Τελικά τις εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, θα τις κερδίσει είτε ο φόβος για το άγνωστο που είναι το όπλο της Νέας Δημοκρατίας, είτε η οργή για το γνωστό που είναι το ατού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αν θα πέσουμε στη Σκύλα ή στη Χάρυβδη , αλλά αν θα μπορέσουμε ως χώρα, ως λαός, να δούμε επιτέλους άσπρη μέρα και αν θα αποφασίσουμε πως πράγματι ψάχνουμε την σύγχρονη Ιθάκη μας και που βρίσκεται αυτή.
Καθ όλη την διάρκεια των προηγούμενων μηνών, επί της ουσίας μετά τις ευρωεκλογές οπότε και ανεπισήμως ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος, τα δυο κόμματα εξουσίας σε καμιά περίπτωση δεν προσπάθησαν να αμβλύνουν τις διαφορές τους, αντιθέτως σε κάθε ευκαιρία έριχναν λάδι στη φωτιά της αντιπαράθεσης.
Η Νέα Δημοκρατία , ακλουθώντας την τακτική του εκφοβισμού των ψηφοφόρων για το τι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και τι θα συμβεί αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ποντάροντας στο φόβο.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ διογκώνοντας τις ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας για τα αποτελέσματα των μνημονίων, προκειμένου να «φουντώσει», να εξοργίσει όσο περισσότερο μπορεί τους πολίτες για τις δυστυχίες που τους βρήκαν. Ποντάροντας στην οργή.
Στο παιχνίδι αυτό δυστυχώς μπήκαν και τα λεγόμενα μικρότερα κόμματα. Δεξιόστροφα και αριστερόστροφα. Κανένα μα απολύτως κανένα δεν ακολούθησε μια πολιτική ή έστω μια ρητορική που θα ωθούσε τον πολιτικό κόσμο στην σύγκλιση για να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη για την επίλυση των τεράστιων προβλημάτων της χώρας.
Και έτσι όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις , με εξαίρεση τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, τα μικρότερα κόμματα δείχνουν να κινούνται κάτω του 5%-6% στην πρόθεση ψήφου, είναι δηλαδή πραγματικά αμελητέες ποσότητες.
Όχι ότι και τα δημοσκοπικά ποσοστά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων είναι σημαντικά. Κάτω του 30% είναι και αυτά.
Με απλά λόγια όλα τα κόμματα και οι ηγεσίες τους έκαναν λάθη επί λαθών και δεν έπεισαν τον ελληνικό λαό για το τι μπορούν να προσφέρουν, ώστε να κερδίσουν την ψήφο τους.
Απλά επεσήμαιναν προς τους πολίτες το τι κακό θα κάνουν τα άλλα αντίπαλα κόμματα.
Μια πρακτική παλαιών ετών που έχει αποτύχει παταγωδώς.
Και να συνεχιστεί θα οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο.
Γιατί τα ελληνικά κόμματα δυστυχώς ποντάρουν στην αρνητική ψήφο. Η Νέα Δημοκρατία ζητεί να καταψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην οδηγηθεί η χώρα εκτός ΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να καταψηφιστεί η Νέα Δημοκρατία για να αλλάξει η στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα.
Φυσικά και υπάρχει η χρυσή τομή. Και τα δύο μπορούν να συμβούν. Και να παραμείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ και να πείσουμε τους Ευρωπαίους ότι δικαιούμαστε καλύτερης αντιμετώπισης. Και τη χρυσή αυτή τομή θα έπρεπε ήδη να την έχουν βρει τα πολιτικά κόμματα και να την είχαν ήδη μετουσιώσει σε μια εθνική πολιτική.
Αυτή τη στάση περίμεναν οι πολίτες από τους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδικούν να τους εκπροσωπούν.
Φαίνεται, όμως, ότι ο ζητούμενο των ψηφοφόρων δεν είναι το ίδιο με των πολιτικών τους ταγών.
Οι πολίτες θέλουν λύσεις στα προβλήματα τους πραγματικές , εφαρμόσιμες, και κυρίως να δουν ότι οι πολιτικοί τους , μπορούν να ομονοήσουν για τα αυτονόητα.
Αυτό που ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία είναι με ποιο τρόπο η οικονομία θα καταφέρει να βγει από την ύφεση και πως θα ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος.
Πως θα αποκατασταθούν οι βαθιές πληγές που άνοιξε η κρίση, τόσο στην αγορά όσο και στην κοινωνία. Ρεαλιστικά και ουσιαστικά. Χωρίς αφορισμούς από τους μεν και εκφοβισμό από τους δε.
Και δυστυχώς οι πολίτες γι αυτά δεν άκουσαν παρά ελάχιστα , ενώ βρισκόμαστε μόλις δυο εβδομάδες πριν την εκλογική αναμέτρηση.
Όποιος και αν είναι ο νικητής των εκλογών θα πρέπει να κατανοήσει, ότι οι λαοί δεν κυβερνώνται ούτε με το φόβο ούτε με την οργή.
Οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες που κερδίζουν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των λαών τους βασίζονται στην αλήθεια, στην εργατικότητα, στην δικαιοσύνη, στην κοινωνική ευαισθησία , στην αναγνώριση θεσμών και αξιών, στην εθνική συνείδηση.
Και πάνω απ όλα ακολουθούν το αρχαίο ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» ιδιαίτερα όταν υπάρχουν εθνικοί κίνδυνοι.
