Δεν είχα καμιά διάθεση να γράψω σήμερα. Ας όψεται το μεροκάματο και είχα να πάω το παιδί και στο σχολείο. Δεν είχα τη διάθεση ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Άνοιξα τα παράθυρα να μπει το φως. Ψοφόκρυο!!! Αυτό που έλεγε η γιαγιά «ξεράθηκε το φίδι στην τρύπα».

Ακούγεται ο γνωστός ήχος των κλιματιστικών από κάθε κατεύθυνση. Σκέψου την οικονομική δυσπραγία και πόσο έχει στριμωχτεί ο κόσμος που παρόλη την υποχώρηση της τιμής του πετρελαίου δεν έχει … σάλιο! Μόλις τέσσερις δρόμους από την οδό που «φιλοξένησε» τα τηλεοπτικά συνεργεία στις τελευταίες πλημύρες…

-«Δεν έχει χιόνι» γκρίνιαξε η μικρή. «Πιες το γάλα σου θα αργήσουμε στο σχολείο» κακόκεφα εγώ και, «τι να της βάλω να πάρει μαζί της να φάει»; Και πήγαμε σχολείο.

Κτήριο παλιό που ιδιώτης νοικιάζει και τον βολεύει να μην ολοκληρωθεί η διαδικασία για το νέο σχολείο ένα δρόμο πιο κάτω. Μικρή η αυλή την πλημμυρίζουν τα παιδικά γέλια και οι φωνές υπό τα μελαγχολικά χαμόγελα των γονιών και των κακοπληρωμένων δασκάλων. Μετά το σχολείο σειρά έχει η τράπεζα να εξυπηρετηθούν οι οικογενειακές υποχρεώσεις…

Βρήκα να παρκάρω σχετικά κοντά στην Τράπεζα. Για την ακρίβεια έξω από το ενεχυροδανειστήριο. Ένας μεσήλικας έμπαινε καθώς κλείδωνα και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν φευγαλέα. Γνωστή φυσιογνωμία μα δε μπορώ να θυμηθώ. Εκείνος φαίνεται να σκέφτηκε το ίδιο και δαγκώθηκε. Πέρασε κάποια ώρα.

Ένδεκα άτομα πριν από εμένα όλοι πλήρωσαν λογαριασμό κανείς κατάθεση. Γυρίζοντας από την τράπεζα ένα άλλο ζευγάρι έβγαινε από το ενεχυροδανειστήριο. Συνομήλικοι, εκείνη με το ζόρι να βαστά ένα βούρκωμα να μη βραχεί η αξιοπρέπεια της στο δρόμο κι εκείνος με αυτό το ανάμεσα σε συστολή και αγέλαστη αυστηρότητα σχεδόν να την τραβάει να φύγουν μακριά. Τι να παίχτηκε άραγε εκεί μέσα ποιος ξέρει;

Και θρήσκος να μην είναι κάποιος δοξάζει το «Θεό» που δε βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο βλέπω τον τύπο που προφανώς είναι ο ιδιοκτήτης του «ευαγούς» ανταλλακτηρίου να βγαίνει στην είσοδο για τσιγάρο. Ανάβοντας το φαίνεται να παρατηρεί με λοξά το ζευγάρι που περιέγραψα πριν. Το βλέμμα του… πώς να το πω; Πόσο ανθρώπινο μπορεί να είναι ένα βλέμμα που έχει ζυγίσει εκτιμήσει και αξιολογήσει Βέρες, Σταυρούς και Δόντια;

Απορώ. Απορώ κι ενίσταμαι με όλη τη δύναμη του είναι μου. Και θέλω να ρωτήσω τους αλήτες.

Τόσα χρόνια, έξι για την ακρίβεια, δεν αξιωθήκατε να ανοίξετε ενεχυροδανειστήρια υπό την αιγίδα της Τράπεζας της Ελλάδος ή ακόμα και ιδιωτικής Τράπεζας αρκεί να πληρώνεται ο φόρος; Που πήγαν όλα αυτά τα χρόνια τόσοι τόνοι χρυσού; Πώς εκποιήθηκαν και ποιοί καρπώνονται αίμα δάκρυα κόπους και μνήμες; Άμα –βέβαια- έχεις πρόγονους μαυραγορίτες σίγουρα θα έχεις και το know how. Πακέτο πάνε αυτά zusammen από γενιά σε γενιά…

Βάζω μπρος και ανοίγει το ράδιο μαζί. Αυτή η φωνή από την παραλία που ειρωνεύεται και αρνείται την αποκατάσταση της σύνταξης είναι η ίδια που λίγες μέρες πριν το «Καστελόριζο» ενίστατω και χτυπιόταν για τις περικοπές στα εικοσάρια χιλιάρικα το μήνα των golden boys!

«Οι άνθρωποι» έλεγε το φερέφωνο λες κι εμείς δεν ήμαστε άνθρωποι «έχουν κάνει τους προγραμματισμούς τους. Έχουν παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό»!!! Τώρα εμπαίζει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων που όπως το πάνε απέναντι στους Γερμανούς «θα φάνε αξιοπρέπεια στο τέλος».

Γύρισα σπίτι. Κτυπάει το τηλέφωνο. Τελικά καλά έκανα και δεν ήθελα να σηκωθώ το πρωί. Το μεροκάματο –αυτό το κομμένο, μαύρο και ανασφάλιστο- αναβάλλεται λόγω καιρού.

Εδώ κι ένα περίπου χρόνο έτσι πάει. Μεροκάματα κομμένα, μαύρα και ανασφάλιστα. Κουράστηκα να βάζω πλάτη απλήρωτος σε «προσπάθειες» που θα μας «ξελασπώσουν». Περονόσπορος στην αγορά. Έκλεισαν την ΕΡΤ και καλά για εξυγίανση. Το πώς ο καρκίνος έκανε μετάσταση στη ΝΕΡΙΤ δεν μπορούν να το εξηγήσουν…

Πως κρατιόμαστε; Τα αρτεσιανά μας οι φίλοι και συνάδελφοι φαίνεται δεν εξαντλήθηκαν ακόμα κι ευτυχώς.

Εδώ κι ένα μήνα ποντάραμε στην αξιοπρέπεια. Ψηφίσαμε και οι περισσότεροι Έλληνες αριστεροί και δεξιοί είπαμε «Φτάνει ως εδώ. Θα σας πληρώσουμε αλλά δε θα στηθούμε στα τέσσερα κιόλας».

Κι όπως συμβαίνει πάντα στον πολύπαθο τόπο οι «zussamen» και οι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων σαν άλλοι Πεισιστρατίδες προτιμούν να Μηδίσουμε διότι έχουν λαμβάνειν… «Ποια Δημοκρατία» λένε κι εν χορώ σε δέκτες κι ερτζιανά «Δειμοκρατία» τυρβάζουν…

Δεν είχα όρεξη να γράψω σήμερα. Κάνει κρύο ψοφόκρυο και ξεράθηκε το φίδι στην τρύπα όπως έλεγε και η γιαγιά μου.