[Το 2010] ήταν η πρώτη φορά όπου η μεταχείριση των προσφύγων σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε περιγραφεί ως ανθρωπιστική κρίση από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
Αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα, κι αυτό το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την καρδιά της τότε κλιμάκωσης των εντάσεων στην Ελλάδα.
«Έχω δει παρά πολλούς. Διασχίζουν τον ποταμό σαν τις μέλισσες», λέει με στεναγμό ένας ντόπιος ψαράς. Με μέχρι και 400 ανθρώπους να διασχίζουν τον Έβρο επί καθημερινής βάσης, οι συλλήψεις «παράνομων μεταναστών» στην Ελλάδα αυξήθηκαν από 3,500 σε 20,000 σε ένα χρόνο.
Οι περισσότεροι προτιμούν να παραδώσουν τον εαυτό τους στις αρχές αλλά δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. Γεμάτα αρουραίους, τα κέντρα κράτησης είναι υπερπλήρη σε κρίσιμη κατάσταση.
Αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν αυτή την κατάσταση καταλήγουν στους δρόμους ή σε πάρκα όπως την πλατεία Αττικής, όπου ζουν εκατοντάδες Αφγανοί πρόσφυγες. Χωρίς καθόλου κρατική στήριξη, η εγκληματικότητα ανθεί, και καθώς αυξάνεται η απογοήτευση, οι ρατσιστικές επιθέσεις από έλληνες «αυτόκλητους τιμωρούς» κλιμακώνονται εκτός ελέγχου.
Η οικογένεια του Γκουλάμ κοιμάται σε ένα παγκάκι της πλατείας, το 4χρονο αγόρι του είχε δεχθεί επίθεση στη μέση της νύχτας. «Αν είχα μείνει στο Αφγανιστάν θα χτυπούσαν εμένα, αλλά θα είχαν γλυτώσει τα παιδιά μου», λέει ο Γκουλάμ. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή είναι η Ευρώπη».
