν να έχουν έντονη δίψα για μάθηση και γνώση, αλλά και για μια νέα ζωή που υπόσχεται πολλά. Ακριβώς επειδή οι νέοι έχουν αντοχή, πείσμα και θέληση, χαίρομαι να παρατηρώ πως παρά τις έντονες δυσκολίες εξακολουθούν να υποστηρίζουν σθεναρά τα θέλω, τις αξίες και τα πιστεύω τους.
Παρόλ΄αυτά, μια σημαντική διαπίστωση δείχνει πως μας έχει στοιχίσει η κοινωνία της ανεπάρκειας
‘Ολα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι ζούσαμε στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού. Θεωρούσαμε όλοι ότι το χρήμα ανοίγει πόρτες, κι ακόμη και σήμερα, ανεξαρτήτως ηλικίας, εξακολουθούμε να κατηγοριοποιούμε κι ν’ αναγνωρίζουμε ανθρώπους με βάση το χρήμα.
Κι αν αναλογιστούμε κατάλληλα, σαφώς και τα χρήματα είναι σημαντικά για να ζούμε αξιοπρεπώς, αφού καλύπτουν τις βασικές μας ανάγκες, τα όνειρα μας αλλά και πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Μπορεί να μην αγοράζουν την ευτυχία, συμβάλλουν όμως σε μεγάλο βαθμό στην ψυχική μας ηρεμία.
Βέβαια, σε μια περίοδο τέτοιας κρίσης, με ένα οικονομικό σύστημα που καταρρέει, φαίνεται ότι τα υλικά αγαθά στέκονται πια ανήμπορα να καλύψουν τα αρνητικά μας συναισθήματα. Με το να μάθουμε τελικά να ζούμε με τα μέσα που έχουμε, θα αποτελέσει μια ευκαιρία να διδαχτούμε την ανεκτικότητα κι ως εκ τούτου την ικανότητα να κατανοούμε και να υπομένουμε.
