Του Θανάσης Κ.
Δεν είναι το μοναδικό «μαργαριτάρι» που ξεφούρνισε.
Όπως καταλάβατε, τον Τσίπρα εννοώ.
Βέβαια, αυτό το τελευταίο είναι και το πιο κραυγαλέο, που άφησε άναυδους τους πάντες:
Ότι στην Κατοχή λέει, οι Έλληνες άκουγαν τη… Ντόϋτσε Βέλλε(!), το δημόσιο Ελβετικό ραδιόφωνο!
Χριστός και Παναγία, Άγγελοι, Αρχάγγελοι κι όλοι οι άγιοι αντάμα.
Ούτε σύγχρονος 15αρης «κοπανατζής» από το σχολείο, δεν τα έχει τόσο μπερδεμένα στο μυαλό του.
Πώς τα κατάφερε σε μια φράση, με μιαν ανάσα, να πει τόσες κοτσάνες μαζεμένες;
Η Ντοϋτσε Βέλλε δεν είναι «Ελβετική» ραδιοφωνία – είναι Γερμανική!
Και στον Κατοχή οι Έλληνες δεν άκουγαν Γερμανική ραδιοφωνία, άκουγαν Βρετανική. Και δεν θα μπορούσαν να άκουγαν Ελβετική ραδιοφωνία, γιατί ποτέ δεν είχε εκπομπές στα Ελληνικά, αλλά και να είχε, δεν θα την άκουγαν, γιατί τότε είχαμε Κατοχή από τους Γερμανούς, και όποιος ήθελε να μάθει ειδήσεις πέρα από την κατοχική προπαγάνδα, άκουγε εκπομπές από σταθμούς χωρών εχθρικών προς τους Γερμανούς. Δηλαδή από το BBC…
Από την Ντόϋτσε Βέλλε άκουγαν οι Έλληνες ειδήσεις (παρανόμως, τότε) επί χούντας – δηλαδή δυόμισι δεκαετίες μετά την Κατοχή…
Πάλι καλά που δεν συνέδεσε τη Ντόϋτσε Βέλλε με την… Τουρκοκρατία!
Όμως, ως εδώ το τρολάρισμα.
Γιατί αυτό το ευτράπελο, αναδεικνύει κάτι πολύ πιο σοβαρό:
* Πρώτον, τη φοβερή μεροληψία που υπάρχει από τη λεγόμενη Ελληνική «διανόηση». Δηλαδή την – ανύπαρκτη – «πνευματική ηγεσία» του τόπου…
Αν τέτοιο λάθος (ή και λιγότερο κραυγαλέο) το είχε κάνει πολιτικός της Δεξιάς, θα τον οδηγούσαν αμέσως στην πολιτική του εξαφάνιση!
Θα το έκαναν σημαία οι πάντες, και θα τον γελοιοποιούσαν τόσο, που δεν θα τολμούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι του.
Θα τον ανάγκαζαν να εγκαταλείψει για πάντα και την Πολιτική και τη χώρα…
Το είπε ο Τσίπρας όμως, μερικοί χαμογέλασαν αμήχανα, άλλοι αναρωτήθηκαν μέσα τους: «τι είπε πάλι ο… μπίπ»; κάποιοι άρχισαν να χασκογελούν, έγινε και το σχετικό «πάρτι» στα ανεξέλεγκτα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, και πέραν τούτου ουδέν!
Ουδέν!
Αύριο θα έχει ξεχαστεί, επειδή την γιγαντιαία κοτσάνα την είπε… «αριστερός». Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα ούτε του Τσίπρα προσωπικά, ούτε της Αριστεράς, ούτε της Δεξιάς. Είναι πρόβλημα της χώρας. Και της δημοκρατίας.
Γιατί η «πνευματική της ηγεσία» είναι… ακριβή στα πίτουρα και φτηνά στ’ αλεύρια!
Ανυπόφορα μεροληπτική, ανέντιμη, ανάλγητη, ανύπαρκτη…
* Δεύτερον, οι «προοδευτικοί» είχαν πείσει τους εαυτούς τους και τους γύρω τους, πως η «κουλτούρα» είναι «μονοπώλιο» δικό τους!
Και πως οι αντίπαλοί τους – οι Δεξιοί – είναι ελαφρώς αγράμματοι, η περιορισμένης «καλλιέργειας» – πάντως άνθρωποι χωρίς πνευματικό βάθος!
Αυτό ήταν ψέμα από πάντα.
Ουδέποτε είχε κόκκο αληθείας – είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Μονίμως στην Ελλάδα, μετά το 1960 – και κυρίως μετά το 1980 – μαθαίναμε για αριστερούς συγγραφείς και το έργο τους (Έλληνες και ξένους).
Οι μη αριστεροί είτε δεν προβάλλονταν, ή προβάλλονταν περισσότερο η… κριτική σε βάρος τους, παρά το ίδιο τους το έργο…
[Μόνο πολύ τελευταία κάποιοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς ή δημιουργοί γενικότερα (που προέρχονται κι αυτοί από το χώρο της Αριστεράς, στα νιάτα τους) άρχισαν να γράφουν ενοχλητικά για τους αριστερούς.
Έχω στο μυαλό μου, μεταξύ άλλων, τον Τάκη Θεοδωρόπουλο, τη Σώτη Τριανταφύλλου, τον σκιτσογράφο Αρκά και τον επίσης σκιτσογράφο Χατζόπουλο.
Οι τρείς τελευταίοι μάλιστα έχουν υποστεί και ανοίκειες επιθέσεις από τα στημένα «καρακόλια» της Αριστεράς…
Κι ένας ακόμα – που είναι «κατηγορία μόνος του» – ο Γιώργος Καραμπελιάς. Παλαίμαχος της Αριστεράς, με τεράστια πνευματική διαδρομή, αξιόλογο έργο, πάντα ασυμβίβαστος, πάντα μόνος του…)
Ένα παράδειγμα όμως, είναι επίκαιρο και αξίζει να μνημονευτεί:
Ο Μάρκ Μαζάουερ συμπεριελήφθη στην ομάδα πνευματικών ανθρώπων που θα προετοιμάσουν τον εορτασμό για τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας.
Ένα από τα πιο γνωστά έργα του – και πολυβραβευμένο – είναι το «Θεσσαλονίκη: η Πόλη των φαντασμάτων»!
Το οποίο μεταφράστηκε στα Ελληνικά και προβλήθηκε με εξαιρετικά επαινετικά σχόλια από παντού…
Από «παντού»; Όχι ακριβώς!
Του άσκησαν αυστηρή κριτική Έλληνες ιστορικοί και συγγραφείς.
Μεταξύ των οποίων ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Γιώργος Καραμπελιάς, ο Νικόλαος Μέρτζος, και ο Γιάννης Ταχόπουλος.
Τον κατηγορούν ότι επιδεικνύει λατρεία προς ο,τιδήποτε… Οθωμανικό, ότι διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα, για τα οποία υπάρχουν αδιάψευστες μαρτυρίες, και γράφει περισσότερο… «ιστορικό μυθιστόρημα» (σε αυτό είναι, όντως, ταλαντούχος) παρά Ιστορία.
Κι όμως, ο Μαζάουερ μπήκε «μετά πολλών επαίνων» στην Επιτροπή για τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας!
Αλλά κανείς από τους επικριτές του, δεν είχε την ίδια τύχη.
Θα «τιμήσουμε», λοιπόν, την αντί-Οθωμανική εξέγερση των Ελλήνων… με λάτρεις του Οθωμανισμού!
Κάποιοι το ονομάζουν αυτό… «σύγχρονη αντίληψη» για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.
Κάποιοι άλλοι το λένε καραμπινάτο καπέλωμα διαστρέβλωσης της Ιστορίας.
Όπως καταλαβαίνετε, μετά από αυτό, η κοτσάνα του Τσίπρα περί Ντόϋτσε Βέλλε επί Κατοχής, είναι απλώς ανθυπο-πταίσμα!
Πάμε λοιπόν, στην κραυγαλέα αριστερόστροφη «διανόηση» της Ελλάδας.
Πώς αυτοί οι άνθρωποι δέχονται να εκπροσωπούνται από ένα «τυπάκι» που δεν ξέρει τι ακριβώς γινόταν επί Κατοχής;
Πώς πουλάνε – και καλά – «βαριά πνευματικότητα», ενώ δέχονται να τους εκπροσωπεί ένα άξεστος;
Πώς δεν ντρέπονται που η παράταξή τους προβάλει αυτό το «πρόσωπο» προς την κοινωνία;
Πως δεν ντρέπονται που η χώρα τους προβάλλει αυτό το «πρόσωπο» στον υπόλοιπο κόσμο;
Διότι μη κάνετε λάθος: όποιος λέει τέτοιες κοτσάνες «μέσα», με όλη την άνεσή του, θα λέει αναπόφευκτα πολύ χειρότερες κοτσάνες και έξω από τα σύνορα, όταν βρίσκεται υπό πίεση…
Ο πάντα επίκαιρος Κ.Π. Καβάφης έγραψε κάποτε ένα συγκλονιστικό ποίημα για κάποιον «Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης» των Ελληνιστικών χρόνων.
Ο οποίος το έπαιζε «ελληνομαθής» και «διανοούμενος», αλλά ήταν μάλλον χαζούλης – που όμως, φρόντιζε να το κρύβει παραμένοντας λιγομίλητος:
«…Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν χαλάσει
την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειό τους, οι απαίσιοι»
Φανταστείτε: στο ποίημα του Καβάφη έχουμε το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι ζούμε σήμερα: ένας άξεστος τότε, να προσπαθεί να φανεί «μορφωμένος», αλλά να ξέρει τα όριά του και να κρύβεται επιδέξια…
Γιατί αν τον αντιλαμβάνονταν οι «Αλεξανδρινοί» – οι μορφωμένοι της εποχής – θα τον πάρουν στο ψιλό…
Ενώ σήμερα ένας άξεστος επιδεικνύει χωρίς κανένα ενδοιασμό,
την απαστράπτουσα και πομφολυγώδη κενότητά του!
Και ποιόν να φοβηθεί, άλλωστε;
Οι σημερινοί «Αλεξανδρινοί» δεν θα πούνε κιχ!
Θα εξακολουθήσουν να τον κανακεύουν και να τον προσκυνούν…
Φανταστείτε: είμαστε πολύ χειρότερα από τα ελληνιστικά βασίλεια την εποχή της παρακμής τους!
Ο Καβάφης όμως, προέβλεψε και γι’ αυτό. Έγραψε κι ένα ακόμα ποίημα,
επίσης από την εποχή των Ελληνιστικών βασιλείων («Ας φρόντιζαν»)
για τους ξεπεσμένους διανοούμενους,
που έχουν εργαλειοποιήσει τον εαυτό τους και τις γνώσεις τους,
κι είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν οποιονδήποτε τυχάρπαστο «ισχυρό»,
φτάνει να τους «αποκαταστήσει»…
«Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος.
Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου…
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ;
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».
Με τη μόνη διαφορά πως ο τόσο κυνικός και φανερά απελπισμένος «διανοούμενος» του Καβάφη, έχει εκ των προτέρων πλήρη επίγνωση πόσο «ανόητοι φελλοί» είναι αυτοί, που ο ίδιος καίγεται να τους υπηρετήσει.
Και με αφοπλιστική ειλικρίνεια το ξεστομίζει στο τέλος:
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ!
Οι δικοί μας σύγχρονοι «διανοούμενοι» δεν έχουν καν αυτό το «άλλοθι»…
Υποκλίνονται στον άξεστο «ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης»,
ακόμα κι όταν έχει πάψει να «ηγεμονεύει»!
Ακόμα κι όταν οι ίδιοι έχουν πλήρως «μπαλωθεί»…
Κάποτε ο τόπος αυτός, ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές του, έβγαζε εκπληκτικές αναλαμπές πνεύματος!
Τώρα μόνο ζόφος!
ΥΓ. Πράγματι, η κοτσάνα του Τσίπρα για την Ντόϋτσε Βέλλε είναι το λιγρότερο…
Αναδείχθηκε, γελάσαμε, και αύριο θα έχει ξεχαστεί.
Το πολύ χειρότερο, είναι ότι τέτοια κρούσματα δείχνουν την πλήρη λοβοτομή – πνευματική και ηθική – που έχει υποστεί η επίσημη «Ελληνική διανόηση»!
Αυτή δηλαδή που παραμένει σιωπηλή και υποτακτική στις «κοτσάνες» – ιδιαίτερα όταν ξεστομίζονται από την Αριστερά.
Κι αυτή η αναπηρία δεν είναι καθόλου για γέλια.
Γιατί χωρίς όρθια, άγρυπνη, τολμηρή και ακέραια πνευματική ηγεσία
ΔΕΝ μπορεί να σταθεί Δημοκρατία!
