Η μετάβαση από τον Γκίκα Χαρδούβελη στον Γιάννη Βαρουφάκη μόνο ως… βελούδινη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η στρατηγική της διαπραγμάτευσης έχει αλλάξει τελείως, κάτι που βέβαια δεν έχει σχέση αποκλειστικά με τα πρόσωπα των κ.κ. Βαρουφάκη και Χαρδούβελη, αλλά με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Μέσα σε λίγα 24ωρα από την αλλαγή σκυτάλης φάνηκε μεγάλη διαφορά στον τρόπο διαπραγμάτευσης και έτσι αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σύγκριση των πτυχίων των δύο επιφανών οικονομόλογων.
Άλλωστε η διαφορά ήταν έντονη και στην τελετή παράδοσης – παραλαβής. «Μην αφήσεις τα λεφτά στο τραπέζι», είπε ο Χαρδούβελης στον Γιάννη Βαρουφάκη και αυτός τα άφησε…
Γκίκα Χαρδούβελης: Στους 50 καλύτερους στον κόσμο
Ο καθηγητής Γκίκας Χαρδούβελης, ο οποίος έχει διατελέσει οικονομικός σύμβουλος των πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμου, άφησε το Harvard για να γίνει το καλοκαίρι του 2014 νέος υπουργός Οικονομικών.
Είναι καθηγητής στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, και Οικονομικός Σύμβουλος & Επικεφαλής Οικονομικών Μελετών του ομίλου της Eurobank.
Στο εξάμηνο της κυβέρνησης συνεργασίας στην Ελλάδα (Νοε.2011 – Μάιος 2012) διατέλεσε Διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.
Είναι Ερευνητικός Εταίρος στο Centre for Economic Policy Research του Λονδίνου και στο Centre for Money, Banking and Institutions του Surrey Business School. Είναι μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών καθώς και εκπρόσωπος της στο EBF- EMAC.
Επίσης είναι μέλος του Ακαδημαϊκού Συμβουλίου του CIIM, του Διοικητικού Συμβουλίου του ΙΟΒΕ και του ελληνικού Ιδρύματος Harvard.
Οι σπουδές του είναι αναμφισβήτητα ζηλευτές, όπως και οι ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις που έχει κάνει.
Είναι κάτοχος διδακτορικού Διπλώματος στα Οικονομικά από το Berkeley-Καλιφόρνια USA (1983), και Master of Science και Bachelor of Arts στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά από το Harvard-Μασαχουσέτη USA (1978).
Έχει διατελέσει Επίκουρος Καθηγητής στο Barnard College, Columbia University (1983-1989), και Αναπληρωτής και στη συνέχεια Τακτικός Καθηγητής στο Rutgers University- Νέα Υερσέη (1989-1993).
Την τετραετία 2000–2004 διετέλεσε Διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη. Έχει εκτεταμένη εμπειρία σε κεντρικές τράπεζες και τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα: Υπήρξε ο Οικονομικός Σύμβουλος του Ομίλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος(1996-2000), Οικονομικός Σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος (1994-1995), όπου υπήρξε Αναπληρωτής του Διοικητή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και Σύμβουλος Ερευνών στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης (1987-1993).
Το επιστημονικό του έργο έχει δημοσιευτεί σε διεθνή περιοδικά κύρους, συμπεριλαμβανομένων το American Economic Review, Journal of Finance, The Review of Financial Studies, The Quarterly Journal of Economics, The Journal of Monetary Economics, The Review of Economics and Statistics, κ.ά.
Στο παρελθόν (1989-1995), οι βιβλιογραφικές αναφορές στο επιστημονικό του έργο τον ανέδειξαν στους 50 κορυφαίους στον κόσμο στον ευρύτερο τομέα της εφαρμοσμένης οικονομετρίας (βλ. Badi H. Baldagi, “Applied Econometrics Rankings: 1989-1995” Journal of Applied Econometrics, 1999, 14:423-441).
Επίσης, οι εργασίες του στο θέμα των υποχρεωτικών καταβολών ασφάλειας (margin requirements) συνέδραμαν ουσιαστικά στην αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που διέπει τις αγορές συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης σε δείκτες μετοχών στις Η.Π.Α.
Γιάννης Βαρουφάκης: Η θεωρία των παιγνίων
Ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι οικονομολόγος και διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών . Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε, γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και… θεωρίας παιγνίων.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961, όπου και τελείωσε το Λύκειο Κατόπιν σπούδασε Μαθηματικά και Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Esσeξ και του Birmingham.
Δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Esσeξ, του East Anglia, του Cambridge και της Γλασκώβης Διετέλεσε Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Sydney στην Αυστραλία και Fellow Οικονομικής και Κοινωνικής Ηθικής του Καθολικού Πανεπιστημίου της Louvain στο Βέλγιο.
Από το 2000 διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ακόμα, το 2003 ίδρυσε το Διδακτορικό Προγράμμα του Τμήματος (UADPhilEcon) (το οποίο και διηύθυνε μέχρι τον Οκτώβριο του 2008) Διατελεί Διευθυντής του Τομέα Πολιτικής Οικονομίας του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τους τίτλους Rational Conflict (Blackwell, 1991), Foundations of Economics (Routledge, 1998), Θεωρία Παιγνίων.
Η θεωρία παιγνίων (game theory) ξεκίνησε σαν κλάδος των οικονομικών με το βιβλίο των Τζον φον Νόιμαν (John von Neumann) και Όσκαρ Μόργκενστερν (Oskar Morgenstern) Theory of Games and Economic Behaviour (Θεωρία Παιγνίων και Οικονομική Συμπεριφορά) πάνω σε παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος (zero-sum games). Το κύριο αντικείμενό της είναι η ανάλυση των αποφάσεων σε καταστάσεις (παιχνίδια) στρατηγικής αλληλεπίδρασης (strategic interdependence).
Παίκτης μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, μία οργάνωση, ένα κράτος ή ένας συνασπισμός. Ως αντικείμενο έρευνας μπορούν να θεωρηθούν διάφορα προβλήματα πολιτικής, ψυχολογικής, κοινωνικής, οικονομικής μορφής.
Για τη λύση των προβλημάτων αυτών θεωρείται προηγουμένως απαραίτητη η ανάλυση καταστάσεων, όπου δύο ή περισσότεροι δρώντες (παίκτες) βρίσκονται αντιμέτωποι και ακολουθούν συνεργατικές στρατηγικές. Κάθε παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, για να εμποδίσει τον αντίπαλό του να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του. Επομένως, οι ενέργειές του εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο αντίπαλος.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης σε άρθρα του έχει ανατρέξει στη συγκεκριμένη θεωρία για να καταλάβει τι συμβαίνει, ή τι παίζεται, όπως ο ίδιος έλεγε.
Για παράδειγμα τον Οκτώβριο του 2011 έγραφε στο blog του: «Αναγκάζομαι να ανατρέξω στην παλιά μου τέχνη (την Θεωρία Παιγνίων) για να καταλάβω τι γίνεται. Όχι βέβαια ότι υπάρχει κάποια θεωρία μαγική που θα μας δώσει τις απαντήσεις. Κανένα μαθηματικό θεώρημα δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η τρόικα έβαλε ως όρο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την μείωση των ελάχιστων (ήδη τρισάθλιων) μισθών του ιδιωτικού τομέα. Εκεί όμως που μπορεί να βοηθήσει η παλιά μου τέχνη είναι στο να ξαναδούμε την ισχύουσα κατάσταση πιο καθαρά, τοποθετώντας τα διάφορα πιόνια-παίκτες στην σκακιέρα των εξελίξεων, μελετώντας την θέση του καθενός, τον σκοπό και τους περιορισμούς του, με την ελπίδα ότι, παρατηρώντας τα έτσι διατεταγμένα, θα καταλάβουμε καλύτερα τι συμβαίνει…»
Πηγή
