Πριν από μερικά χρόνια ανησυχούσα για τους νεοναζί που από συμμορίτες του κοινού ποινικού δικαίου εξελίσσονταν σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.
Στις δημοτικές εκλογές του 2010, προσπαθούσα να επισημάνω τον κίνδυνο να εισβάλουν επίσημα στην πολιτική ζωή της χώρας. Τότε λοιπόν, πάνω στο πρώτο σοκ της κρίσης, επικρατούσε η άποψη πως όλοι είναι ίδιοι και τους αξίζει η αποχή. Και ίδιοι να ήταν, μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του το «διαφορετικό» και διεκδικούσε μια θέση στο δήμο της Αθήνας.
Ελάχιστοι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν οι νεοναζί να πετύχουν τέτοιο στόχο. Κάποιοι δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται, κάποιοι δε φαντάζονταν την επιρροή που ασκούσαν σε κάποιες ομάδες του πληθυσμού, κάποιοι τους αγνοούσαν τελείως. Μπήκαν λοιπόν στο δήμο και στη συνέχεια τους βάλαμε και στη βουλή.
Δε χρειαζόταν κάποια ιδιαίτερη μαντική ικανότητα, ούτε κάποια βαθιά πολιτική σκέψη, για να καταλάβει κάποιος τι επρόκειτο να συμβεί. Ήταν η ιστορία που επαναλαμβάνεται. Είναι το αναπόφευκτο γεγονός ότι η κρίση οδηγεί στο φασισμό.
Οι τσαλαπατημένες μάζες ψάχνουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια μέσα από εθνικές υπερηφάνειες και εκδικητικές τάσεις.
Για να μη φτάσεις σ’ αυτό το χάλι, πρέπει να ξέρεις πώς να μη γίνεσαι μάζα. Αυτό επιτυγχάνεται με την πολιτική. Η οποία απαξιώθηκε εξαιτίας της λογικής του «όλοι είναι ίδιοι» που ίσχυε για τους πολιτικούς. Έτσι, εκτός από την εθνική υπερηφάνεια – το μόνο που μας έμεινε, που βγήκαν οι χρυσαυγίτες να πουλήσουν στα παζάρια, είχαμε κι άλλους εμπόρους νέων ιδεών που πουλάνε την πραμάτεια τους, αλλά με πιο κυριλέ τρόπο.
Αυτοί λοιπόν πλασάρανε πολιτική χωρίς πολιτικούς και ένα ύφος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σοφιστικέ απολιτίκ ορθολογισμός, ασχέτως αν η λογική στα επιχειρήματά τους έχει πάει περίπατο κι αντικαταστάθηκε από έναν ασεβή και αμετροεπή ελιτισμό.
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, με προτίμηση τις συζητήσεις στα σόσιαλ μίντια. Χλευάζουν, καγχάζουν, πιάνονται από λεπτομέρειες που τους δίνουν την ευκαιρία να ερμηνεύσουν τα πράγματα όπως τους βολεύει. Αν προεκλογικά έριχναν λάσπη, τώρα ρίχνουν κοπριά, οι κοπρίτες. Κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια και παριστάνουν τη φωνή της λογικής, υποστηρίζοντας ωστόσο με πάθος τον παραλογισμό που μας οδήγησε στον πάτο. Κατέχουν επίσης θέσεις που τους εξασφαλίζουν μια άνεση και τον τρόπο να τη βγάζουν καθαρή όταν όλοι είμαστε βουτηγμένοι στη φτώχεια και πνιγμένοι από τις δυσκολίες.
Δηλώνουν φιλελεύθεροι κι αν τους ρωτήσεις τι είναι αυτό, θα σου πουν πως αγαπούν την ελευθερία. Την Ελευθερία Αρβανιτάκη; ρωτάς εσύ. Όχι, σου λένε. Την ελευθερία του λόγου, του ατόμου, της μετακίνησης στη χώρα, της διακίνησης ιδεών; τους φέρνεις κάποια παραδείγματα, μπας και βγάλεις άκρη.
Ναι, πώς, βέβαια, ασφαλώς, αλλά να… σου απαντούν με σιγουριά και στιβαρότητα, προσπαθώντας να συγκαλύψουν το ότι η μόνη ελευθερία που ξέρουν κι αναγνωρίζουν είναι αυτή της αγοράς. Η ελευθερία της διακίνησης του χρήματος σε μεγάλες τσέπες. Η ελευθερία να φερθείς ανταγωνιστικά η κι ασύδοτα, να κλέψεις, να τσαλαπατήσεις, να εκμεταλλευτείς, να κανιβαλίσεις. Η ελευθερία να αλυσοδένεις και να χώνεις στο βαθύτερο μπουντρούμι όσους δεν έχουν τέτοια ταλέντα.
Ήρωές τους (ή και σπόνσορές τους) είναι αυτοί που κυβερνούσαν μέχρι πριν από λίγες μέρες. Ποιος Σαμαράς και ποιος Άδωνις; Κι αυτοί υπάλληλοι ήταν. Ποια Μέρκελ και ποιος Σουλτς; Αυτοί ήταν οι ειδικοί φρουροί τους. Οι ολιγάρχες του κεφαλαίου είναι πάνω από τις κυβερνήσεις, πάνω από τα κράτη, πάνω από οποιονδήποτε θεσμό, ασφαλώς πάνω από κάθε είδους ηθική.
Θαυμαστές αυτών των ολιγαρχών, έτοιμοι να τους υπηρετήσουν, να γλείψουν τους μύκητες από τα βρωμοπόδαρά τους για κάνα ξεροκόμματο, είναι οι μικροί κι ασήμαντοι κατά τ’ άλλα νεοφιλελέδες που δεν ξέρουν από πού να πιαστούν για να ακυρώσουν την όποια προσπάθεια γίνεται από τη νέα κυβέρνηση για να ξεμπατακώσουμε. Την οποία κατά τ’ άλλα, ο αρχηγός του φιλελευθερισμού, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, φροντίζει να την έχει από κοντά.
Σαφώς λοιπόν, οι νεοφιλελέδες της Ελλάδας δεν εκφράζουν καν τον φιλελευθερισμό αλλά τα προσωπικά τους συμφέροντα και τα προνόμια που φοβούνται μη χάσουν. Άσε που πιο πολύ η ιδεολογία τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως γιουσουφακισμός.
Αν και δεν υποτάσσονται σε κανέναν αγά αλλά στην αγά-μητη φράου με το στραπόν. Στη γερμανίδα που η μόνη της διαφορά με τους ναζί προγόνους της είναι ότι αυτή δουλεύει για το κεφάλαιο. Και στο ότι χρησιμοποιεί άλλου είδους όπλα -αυτά με τα οποία επιτυγχάνεις αργό θάνατο- για να πετύχει το ολοκαύτωμα. Ναι, αλλά μη συγκρίνεις τους εγκληματίες ναζί με τους… Τους ποιους; Μήπως κι οι άλλοι είναι εγκληματίες αλλά τα καθαρά χέρια με το άψογο μανικιούρ δε μας αφήνει να το πιστέψουμε;
Σ’ αυτό το παιχνίδι επιβολής του κεφαλαίου, φαντάσου πως οι νεοφιλελέδες είναι οι ανώτεροι υπάλληλοι, οι διευθυντάδες και τα γκόλντεν μπόις (επαγγέλματα που τα παίζουν στα δάχτυλα τόσα χρόνια) και οι νεοναζί είναι από μπράβοι μέχρι καθαριστές τουαλέτας. Δουλειές που για να γίνουν δε θέλει και πολλή σκέψη. Κι άμα στραβώσει η δουλειά, ασφαλώς δε θα φταίει η κεφαλή, ούτε ο προϊστάμενος.
Θα φταίει αυτός που δεν έχωσε καλά το χέρι του στη βουλωμένη χέστρα. Θα φταίει η λάθος εκτέλεση των εντολών κι όχι οι ίδιες οι εντολές. Γι’ αυτό και ο κατώτερος υπάλληλος θα εξευτελιστεί και θα απολυθεί. Για να είναι όμως πιστό σκυλί και να κάνει αγόγγυστα τη δουλειά του, αρκεί λίγο φούσκωμα των μυαλών με εθνική υπερηφάνεια. Δώσε στον βλάκα εθνική υπερηφάνεια και θα τον δεις να χώνει και το χέρι και τη γλώσσα στη χέστρα προκειμένου να ξεβρομίσει ο τόπος.
Μα, θα μου πεις πάλι με αφορμή το συγκεκριμένο ξεβρόμισμα, οι νεοναζί είναι αυτοί που μισούν τους άλλους, που κυνηγάνε πχ μετανάστες, που τους σκοτώνουν εν ψυχρώ. Σωστά. Οι νεοφιλελέδες είναι αντίθετοι σ’ αυτήν την τακτική. Έτσι είναι. Το κεφάλαιο μπορώ να πω πως αγαπάει τους μετανάστες και τους κατατρεγμένους, κυρίως αυτούς που είναι κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλα κάτεργα.
Χάρη σ’ αυτούς πέφτουν τα μεροκάματα κι έτσι επιτυγχάνεται ακόμα μεγαλύτερο κέρδος. Μπορεί το κεφάλαιο να μη σκοτώνει εν ψυχρώ, χρησιμοποιεί όμως άλλους τρόπους ήπιας αλλά πάντα εγγυημένης εξόντωσης.
Κάποτε με τρόμαζαν οι νεοναζί. Αυτοί που τουλάχιστον έδειχναν ξεκάθαρα πως ασπάζονται την ιδεολογία του μίσους. Τώρα πια με τρομάζει περισσότερο το κεφάλαιο και οι καλοπληρωμένοι του υπάλληλοι. Αυτοί που καλύπτουν το μίσος στο οποίο πιστεύουν, καταδικάζοντας τη βία που προέρχεται από όσους βρίσκονται από κάτω τους. Από τη μάζα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Χρησιμοποιώντας εκλεπτυσμένη και συγκαλυμμένη βία.
Τώρα πια πιστεύω πως όσοι τα προηγούμενα χρόνια, λόγω της κατάστασης που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, θεώρησαν πως ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η λύση, θα το ξανασκεφτούν. Και η χρυσή αυγή θα γίνει και πάλι η εκτός νόμου συμμορία του Περίανδρου. Ή όποιου μείνει εκεί μέσα.
Όμως το τέρας της μη βίας θα θεριέψει. Ήδη έχει μπει στη βουλή και ήθελε να συγκυβερνήσει. Ήδη οι εκπρόσωποί του δεν μπορούν να συγκρατήσουν την οργή τους σε κάθε σήκωμα του κεφαλιού μας μέσω της κυβέρνησης που εκλέξαμε. Ήδη τα μαντρόσκυλά της, μικροί κι ασήμαντοι νεοφιλελέδες (από τους χαμηλόμισθους), η νέα μάστιγα, πετάγονται από παντού για να μας μαλώσουν που τολμάμε να συμφωνούμε μ’ αυτήν την πολιτική του ανέφικτου.
Αυτή η πάθηση δεν έχει θεραπεία, αν δε ληφθούν δραστικά μέτρα. Και μία από τις υποχρεώσεις της νέας κυβέρνησης είναι να ψάξει τι είναι αυτό που κάνει αυτούς που μας επέβαλαν κατάσταση σκλαβιάς, να αγαπούν τόσο πολύ την ελευθερία. Να ελέγξει μήπως υπάρχει σοβαρός λόγος να τη χάσουν.
Μήπως θα έπρεπε να κάνουν παρέα με Τσοχατζόπουλους και νεοναζί συμμορίτες, αντί να προσπαθούν να κυβερνήσουν. Και τα τσιράκια τους να λουφάξουν στις σκουληκότρυπές τους. Αρκετά με αυτήν την ελευθερία τους, που τόσο άγρια κατακτήσανε. Ας τους μαζέψει κάποιος. Για να απελευθερωθούμε.
