H κυβέρνηση οφείλει να σεβαστεί την εθνική υπερηφάνεια, όσο και αν η ίδια απεχθάνεται οτιδήποτε σχετικό με τη λέξη “έθνος”
Κάποιοι συμπολίτες, με πνεύμα καλής διάθεσης, επιχειρώντας να εμφανιστούν διαλλακτικοί (και όχι εθνικιστές, φασίστες, ναζί και γραφικοί όπως χαρακτηρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα και τα καλοπληρωμένα της παπαγαλάκια, όσους είναι υπέρ του αυτονόητου και των συμφερόντων της Ελλάδας), αναρωτιούνται: Κι αν είναι το GornaMakedonija, Makedonska (ή και οτιδήποτε σχετικό) αμετάφραστο; Δεν είναι μια κάποια λύση αυτό;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει τίποτε αμετάφραστο…. Και μόνο η ρίζα της λέξης “Makedon” φτάνει ώστε οι κάτοικοι της Βαρδαρίας να αυτοπροσδιορίζονται και να ονομάζονται Μακεδόνες.
Δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να υπάρξουν διαβεβαιώσεις πως δεν θα αλλάξουν το Σύνταγμά τους και πως δεν θα ξαναβγάλουν βιβλία με αλυτρωτικούς χάρτες εις βάρος της Ελλάδας.
Σε περίπτωση, δε, που η Ελλάδα θυμίσει τη διεθνή κοινότητα πως υπάρχει παραβίαση συμφωνίας και ζητήσει την επαναφορά στη συμφωνία, τότε ΟΛΟΙ θα κατηγορήσουν την Ελλάδα για εμπλοκή σε εσωτερικά ζητήματα άλλης χώρας.
Και στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως το διεθνές δίκαιο εφαρμόζεται αλά – καρτ και δεν ισχύει πάντα για όλους και για όλα, αλλά το διεθνές δικαστήριο αποφασίζει σύμφωνα με τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες και τα συμφέροντα των ισχυρών.
Είναι αυτοκτονικός ιδεασμός το να εγκατατάλειψουμε σήμερα ως χώρα τη θέση ισχύος, προκειμένου αύριο (κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον) να μπούμε σε διαδικασίες αναζήτησης του δικαίου μας -σύμφωνα πάντα με το διεθνές δίκαιο και όχι με άλλα μέσα και τρόπους-, αποτελεί ύστατη πράξη ηλιθιότητας, μη αναστρέψιμης, η οποία είναι εξόχως βλαπτική για την πατρίδα μας.
Δυστυχώς, για λόγους εξόφθαλμων πολιτικών/κομματικών συμφερόντων και “κατανοητούς” από σχεδόν όλους τους πολίτες, η παρούσα κυβέρνηση (όχι ότι η αντιπολίτευση έχει επί της ουσίας άλλη “γραμμή”) ακολουθώντας την “πολιτική του παραλόγου” είναι αποφασισμένη να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και να δημιουργήσει νέα μείζονα αρνητικά ζητήματα για την ασφάλεια της χώρας, άμεσα συνδεδεμένα με τη γεωγραφική της έκταση και δομή.
Μοναδική αγωνία των κυβερνώντων είναι η επικοινωνιακή διαχείριση και ο διαμοιρασμός ευθυνών των δικών της εγκληματικών – τραγικών για την χώρα ευθυνών. Επικοινωνιακή διαχείριση που ευελπιστούν πως θα μειώσει το “πολιτικό κόστος” των όσων η ίδια μεθοδεύει και υλοποιεί. Εδώ όμως πρέπει να τεθεί και ένα ουσιώδες ερώτημα: Μιλάμε ακόμη για πολιτικές ευθύνες; Μήπως οι ευθύνες αυτές είναι πλέον καθαρά ποινικές;
Πρέπει να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε πως ζούμε σε παγκοσμίως πρωτοφανείς καταστάσεις, αφού η παρούσα κυβέρνηση (και θυμίζω πως δεν εξαιρώ τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους) εφαρμόζει υποχωρητική έως προδοτική πολιτική, παρά τις παρόμοιες περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί με άλλες χώρες.
Και αυτή ακριβώς η (αναιτιολόγητη και ιδιαίτερα προβληματική) υποχωρητικότητα δημιουργεί μείζονα θέματα ως προς την διάθεση των κυβερνώντων να υπερασπιστούν επαρκώς την χώρα σε άλλα ζητήματα που πιθανότατα θα προκύψουν με άλλους γείτονες, οι οποίοι προ καιρού έχουν καταθέσει τις επιθετικές τους θέσεις – απαιτήσεις…
Στην περίπτωση της ονομασίας των Σκοπίων η παρούσα κυβέρνηση “ζυγίζεται” από τρίτους, εκτός Ελλάδας, οι οποίοι και εξάγουν χρήσιμα για τους ίδιους συμπεράσματα για την πιθανή στάση της ελληνικής κυβέρνησης σε περίπτωση μίας πραγματικής (πρώτου μεγέθους) πρόκλησης προς την Ελλάδα.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
Σελίδες — 1 2
