Με τον αριθμό των μεταναστών-προσφύγων που εισήλθε στην Ευρώπη να ξεπερνά και επίσημα χθες το ένα εκατομμύριο, ο Guardian δεν θα μπορούσε παρά να αναφερθεί στον ρόλο που έχουν διαδραματίσει το τελευταίο διάστημα οι κάτοικοι της Λέσβου που με αυταπάρνηση έχουν προσφέρει τη βοήθειά τους στους περισσότερους από 800.000 ανθρώπους που έχουν περάσει από το νησί τους.

Με τίτλο «Η Λέσβος παρασύρεται από ένα κύμα συμπόνοιας καθώς οι πρόσφυγες συνεχίζουν να φτάνουν από την θάλασσα» το άρθρο ξεκινάει με μία αναφορά στο «βουνό» των πορτοκαλί σωσιβίων που έχει δημιουργηθεί στην βόρεια ακτή του νησιού θέλοντας έτσι να τονίσει την συμβολική σημασία του.

«Εδώ στα βόρεια της Λέσβου όπου οι χωρικοί μπορούν να δουν με τηλεσκόπιο τους πρόσφυγες να επιβιβάζονται από τις τουρκικές ακτές, δεν χρειάζεται κανένα μνημείο για να τους υπενθυμίσει το κοινωνικό κόστος» συνεχίζει το άρθρο. Σε αυτό, τονίζεται και ο ρόλος που έχει διαδραματίσει μία από τις πιο σημαντικές μορφές του νησιού, η 83χρονη Αιμιλία Καβίση, η γιαγιά που έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο όταν κράτησε στα χέρια της ένα προσφυγόπουλο για να το ταΐσει. «Είμαστε τόσο κοντά στην Τουρκία» λέει η 83χρονη στον ανταποκριτή τη βρετανικής εφημερίδας. «Μπορούμε να ακούσουμε τους θορύβους και τις κραυγές τα βράδια», συνεχίζει η Αιμιλία Καβίση, ενώ παράλληλα το άρθρο κάνει αναφορά και στην αποτυχία της Ευρώπης να παράσχει ασφαλή διέλευση στους πρόσφυγες από τις ακτές της Τουρκίας.

«Με λίγες εξαιρέσεις, οι κάτοικοι της Λέσβου έχουν προσφέρει ένα πολύ πιο ζεστό καλωσόρισμα από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε.», σημειώνει ο Guardian που για να αποδείξει του λόγου το αληθές φέρνει ως παράδειγμα την 83χρονη. «Η Καβίση έγινε σύμβολο της τοπικής ανταπόκρισης όταν φωτογραφήθηκε τον Οκτώβριο να κρατά στην παραλία ένα μωρό προσφύγων και να του τραγουδά για να κοιμηθεί. Η φωτογραφία έγινε διάσημη σε όλη την Ελλάδα, αλλά δεν το έκανε για την φήμη, λέει η Καβίση. Το έκανε γιατί οι γονείς της ήταν κάποτε στην ίδια κατάσταση. Όπως πολλοί από το νησί, έτσι και αυτή κάποτε κατέφυγε εδώ από την Τουρκία όταν οι Έλληνες εκδιώχθηκαν το 1922»,  αναφέρει συγκεκριμένα το άρθρο.

«Ο πατέρας μου πήρε μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια μαζί του και αυτή την ραπτομηχανή», λέει η 83χρονη στον δημοσιογράφο. «Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θέλησα με τόσο πάθος να βοηθήσω. Θυμήθηκα αυτές τις αναμνήσεις από την οικογένειά μου», καταλήγει η Αιμιλία Καβίση.

Η 83χρονη όμως δεν είναι παρά μόνο ένα κομμάτι μίας ευρύτερης ομάδας που προσφέρει βοήθεια στους πρόσφυγες, σχολιάζει ο Guardian κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στο πως ξεκίνησε ο εθελοντισμός στο νησί κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2015 και εξηγώντας πως αυτός έφτασε στο σημείο να γιγαντωθεί και να οργανωθεί από ντόπιους και ξένους ακτιβιστές που έχουν πλέον δημιουργήσει μία αυτοδιοικούμενη ανθρωπιστική οργάνωση.

Γιατροί από την Γαλλία, ακτιβιστές από Ουισκόνσιν, διασώστες από την Ισπανία, έχουν όλοι συγκεντρωθεί στο νησί της Λέσβου χωρίζοντάς το σε 4 ζώνες έτσι ώστε να εξυπηρετούν όσο καλύτερα μπορούν τους πρόσφυγες που καταφθάνουν.

Ο Guardian όμως αγγίζει και μία ακόμα πιο ευαίσθητη και δυσάρεστη πλευρά που έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται μετανάστες από διάφορες εθνικότητες στα κέντρα καταγραφής προσφύγων, όπως οι Μαροκινοί -που πλέον δεν καταγράφονται καν, όπως αναφέρει-και οι Αφγανοί. 

Παρόλα αυτά, οι πρόσφυγες οποιασδήποτε εθνικότητας συνεχίζουν να καταφθάνουν, σημειώνει, με τις αφίξεις μόνο τον Δεκέμβρη να φτάνουν τις 71.000.