Η βύθιση του «Τίρπιτς»

Αμέσως πριν από τον Β’ Παγκόσμιο, η ναζιστική Γερμανία έφτιαξε δύο γιγαντιαία θωρηκτά, το «Βίσμαρκ» και το «Τίρπιτς». Αμφότερα αποτελούσαν απειλή και πονοκέφαλο μεγάλο για τους Συμμάχους, κι έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Βρετανοί προσπαθούσαν να τα βυθίσουν. Το 1941, συνδυασμένη επίθεση από θάλασσα και αέρα κατάφερε να βυθίσει το «Βίσμαρκ», το γιγαντιαίο «Τίρπιτς» παρέμενε ωστόσο άθικτο παρά τις τριετείς απόπειρες των Βρετανών να το στείλουν στον βυθό.

Ούτε η περιβόητη Επιχείρηση Πηγή του Βασιλικού Ναυτικού (22 Σεπτεμβρίου 1943) με τα έξι υποβρύχια-τσέπης κατάφερε να το βυθίσει, αφού έξι μήνες αργότερα το «Τίρπιτς» ήταν και πάλι λειτουργικό. Με το βρετανικό Ναυαρχείο απεγνωσμένο, η αποστολή για τη βύθιση του «Κτήνους», όπως το έλεγαν οι Σύμμαχοι, εναποτέθηκε στην Αεροπορία, η οποία είχε φτιάξει μόλις μια νέα βόμβα.

Η «Tallboy» ήταν μια τεράστια βόμβα 5.400 κιλών που θα μπορούσε να πλήξει το θωρηκτό. Το μόνο βομβαρδιστικό που μπορούσε ωστόσο να τη σηκώσει ήταν το Lancaster, το οποίο χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για νυχτερινούς βομβαρδισμούς από μεγάλο υψόμετρο. Η επίθεση στο «Τίρπιτς» έπρεπε να γίνει μέρα μεσημέρι και μάλιστα χαμηλά, απαιτώντας ιδιαίτερη ακρίβεια στο πέταγμα αλλά και τη σκόπευση.

Δύο βρετανικές επιθέσεις από σοβιετικές βάσεις το φθινόπωρο του 1944 απέτυχαν παταγωδώς, αν και οι Βρετανοί το είχαν πιστέψει. Κι έτσι στις 15 Νοεμβρίου μια τρίτη αποστολή ετοιμάστηκε με τριάντα βομβαρδιστικά Lancaster να πετούν στα 300 μέτρα, κάτω δηλαδή από τα εχθρικά ραντάρ.

Μόλις πλησίασαν το «Κτήνος», ανέβηκαν απότομα στα 3.600 μέτρα, υψόμετρο αναγκαίο ώστε να αποκτήσει αρκετή ενέργεια η βόμβα κατά την κάθοδό της. Παρά το μάνιασμα του «Τίρπιτς» που έριχνε ό,τι είχε και δεν είχε, τρεις «Tallboy» το έπληξαν, στέλνοντάς το τελικά στον βυθό. Μόλις ένα βομβαρδιστικό καταρρίφθηκε…

H Επιχείρηση Παλιρροϊκό Κύμα

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, οι πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι της Ρουμανίας αντιστοιχούσαν στο 30% της παραγωγής πετρελαίου του Άξονα. Κι έτσι οι Σύμμαχοι λαχταρούσαν να βγάλουν τα ρουμανικά διυλιστήρια εκτός λειτουργίας, μπας και κουτσουρέψουν την πολεμική προσπάθεια του Άξονα. Η στιγμή ήρθε το 1943, όταν την αποστολή ανέλαβε η Αεροπορία των ΗΠΑ.

Το μόνο πρόβλημα ήταν πως το Πλοέστι διέθετε ένα από τα καλύτερα αμυντικά πλέγματα της Ευρώπης. Τα βομβαρδιστικά έπρεπε να πετούν σε χαμηλό υψόμετρο για να αποφεύγουν τα ραντάρ, έτσι όμως θα ήταν εύκολη λεία στα αντιαεροπορικά. Ένα ρίσκο που οι Αμερικανοί ήταν διατεθειμένοι να πάρουν, μιας και οι πετρελαιοπηγές έπρεπε πάση θυσία να βγουν από τη μέση.

Το σχέδιο περιλάμβανε 178 βομβαρδιστικά B-24 Liberator σε πέντε ταυτόχρονες επιθέσεις, κάτι που αντιστοιχούσε στη μαζικότερη ιπτάμενη επίθεση που είχε γίνει ποτέ!

Το χτύπημα ξεκίνησε από τη βάση της Βεγγάζης στη Λιβύη την 1η Αυγούστου και πήραν μέρος από την αρχή όλα τα θηριώδη αεροπλάνα. Τα πράγματα δεν πήγαν βέβαια όπως είχαν σχεδιαστεί και πολλές μοίρες έμειναν πίσω.

Με τον σχηματισμό που είχε απομείνει να είναι κυριολεκτικά για κλάματα, τα πράγματα επιδεινώθηκαν επειδή οι Γερμανοί ήξεραν ότι έρχονταν οι Αμερικανοί. Περισσότερα από 200 γερμανικά μαχητικά σηκώθηκαν για να υποδεχτούν τα συμμαχικά βομβαρδιστικά. Όπως ήταν φυσικό, επικράτησε πανδαιμόνιο, με τα B-24 να πετούν μέσα σε πυκνούς καπνούς και να πρέπει να αποφεύγουν τόσο τα εχθρικά μαχητικά όσο και τα δικά τους βομβαρδιστικά. Επιπλέον, πετούσαν τόσο χαμηλά που ξεθεμελίωναν τις στέγες των σπιτιών!

Πάμπολλα βομβαρδιστικά έπρεπε να βρουν άλλες βάσεις να καταφύγουν και εξίσου πολλά αναζήτησαν καταφύγιο στην Τουρκία. Ένας μεγάλος αριθμός Β-24 καταστράφηκαν, 310 Αμερικανοί σκοτώθηκαν και άλλοι 108 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ακόμα χειρότερα, μέσα σε λίγους μήνες τα διυλιστήρια ήταν και πάλι σε πλήρη λειτουργία. Η αποστολή στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία, ήταν όμως η πιο τολμηρή αεροπορική επιδρομή των Αμερικανών σε ολόκληρο τον Β’ Παγκόσμιο!Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα