Η συμπλήρωση ενός χρόνου από την τραγωδία των Τεμπών, με τους 57 νεκρούς, ξύπνησε μνήμες στους ανθρώπους που επιβίωσαν, στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη κατάφερε να βγει ζωντανή από το μοιραίο τρένο, φέροντας ωστόσο πολλά τραύματα και ζώντας με εφιάλτες που ακόμη την κυνηγούν και έκτοτε δίνει αγώνα για να ξανακερδίσει τη σωματική και ψυχική υγεία της.

Η στιγμή της σύγκρουσης και τα 25 χειρουργεία

Σε νέα τηλεοπτική συνέντευξή της, στο Kontra μίλησε για τη ζωή της, για τις τραγικές στιγμές που βίωσε την ώρα του δυστυχήματος, αλλά και για τα τραύματα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει στη συνέχεια: «Έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους γιατρούς για να σωθεί το πόδι μου και σ’ αυτό χρωστάω πολλά και στον εργοδότη μου, που μερίμνησε για όλα».

Όπως δήλωσε, στην αρχή δεν είχε καμία άλλη στήριξη στον ιατρικό αγώνα της: «Ένιωθα ότι δεν ήξεραν καν εμάς που τραυματιστήκαμε τόσο πολύ. Ακόμα και όταν είχαν βγει τα μέτρα [στήριξης], εγώ είχα ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες των χειρουργείων. Μέχρι τώρα έχω κάνει περίπου 25 χειρουργεία.

Όλα τα έχει καλύψει ο εργοδότης μου – και τη νοσηλεία. Έχω παρακολουθήσει την εξεταστική επιτροπή, θυμάμαι ότι δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στην ψυχολογία μου. Με μια κοπέλα που έχει ανάλογα βιώματα προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε η μία την άλλη» είπε με εμφανή συγκίνηση στο δελτίο ειδήσεων του Kontra.

Όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο για τα όνειρά της για το μέλλον, απάντησε: «Να αποκτήσω έστω το 30% της ζωής που είχα πριν, και από ψυχολογικής πλευράς και από θέμα ύπνου και από σωματικής πλευράς. Γιατί ήμουν πολύ χαρούμενη και πολύ δραστήρια πριν από το συμβάν».

Ντίνα Μαγδαλιανίδη: «Πώς θα αντιδράσει η μαμά μου;»

Σε συνέντευξη που έδωσε στο Mega μίλησε για τα σκληρά βιώματα την στιγμή της σύγκρουσης:

«Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου. Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου, η γιαγιά μου» εξομολογήθηκε.

Και συμπλήρωσε: «Με τρόμαξε και είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί.

Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να μην σκοτωθούμε ακαριαία, όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι. Αυτό που σκέφτηκα ήταν “την ευκαιρία αυτή, Ντίνα, δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις”».

Συνεχίζοντας την αφήγησή της για τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση των τρένων, η κοπέλα είπε ότι «σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα, βγήκα και έπεσα πάνω στις ράγες με το σχεδόν κομμένο πόδι μου.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κατάγμα στον αυχένα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα. Θυμάμαι ότι και έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που αργοσβήνουν, ουσιαστικά ήταν άνθρωποι που έσβηναν. Ούρλιαζαν και όσο περνούσε η ώρα έσβηναν» διηγείται.

«Είχε έρθει το ασθενοφόρο, μέχρι εκείνο το σημείο ούρλιαζα. Δύο άτομα από το Πολεμικό Ναυτικό ήρθαν και επειδή είδαν ότι είχα φρικτή αιμορραγία, έδεσαν το πόδι μου και έτσι καταλάγιασε η αιμορραγία. Και αυτή ήταν η δεύτερη διάσωσή μου, γιατί ίσως να μην τα κατάφερνα να φτάσω στο νοσοκομείο» πρόσθεσε.

«Βλέπω σε εφιάλτες την πτώση μου και γύρω σώματα να καίγονται» – Η ζωή μετά το δυστύχημα

Για τη ζωή της μετά το δυστύχημα είπε ότι «σπάνια βγαίνω έξω, σπάνια συναντάω κόσμο, παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες. Βλέπω την πτώση μου και γύρω σώματα να καίγονται. Αυτό μου έχει μείνει, η πτώση, πώς σύρθηκα, ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχουν καλή κατάληξη και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω άλλον έναν χρόνο.

«Σπάνια βγαίνω έξω, σπάνια συναντάω κόσμο, παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες. Βλέπω την πτώση μου και γύρω σώματα να καίγονται. Αυτό μου έχει μείνει, η πτώση, πώς σύρθηκα, ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχουν καλή κατάληξη και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω άλλον έναν χρόνο».

«Με στενοχωρεί που δεν μπορώ να περπατήσω. Θα μου πείτε, ποια είμαι εδώ να παραπονιέμαι όταν άλλοι έχουν πεθάνει; Είναι όμως πολύ δύσκολο αυτό».