Μετά την σαρωτική αφομοίωση των τελευταίων κυβερνήσεων, σε πολλές από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, από την πολιτική τρόικα των Βρυξελλών, η πολιτική τους ατζέντα αλλάζει καθώς ο λαός φαίνεται επιφυλακτικός να δώσει αυτοδυναμία σε οποιοδήποτε κόμμα.
Σε μια εποχή κυβερνήσεων συνεργασίας, μετά την Πορτογαλία μπαίνει και η Ισπανία στο παιχνίδι. Το Σύνταγμα όμως της Ισπανίας δεν ορίζει προθεσμία για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά τη διεξαγωγή εκλογών, πράγμα το οποίο σημαίνει πως η νέα Ισπανική κυβέρνηση θα πάρει αρκετό χρόνο για να σχηματιστεί.
Επίσης το Σύνταγμα της Ισπανίας δεν υποχρεώνει τον Βασιλιά να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αφήνοντας στην ευχέρεια του την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης σε όποιον θεωρεί ότι εξασφαλίζει την απόλυτη πλειοψηφία του Κοινοβουλίου (176).
Αναλυτικά οι εκλογές εξελίχθηκαν ως εξής:
Το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι εξασφαλίζει το 28,5% και 122 έδρες στο ισπανικό κοινοβούλιο, έπειτα από την καταμέτρηση του 90% των ψήφων, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα έρχεται δεύτερο με 22,5 % και 91 έδρες.
Ακολουθούν το Podemos με 20,5% και 69 έδρες και οι Ciudadanos με 14% και 40 έδρες.
Ακριβώς όπως και στην Πορτογαλία ο λαός τιμωρεί το κυβερνών κόμμα, που ενώ φέρνει πρώτο σε ψήφους δεν συγκεντρώνει την απαραίτητη πλειοψηφία στις έδρες για να κυβερνήσει.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ένα ισχυρό χαστούκι απέναντι στα σκάνδαλα και στη διαφθορά, αλλά και στην σκληρή πολιτική λιτότητας.
Τα πιθανά σενάρια συνεργασίας εμφανίζονται τώρα , ανάμεσα στο σοσιαλιστικό κόμμα και την αριστερά (Podemos). Όλα αυτά στην προοπτική, ότι δεν θα ακολουθήσουν την πολιτική των μνημονίων και θα δείξουν αντίσταση στα όποια φαινόμενα κηδεμονοποίησης πάλι από την Ευρώπη.
Η συνεργασία των Podemos με τον σχηματισμό Comu’ Podem στην Καταλονία που το ζήτημα της ανεξαρτησίας της, ή μη, κι η σχέση της με το Ισπανικό κράτος απετέλεσε ένα από τα κύρια διακυβεύματα των εκλογών (εφόσον τέθηκε στην τοπική συνείδηση), αποτελεί σίγουρα ένα από τα θετικά δείγματα προεκλογικής γραφής των Podemos.
Και αυτό γιατί η παράταξη Comu’ Podem, που επικεφαλής της είναι η νυν δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου, έδωσε μεγάλους αγώνες κατά των εξώσεων, ένα ζήτημα που ταλάνιζε την Ισπανία και σύντομα θα ταλανίζει και την Ελλάδα.
Αυτό δεν αρκεί όμως…
Χρειάζεται η διαμόρφωση μιας ξεκάθαρης αντιμνημονιακής πολιτικής, βασισμένης επάνω στη αναδιαμόρφωση του συντάγματος, σε συγκριμένα μέτρα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, ρύθμιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των τραπεζών, έλεγχο των ιδιωτικοποιήσεων, προστασία της πρώτης κατοικίας των χαμηλών εισοδημάτων, σε συνεργασία με το σοσιαλιστικό κόμμα , καθώς από ότι φαίνεται το καινούργιο πολιτικό κύημα, που ακούσει στο όνομα Ciudadanos, κραδαίνει πάνω σε φιλελεύθερες ιδέες (αδελφό κόμμα με το ελληνικό «Ποτάμι») και δεν αποτελεί παρά μια εκλογική σφήνα του συστήματος για να αποκόψει την δύναμη των Podemos.
Και ναι, έτσι μπορεί να υλοποιηθεί το ξεκάθαρο μήνυμα που έδωσε ο λαός: ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑ και να αρχίσει να αποκτά ο Νότος σιγά σιγά, αθροιστικά πολιτική οντότητα απέναντι στον Βορρά.
Διαφορετικά ο επόμενος τρόπος θα είναι η άνοδος σκληρών ακροδεξιών δυνάμεων, που σίγουρα δεν θα ασκήσουν Δημοκρατία για να αντιμετωπίσουν τη λιτότητα, αλλά στο τέλος θα την νικήσουν.
Αυτές είναι οι άλλες επιλογές που αφήνει στο λαό η τρομοκρατία που δέχεται από τα συστήματα του μετεξελιγμένου φιλελευθερισμού ή αλλιώς νεοφιλελευθερισμού, η άσκηση τρομοκρατίας απέναντι στην τρομοκρατία…
