Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε: το παιχνίδι που παίζεται αυτές τις μέρες με τις ελληνικές εκλογές είναι πολύ μεγάλο. Είναι ευρωπαϊκό, είναι διεθνές, είναι παγκόσμιο.
Γι’ αυτό το λόγο τα βλέμματα όλου του πλανήτη είναι στραμμένα επάνω μας. (Ουδείς μας αγάπησε περισσότερο, ουδείς μας μίσησε λιγότερο).
Γι’ αυτό το λόγο όλα τα διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται καθημερινώς με την «κλινική» μας περίπτωση. Έχουν στοιχηματίσει άπαντες στην πλάτη μας. Ακόμα και η «κουτσή Μαρία». Παίζονται όλα κορόνα – γράμματα.
Ο τέως αντιμνημονιακός Καλαματιανός χαμαιλέων και πλουσιόγαμπρος, διατρέχει την επικράτεια -μαζί με τα παπαγαλάκια του συστήματος- κατατρομοκρατώντας τον ελληνικό λαό για την καταστροφή που θα έλθει αν δεν τον ψηφίσουμε.
Ο ευτραφής Σαλονικιός της συγκυβέρνησης, επίσης πλουσιόγαμπρος, κλαίει και οδύρεται διότι αυτός είναι λέει, ο μόνος χρήσιμος (!) στο πολιτικό σκηνικό.
Το παιδί του Αντρέ, αντί να απολογείται σε κάποιο δικαστήριο όπως διατυμπάνιζε παλαιότερα ο συμφοιτητής του Καλαματιανός, απέκτησε νέο ΑΦΜ και πήρε τους δρόμους προς άγρα ψήφων. Συνεντευξιάστηκε μάλιστα με καυτό ερωτηματολόγιο, αλλά άνευ αντιλόγου. Ωραία πράγματα.
Το όλο σκηνικό θυμίζει πρόβες ερασιτεχνικού θιάσου. Δεν λέω ότι οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν ακόμα κυβερνήσει, είναι καλύτεροι, αλλά αυτοί είναι αποδεδειγμένα εξωνημένοι, αποδεδειγμένα αρνησιπάτριδες, αποδεδειγμένα σκύβαλα. Και όμως, υπάρχουν Έλληνες που ακόμα τους υποδέχονται και τους χειροκροτούν αντί να τους στείλουν όλους στο Ειδικό Δικαστήριο.
Τελικά ίσως να είχαν δίκιο ο Βορίδης με τον Κουβέλη που έλεγαν ότι μας ψεκάζουν. Δεν ξέρω τι υλικά βάζουν μέσα στο ψεκαστικό, αλλά σίγουρα βάζουν και βλακόσκονη.
Με την απλή λογική, εξήγηση δεν υπάρχει. Δεν είναι δυνατόν στην Ισλανδία, για τους ίδιους λόγους, να έχουν πάρει τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες με τις πέτρες κι εμείς εδώ, οι Έλληνες ανδρογίγαντες, οι απόγονοι του Περικλέους να τους χειροκροτάμε. Κάτι δεν πάει καλά.
Εκτός κι αν είμαστε ανδρογίγαντες της κουτοπονηριάς, του βολέματος και της οσφυοκαμψίας. Θα μου πείτε ότι στην Ισλανδία είχαν έναν πρόεδρο πατριώτη ενώ εμείς έναν απλό γελωτοποιό. Τον πρωινό γελωτοποιό του Αντρέ. Ίσως να έχετε δίκιο, άλλωστε το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, κατά το κοινώς λεγόμενο. Ίσως.
Τα πράγματα είναι δεδομένα και πασίγνωστα.
Από την μια πλευρά υπάρχουν οι πολιτικές δυνάμεις που μας έβαλαν στο μνημόνιο και γνωρίζουμε ότι λόγω πρότερου μη έντιμου βίου θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην αγχόνη της αναξιοπρέπειας, της υποτέλειας της φτώχειας και του εξευτελισμού.
Από την άλλη, έχουν αναδυθεί δυνάμεις που έστω και αμυδρά, διαχέουν ελπίδες αντίστασης στον κατήφορο και τον εξανδραποδισμό: Με άλλα λόγια «Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα».
Το δίλημμα είναι υπαρκτό: «Με βάρκα την ελπίδα» ή «με βάρκα τα ασήκωτα γνωστά βαρίδια;»
Όπως υπαρκτά είναι και τα μεγάλα προβλήματα του ελλαδισμού: τουρκικός επεκτατισμός, οθωμανικό σύνδρομο, απουσία εθνικής πολιτικής συνείδησης, μεταναστευτικό, υπογεννητικότητα, οικονομικό, συνειδησιακή ανωριμότητα. Ναι. συνειδησιακή και εθνικοπολιτική ανωριμότητα.
Καυχιόμαστε και κορδακιζόμαστε με κουτοπονηριά έκδηλη για την πανάρχαια καταγωγή μας και ταυτοχρόνως τουρλώνουμε τους πισινούς και τους λαιμούς μας ως στρουθία αλαλάζοντα προς άγραν μαστροπού.
Όλη η πεπαιδευμένη και νοήμονα ευρωπαϊκή κοινότητα απορεί και εξανίσταται με την υπομονή και την ανοχή μας. Με την ανοχή μας ως λαού που κουβαλάει στους ώμους του χιλιάδων χρόνων ιστορία.
Προσδοκά από εμάς κινήσεις αντίστασης. Μας λοιδορούν. Δεν μπορούν να κατανοήσουν την «τρικυμία εν κρανίω» που μας έχει κατακυριεύσει.
Αναμένουν από εμάς κελεύσματα εν είδη οδηγού για να μας συμπαρασταθούν. Να βρουν αφορμές για να μας συμπαρασταθούν.
Εμείς είμαστε κλεισμένοι στο στενό μας καβούκι και μπροστά στις ατέρμονες δυσκολίες απλώς αυτοκτονούμε. Αυτοκτονούμε ανοήτως. Ερήμην πάσης πολιτικής λογικής. Ουδεμία μορφή αντίστασης. Απουσία αντίδρασης. Απουσία πνευματικών οδηγών. Απουσία πολιτικής καθοδήγησης. Παντελής απουσία προτύπων. Παντελώς ευνουχισμένοι.
Δεν έχουμε το θάρρος και την ομοψυχία να βγούμε στους δρόμους και να προσευχόμαστε ομαδικά, επικαλούμενοι τον Θεό των Ελλήνων.
Μοναδική μας ελπίδα οι φιλοδοξίες ενός σαραντάρη που η μοίρα τόφερε να διεκδικεί την πρωθυπουργία. Δε φαίνεται να έχει συνάψει συμφωνίες με τα εντός διαπλεκόμενα δεν φαίνεται να έχει μηδίσει στις έξωθεν σειρήνες. Τον πολεμάνε εκατέρωθεν.
Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η συμπεριφορά του ως κυβερνήτης. Ίσως να είναι χειρότερος από τους προηγούμενους. Ίσως καλύτερος. Αυτή τη στιγμή γνωρίζω ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Είτε το θέλει είτε όχι πρέπει να τροφοδοτηθεί με ισχυρή λαϊκή δυναμική. Αν βρεθεί στην θέση του κυβερνήτη πρέπει να έχει ικανά ποσοστά στήριξης, να υποστηρίξει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Και να έχει πάντα μπροστά του ως εφιαλτικό πρότυπο τον ομογάλακτό του Δ. Χριστόφια. Οπωσδήποτε και δεν θα επιθυμούσε να έχει την κατάληξη του Δ. Χριστόφια, γι’ αυτό και με τον όποιον ανδρισμό διαθέτει θα πρέπει να επιμείνει στην εφαρμογή του προγράμματός του. Αν συμβεί κάτι τέτοιο η ιστορία θα του το ανταμείψει άμεσα. Αν συμβεί το κεκαθιερωμένο, θα αποδειχτεί ότι υπήρξε απλά ένας ακόμα καραγκιόζης του ελλαδικού πολιτικού μπερντέ.
Σαφέστατα η πολιτική του έχει απίθανες αιωρήσεις ως προς τα γεωπολιτικά ζητήματα και την μεταναστευτική χιονοστιβάδα.
Τις ίδιες αιωρήσεις -και χειρότερες στην πρακτική τους- έχουν και τα κατεστημένα κόμματα αλλά με διαφορετική ρητορική, «πατριωτικά» διανθισμένη, εδώ κι 70 τόσα χρόνια. Καλύτερα να μην επεκταθώ σ’ αυτό το ζήτημα διότι θα με μισήσετε άπαντες. Άπαντες.
Η γενικότερη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως κράτος δεν αποτελεί δημιούργημα της στιγμής. Αποτελεί δημιούργημα πολλών δεκαετιών σωρευμένων αμαρτιών. Και να το θυμάστε ότι ουδείς εκ των κυβερνώντων μεταπολεμικά υπήρξε άμοιρος εθνικών πολιτικών ευθυνών. Ουδείς.
Μα είναι δυνατόν στις μέρες μας να μην υπάρχει Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής;;; Είναι δυνατόν;;; Είναι δυνατόν μόνο όταν απουσιάζουν πραγματικοί εκπρόσωποι αυτού του Έθνους!!! Δηλαδή οι Έλληνες πατριώτες!!! Αλλά ας την αφήσουμε αυτή τη συζήτηση διότι ουδένα συμφέρει, και σήμερα τουλάχιστον δεν θέλω να με μισήσετε. Ας το αφήσουμε!
Λέγαμε λοιπόν ότι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αυτό το έθνος, αυτό το κράτος εξακολουθεί να υπάρχει έστω και με αυτό το ελάχιστο «έρμα» που διασώζεται ως καταπίστευμα πολιτικής παρακαταθήκης.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο Αλέξης αυτή τη στιγμή είναι στο μεταίχμιο αυτοδυναμίας ή μη. Έχει ισχυρότατες δυνάμεις δίπλα του που θα προσπαθήσουν άμεσα να τον χειραγωγήσουν και τον προσδέσουν στο υπερατλαντικό άρμα. Έχει πολύ ισχυρές δυνάμεις στην βάση του εκλογικού σώματος που μπορούν να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Η περίσταση είναι δύσκολη και χρειάζεται ισχυρούς γεννητικούς αδένες. Δεν είναι μόνος του.
Αν δείξει ότι έχει αδένες, όλος ο ελληνικός λαός θα είναι στο πλευρό του. Σε κάθε περίπτωση νάχει στο νου του την μοίρα που έχουν οι μηδίσαντες.
