Αν δεν είσαι καταγεγραμμένος στο σύστημα, δεν υπάρχεις. Αυτό είναι το μήνυμα που έλαβε η οικογένεια του Παυλίνι Μπόζο από την Hellenic Train.
Ο άνθρωπος εργαζόταν στο κυλικείο του Intercity 62, πλήρωνε φόρους, ζούσε τη ζωή του όπως κάθε άλλος εργαζόμενος, αλλά όταν η τραγωδία τον έστειλε στον θάνατο, ξαφνικά… εξαφανίστηκε και από τα αρχεία της εταιρείας. Ούτε επιβάτης, γιατί δεν είχε εισιτήριο. Ούτε εργαζόμενος, γιατί η σύμβασή του ήταν με εργολαβική εταιρεία. Πρακτικά, για το σύστημα, δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο που υπήρξε. Και πέθανε. Και τώρα η οικογένειά του πρέπει να αποδείξει τα αυτονόητα.
Η Hellenic Train αποφάσισε να τιμήσει τη μνήμη του με ένα ψυχρό email, ενημερώνοντας τους συγγενείς του ότι… δεν δικαιούνται αποζημίωση. Γιατί άλλωστε να αποζημιωθεί ένας άνθρωπος που κάηκε ζωντανός στο βαγόνι-φέρετρο, όταν το σύστημα μπορεί να παίξει το παιχνίδι των νομικών κενών και να ξεγλιστρήσει από τις ευθύνες του;
Ο Σωκράτης Μπόζο, γιος του θύματος, μίλησε με οργή και αγανάκτηση για την απάντηση που έλαβε: «Η απάντηση που πήραμε είναι προσβλητική. Οι εργαζόμενοι στο κυλικείο θα πρέπει να κόβουν εισιτήριο καθημερινά για να εξασφαλίσουν την προστασία τους; Μόνο που το συζητάμε είναι ντροπή». Και έχει δίκιο. Είναι ντροπή. Είναι ντροπή να παίζονται παιχνίδια στις πλάτες των θυμάτων και των οικογενειών τους. Είναι ντροπή η Hellenic Train να αναγνωρίζει τα θύματα όταν πρόκειται να κάνει δημόσιες σχέσεις, αλλά να τα ξεχνάει όταν έρχεται η ώρα της ευθύνης.
Ο ίδιος κατήγγειλε ότι από τα 57 θύματα, εξαιρέθηκε το προσωπικό του κυλικείου και –σύμφωνα με πληροφορίες– ακόμα και οι μηχανοδηγοί! Δηλαδή, αυτοί που εργάζονταν μέσα στο τρένο εκείνη τη μοιραία νύχτα, αυτοί που έζησαν και πέθαναν μέσα στο χάος της σύγκρουσης, θεωρούνται αόρατοι.
Πόσο ξεφτίλα πια; Οι ζωές των ανθρώπων έγιναν στατιστικά στοιχεία και οι αποζημιώσεις μπαίνουν στη λογική του «πόσο μας συμφέρει». Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι η ηθική δικαίωση. Είναι η αξιοπρέπεια. Είναι η μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν χωρίς λόγο και αιτία, θύματα ενός σιδηροδρομικού δικτύου που εδώ και χρόνια ήταν μια τραγωδία που περίμενε να συμβεί.
Κι ενώ η οικογένεια Μπόζο και άλλοι συγγενείς δίνουν τον δικό τους αγώνα, η εταιρεία και οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα. Εν τω μεταξύ, το ελληνικό κράτος συνεχίζει το γνωστό του αφήγημα: υποσχέσεις, δηλώσεις και μετά… σιωπή. Μέχρι να ξεχαστεί. Μέχρι να έρθει η επόμενη τραγωδία.
