Η Ντέπυ Γκολεμά πίσω από το αυστηρό προφίλ της τηλεκριτικού κρύβει μια ευαισθησία. Η δημοσιογράφος πριν λίγες ώρες έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα στην προσωπική της σελίδα στο facebook για τη μητέρα της που έχει χάσει.

«Το γατί, για χάρη σου έγινε λιοντάρι….

Όταν με πρωτοπήρες αγκαλιά, 900 γραμμάρια, 7 μηνών, είπες εκείνο το ιστορικό “εγώ αυτό το γατί δεν το αναλαμβάνω”! Με σήκωσες στις πλάτες σου εμένα και τους άλλους τρεις, ξενοπλένοντας από το ξημέρωμα στην Εθνική Τράπεζα και μετά στα σπίτια των πλουσίων οικογενειών.

Δεν με χάδευες πολύ με τα ροζιασμένα χέρια σου, αλλά άφηνες εντολές στους πιο μεγάλους: “το μωρό και τα μάτια σας…”.Τα χρόνια πέρασαν οι 4 σπούδασαν χάρη σε σένα και τη θεία που ήταν άγρυπνος φρουρός όσων εσύ δεν προλάβαινες και χάρηκες λίγο μάνα, που όλοι μας πήραμε ένα καλό – όπως έλεγες- δρόμο. Σαν ήρθε η ώρα να σε ξεκουράσουμε, αργά πολύ αργά, δε πρόλαβες πολλά γιατί σε χτύπησε το Αλτσχάιμερ. Και πάλι μας έχασες, όταν το μυαλό οδηγήθηκε σε λαβύρινθους και δρόμους σκοτεινούς έπο την αρρώστια. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάναμε τόσα όσα έπρεπε για σένα, τίποτα δεν μπορεί να μετρηθεί με τα χιλιόμετρα από τις σκάλες που είχες πλύνει για να έχουμε ρούχα καθαρά, φαγητό, στέγη πέντε νοματαίοι. Δεν άφησες να μας λείψει τίποτα. Δεν φόρεσες ποτέ ρούχα λαμπερά, κοσμημένα ή κραγιόν, κάπου κάπου ένα σινεμά πήγαινες που σου άρεσε.

Νομίζω μάνα, ότι το γατί σου έγινε λιοντάρι, όταν άκουσε από στόματα ανθρώπων μεγαλωμένων με άλλους νόμους και σε άλλους κόσμους, να σε υβρίζουν, στο πρόσωπο των σημερινών καθαριστριών που κάνουν έναν αγώνα ΜΟΝΕΣ τους, αγώνα ενός ολόκληρου έθνους. Θα τα βλέπεις από ψηλά. Έτσι ο λόγος βγήκε παρορμητικός για χάρη σου και προσωρινά φιμώθηκε.

Σήμερα μάνα, μπορώ να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Μου αποδόθηκε το δικαίωμα να μιλάω και να θυμάμαι τα λόγια σου “μπορεί να σκύβω τη μέση μου, να φτάσω τα σκαλιά, αλλά δεν σκύβω το κεφάλι”. Τον τελευταίο καιρό σε σκέφτομαι συχνά. Εδώ κοντά που κατοικώ, είναι ένα από τα σπίτια εκείνα τα πλούσια, που πήγαινες και καθάριζες. Δεν ζουν οι άνθρωποι, αλλά τα εγγόνια τους, θυμούνται πολύ καλά μια ΚΥΡΙΑ, την κυρία Ευσταθία, που ανάμεσα σε δουλειές, τους έλεγε παραμύθια.

Ήταν μια καλή και τίμια γυναίκα μου λένε, όταν περνάω με το σκύλο βόλτα. Ήταν η μάνα μου, τους απαντώ…..».